Θεία Λειτουργία και Ανάσταση
Του Ἀρχιμ. Βασιλείου Γοντικάκη
Είναι απόλαυση η θεία Λειτουργία επειδή σε πείθει ότι είναι απόλαυση η ζωή. Και είναι η ζωή απόλαυση επειδή είναι πόνος πολύς και σταυρός ανυπόφορος, αλλά καταλήγει μέσα στην Εκκλησία σε χαρά ανεκλάλητη: «Ιδού γαρ ήλθε διά του Σταυρού χαρά εν όλω τω κόσμω».
Και η ανεκλάλητη χαρά που έρχεται σε όλο τον κόσμο είναι η κατάργηση του θανάτου: «Κατέλυσας τω Σταυρώ σου τον θάνατον».
Εδώ μαθαίνεις την αλήθεια ότι τίποτε δεν είναι καλό αν δεν είναι ευλογία για όλο τον κόσμο. Και τίποτε δεν είναι ευλογία για τον άνθρωπο εάν δεν καταργή τον θάνατο.
Η μοναδική χαρά για όλο τον κόσμο είναι η Ανάσταση του Χριστού που χαρίζει την κατάργηση του θανάτου. Γεμίζει τα πάντα με φως και ζωή.
Αυτή είναι η μεγάλη προσφορά της Εκκλησίας. Αυτό δεν είναι κατόρθωμα ανθρώπινο, αλλά θεικό δώρο που διαλύει κάθε κατήφεια και ψευτιά. Και ανοίγει τον δρόμο για τη θέωση.
Η θεία Λειτουργία, η ζωή της Εκκλησίας, στηρίζεται πάνω σ’ αυτό το γεγονός της Αναστάσεως και της καταλύσεως του θανάτου, που έζησαν οι Απόστολοι: «Ει δε Χριστός ουκ εγήγερται, κενόν άρα το κήρυγμα ημών, κενή δε και η πίστις υμών».
Αυτό παρουσιάζεται ξεκάθαρα στο γνωστό και θαυμαστό γεγονός. Όταν, μετά την Ανάσταση του Κυρίου, ο Λουκάς και ο Κλεόπας είναι πνιγμένοι στους λογισμούς και παίρνουν τον δρόμο προς Εμμαούς, συζητώντας τα θέματα που τους απασχολούν, μια στιγμή παρουσιάζεται κάποιος Άγνωστος. Μπαίνει στη συζήτηση και τους ερωτά για ποιο λόγο είναι τόσο σκυθρωποί.
Όταν, στο τέλος της πορείας, στην κλάση του άρτου και στο σπάσιμο της δικής των αντοχής άνοιξαν τα μάτια τους, είδαν ότι αυτός ήταν ο Αναστημένος Χριστός, και αμέσως έγινε άφαντος.
Τότε κατάλαβαν διά μιάς τα πάντα. Φωτίστηκαν τα προηγούμενα. Και πήραν δύναμη για τα μελλοντικά, για τη συνέχιση της πορείας που είναι να αναγγείλουν το γεγονός ότι ανέστη ο Κύριος. Τον είδαν. Έγινε άφαντος. Και τους πήρε μαζί Του και μένει μαζί τους.
Έτσι, «εξηγούντο τα εν τη οδώ και ως εγνώσθη αυτοίς εν τη κλάσει του άρτου». Όλη η ζωή είναι μια πορεία που οδηγεί στην τελική έκπληξη της αιδιότητος.
Από το τέλος, την κατάληξη, την Ανάσταση, φωτίζονται τα πάντα. Χωρίς την Ανάσταση, είναι όλα σκοτεινά και χωρίς νόημα.
