Τι σημαίνει η φράση «η γνώση φυσιώνεται» άνευ ταπείνωσης
Είναι λοιπόν ανάγκη να ταπεινωνόμαστε, αφού έχομε φύση ευτελή. Τι είναι πιο ευτελές από τη λάσπη;
Είναι κάπως φυσικό η γνώση να φυσιώνεται (Α΄ Κορ. 8, 1), νομίζοντας ότι είναι ανώτερη από πολλούς, αν της λείψει η αυτομεμψία και η ταπείνωση. Όσοι λοιπόν γνωρίζομε την αδυναμία μας, ας φρονούμε αυτό που ακούμε από τον Απόστολο: «Αδελφοί, εγώ δε θεωρώ τον εαυτό μου ότι έφτασε στο τέρμα.
Για ένα πράγμα φροντίζω. Να ξεχνώ το δρόμο που διέτρεξα και προχωρώ σ’ αυτόν που βρίσκεται μπροστά μου. Αγωνίζομαι να τερματίσω, προσβλέποντας στο βραβείο της ουράνιας προσκλήσεως του Χριστού» (Φιλιπ. 3, 13-14).
Και πάλι: « Εγώ έτσι τρέχω, ξέροντας τι ζητώ. Έτσι πυγμαχώ, όχι σαν να δέρνω τον αέρα. Αλλά ταλαιπωρώ το σώμα μου και το μεταχειρίζομαι σαν δούλο, από φόβο μήπως, ενώ θα έχω κηρύξει σε άλλους, εγώ ο ίδιος κριθώ ακατάλληλος» (Α΄ Κορ. 9, 26-27). Είδες ταπείνωση και ταυτόχρονα αγώνα για την αρετή;
Βλέπεις ποιά είναι η ταπείνωση του Αγίου Παύλου, του τόσου μεγάλου και σπουδαίου; «Ο Χριστός, λέει ήρθε στον κόσμο για να σώσει αμαρτωλούς, από τους οποίους πρώτος είμαι εγώ» (Α΄ Τιμ. 1, 15).
Είναι λοιπόν ανάγκη να ταπεινωνόμαστε, αφού έχομε φύση ευτελή. Τι είναι πιο ευτελές από τη λάσπη;
Και πρέπει να θυμόμαστε το Θεό, αφού γι’ αυτό πλαστήκαμε. Αλλά πρέπει να ασκούμε και την εγκράτεια, για να τρέχομε ελαφροί προς τον Κύριό μας
Αββάς Φιλόθεος Σιναΐτής
