Ιεραποστολή και η «ευθύνη» της Εκκλησίας
Του Δημητρίου Λυκούδη, Δ/ντου Σύνταξης της εφημ. «Κιβωτός της Ορθοδοξίας»
Χωρίς ιδιαίτερα απρόοπτα ολοκληρώθηκαν οι εορτασμοί ανά την ελληνική επικράτεια, αναφορικά με την Κυριακή της Ορθοδοξίας, αλλά και με τη διπλή επόμενη εορτή, του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου και της 25ης Μαρτίου του 1821.
Όπως είχε ανακοινωθεί από τη Διαρκή Ιερά Σύνοδο, η Κυριακή της Ορθοδοξίας τελέσθηκε λιτά στη Μονή Ασωμάτων Πετράκη, ενώ την επομένη, κατά την τέλεση της Δοξολογίας στον πανηγυρίζοντα Ναό της Ευαγγελιστρίας των Αθηνών, η Πρόεδρος της Δημοκρατίας προσήλθε και με την παρουσία και άλλων εκπροσώπων του ελληνικού Κοινοβουλίου, παρούσης και της ανώτατης Στρατιωτικής Αρχής των τριών Όπλων, παρακολούθησε τη Δοξολογία και στο τέλος αντάλλαξε μερικές κουβέντες με τον κ. Ιερώνυμο σε καλό και εγκάρδιο κλίμα.
Όμως, οι Εορτές είναι μπροστά! Και τι θα γίνει; Θα αναγκάζεται η ΔΙΣ, ανά τακτά χρονικά διαστήματα να εκδίδει Ανακοινώσεις, ώστε να μεταφέρεται ο τόπος εορτής προκειμένου να αποφευχθούν τα χειρότερα ή, έστω, δυσάρεστες εκτροπές;
Αλλά το ζήτημα δεν επικεντρώνεται μόνο στην εορτή της Ορθοδοξίας, η οποία, ως ήταν επόμενο, ολοκληρώθηκε και ξεχάστηκε. Το θέμα που αναδύεται είναι η παντελής εν γένει έλλειψη κατηχήσεως των πιστών, που αναγκάζει πολλούς από εμάς να πιστεύουμε ότι συμπορεύεται η αποδοχή της ομοφυλοφιλίας με την εκκλησιαστική ζωή και ότι, γενικότερα, μπορούμε να είμαστε χριστιανοί ορθόδοξοι και απλά, κατά διαστήματα και ένεκα των μεγάλων εορτών, να παριστάμεθα σε εκκλησιαστικές εορτές και πανηγύρεις, παρακολουθώντας και καλλιεργώντας πλέον την πεποίθηση ότι καί πάλιν επράξαμε το καθήκον μας και αποτυπώσαμε την εκπεφρασμένη ορθόδοξη πίστη μας με έργα!
Αλήθεια, πώς γίνεται, αναρωτιέμαι πολλές φορές, πώς γίνεται να διεκδικούμε να πρωτοστατούμε στην Κατηχήσεις της Εξωτερικής Ιεραποστολής όταν πρωτίστως, το τονίζω, πρωτίστως, ανάγκη Κατηχήσεως έχουμε όλοι εντός των ενοριών, των μητροπόλεων και των σπιτιών μας στην καλούμενη «εσωτερική» Ιεραποστολή;
Θυμίζει η όλη κατάσταση και πραγματικότητα έναν μύθο του Αισώπου, υπό τον τίτλο «τυφλός οδηγός». Ναι, αντιλαμβάνεσθε τι θέλω να πω! Λέγει ο Αίσωπος – λες και μάς διάβαζε από τότε! – πως μια αγέλη λύκων, μπροστά στην απουσία αρχηγού, έθεσε πρωτοστάτη έναν τυφλό λύκο, ώστε να καθοδηγεί την αγέλη! Το αποτέλεσμα; Η αγέλη χάθηκε και ο λύκος, ο ταλαίπωρος λύκος, καμωνόταν πως έκαμνε για λίγο αρχηγός και οδηγούσε καί τους άλλους!
Σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, έχουν εφαρμογή τα λόγια του μακαριστού πρώην αρχιεπισκόπου Αθηνών κυρού Χριστοδούλου, όταν έλεγε ότι πρέπει να αδειάσουμε τα κατηχητικά σχολεία των ενοριών μας από τα μικρά παιδιά και στη θέση τους να εισέλθουν «τα μεγάλα» παιδιά, υπογραμμίζοντας αυτήν ακριβώς την ακατήχητη διαγωγή των χριστιανών.
Και, πράγματι! Πόσο οξύμωρο! Εορτάζουμε τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου και αναδύεται επιτακτική η ανάγκη του επανευαγγελισμού των πιστών, όχι ασφαλώς στα δύσκολα και βαθυστόχαστα νοήματα της Νηπτικής Θεολογίας και Δογματικής διδασκαλίας, αλλά σκόμη και στα πιο απλά, ακόμη και σε αυτό το σημείο του Σταυρού που, ακόμη και αυτό, δεν είναι υπερβολή, έχω την αίσθηση, να γράψω, ακόμη και αυτό δεν ξέρουμε πολλοί να το κάμνουμε σωστά.
Ο Αρχιεπίσκοπος Τιράνων και πάσης Αλβανίας κ. Αναστάσιος συνηθίζει να λέγει πως «Εκκλησία χωρίς Ιεραποστολή είναι Εκκλησία χωρίς αποστολἠ!». Και ο άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης, τον οποίο αξιωθήκαμε να γνωρίσουμε διά ζώσης, τόνιζε: «Παιδί μου, δεν θέλει πολλά λόγια ο κόσμος. Όλα, βέβαια, χρειάζονται, κάθε τι που γίνεται από καλή διάθεση και προς δόξαν Θεού, ναι, χρειάζεται και έχει καλό, θετικό πρόσημο. Αλλά, πάνω απ᾿ όλα χρειάζεται το παράδειγμα. Αν ο λαός του Θεού δει το παράδειγμα, μεταβάλλεται, μυστικά μεταμορφώνεται, μαλακώνει η καρδιά του, γαληνεύει η ψυχή του, ταπεινώνεται ενώπιον Θεού και ανθρώπων και μόνος του τρέχει, ναι, τρέχει μετά στην Εκκλησία αυτός που δεν είχε καμία σχέση πριν».
Στην Εκκλησία της Ελλάδος, οι σεβαστοί αρχιερείς μας, στη συντριπτική τους πλειονότητα, καταβάλλουν τεράστια προσπάθεια προς το έργο αυτό, της κατηχήσεως του ποιμνίου τους. Ενδεχομένως, χρειάζεται μια πιότερη συντονισμένη προσπάθεια και από μέρους του λαού, να ακολουθήσει, να ξεκινήσει περισσότερο να εμπιστεύεται τους ποιμένες τους, που καθημερινά αναλώνονται στη θυσιαστική διακονία και αγάπη.
Οι ανάγκες, όμως είναι πολλές, οι αδυναμίες μας περισσότερες. Και κάθε φορά που θα αναδύονται στο προσκήνιο περιπτώσεις ανθρώπων, που με καμάρι θα διατείνονται πως είναι ομοφυλόφιλοι, αλλά, ταυτόχρονα και πιστοί χριστιανοί, κάθε φορά που θα αντικρίζουμε εαυτούς και αλλήλους να παρακολουθούμε τις ακολουθίες και μάλιστα μόνον τις πανηγυρικές, χωρίς να συμμετέχουμε σε αυτές, ας θυμόμαστε με πόνο ψυχής, αλλά και με ελπίδα Χριστού πως, εν πολλοίς, ο λαός μας είναι ακατήχητος και χρίζει άμεσα επανευαγγελισμού από τη Μητέρα Εκκλησία.
Πηγή:Κιβωτός της Ορθοδοξίας
