Παραμερίζοντας τη μνησικακία
Η απόφαση να συγχωρήσουμε κάποιον για το σφάλμα του, αρχίζει από τη στιγμή που παραμερίζουμε τη μνησικακία και τις εκδικητικές σκέψεις.
Γέροντα Τρύφωνα του Βάσον
Συγχωρώ κάποιον δεν σημαίνει ότι ξεχνώ τι μου έκανε, διότι αυτό είναι αδύνατον. Η ανάμνηση του τραύματος πιθανόν να μένει πάντα μέσα μου, αλλά όταν αποφασίσω να συγχωρήσω απομακρύνεται ή σιδερογροθιά της μνησικακίας. Και στη συνέχεια, μπορεί ακόμη να διαπιστώσω ότι η καρδιά μου έχει γεμίσει με συμπάθεια και κατανόηση για τον άνθρωπο αυτόν, επειδή η πράξη της συγχώρησης προκαλεί τη Χάρη του Θεού.
Όταν συγχωρούμε, δεν αρνούμαστε την ευθύνη του άλλου ο οποίος μας πλήγωσε ή μας πρόσβαλε· κάτι τέτοιο θα σήμαινε ότι δικαιολογούμε την πράξη. Μπορούμε να συγχωρήσουμε χωρίς να επιδοκιμάζουμε ή να δικαιολογούμε την επίθεση εναντίον μας. Η πράξη όμως αυτή ανοίγει την καρδιά μας στην ειρήνη που θέτει τέρμα στον πόνο και στη δυσφορία.
Αν δούμε τον εαυτό μας να αγωνίζεται να συγχωρήσει, αυτό ας μας θυμίσει πόσες φορές έχουμε εμείς πληγώσει άλλους και πόσες φορές συγχωρήθηκαμε. Ιδιαίτερα μας ωφελεί να θυμόμαστε πόσες φορές μας έχει συγχωρήσει ο Θεός και να του ζητούμε να μας δώσει τη Χάρη Του που είναι απαραίτητη ώστε να βάλουμε στην άκρη την αγανάκτηση και να συγχωρήσουμε αληθινά. Αυτό θα φέρει την ειρήνη και τη χαρά στη ζωή μας.
Εν τέλει, αν προσευχόμαστε για όσους μας προσέβαλαν, ανοίγουμε την πόρτα για ένα σωρό πιθανότητες. Όταν ζητούμε από τον Θεό το έλεός του για εκείνον που προκάλεσε πόνο, η δική μας καρδιά είναι αυτή που γιατρεύεται, αφού η Χάρη αφθονεί.
Στην πρώτη επιστολή του, ο απόστολος Πέτρος γράφει: «να μην ανταποδίδετε το κακό με κακό και τη βρισιά με βρισιά αλλά με ευλογίες. Να ξέρετε ότι ο Θεός όταν σας κάλεσε υποσχέθηκε να σας δώσει την ευλογία του»(Α΄ Πέτρ. 3,9).
Πηγή: Ησυχαστήριο Αγίας Τριάδος
