Κοσμική λογική και θαύμα
Του Αρχιμ. Νεκτάριου Πόκκια, Ηγούμενου της Ι. Μονής Θάρρι Ρόδου
Zούμε αναμφίβολα σε μία εποχή που υπάρχει ραγδαία αύξηση των γνώσεων και της επιστήμης. Η πρόοδος αυτή μάς αγκύλωσε όμως σε μία πνευματική οπισθοδρόμηση, γιατί πολύ απλά θέλουμε καθετί που συμβαίνει γύρω μας, να του δίνουμε μία λογική εξήγηση. Αυτή η απόλυτη εμπιστοσύνη στη λογική κλόνισε την πίστη του κάθε ανθρώπου συθέμελα, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται πολλές αμφιβολίες και ερωτηματικά.
Σήμερα λένε πολλοί ότι δεν γίνονται πια θαύματα. Το θαύμα όμως δεν εξηγείται με τον ορθολογισμό, αλλά βιώνεται με την πίστη. Η δυνατή και ζωντανή πίστη στο Θεό, χωρίς όρους και όρια, χαλυβδώνει τον άνθρωπο, τραβάει την θεϊκή δύναμη προς τα κάτω και αναποδογυρίζει όλα τα ανθρώπινα συμπεράσματα. Αυτή η πίστη είναι που θαυματουργεί και αφήνει άφωνους τους επιστήμονες. Άλλωστε, είναι παράλογο να προσπαθεί κάποιος να γνωρίσει τα μυστήρια του Θεού με την επιστημονική γνώση, με την κοσμική λογική όπως συνηθίζουμε να λέμε, γιατί τότε είναι σαν να κρατά ένα τηλεσκόπιο και να προσπαθεί από εκεί, να δει τον Παράδεισο.
Η λογική εμπεριέχει σε πολλές περιπτώσεις εγωισμό και έπαρση. Ο άνθρωπος που στηρίζεται απόλυτα στις γνώσεις του, αποκτά μεγάλη εμπιστοσύνη στον εαυτό του. Ιδιαίτερα, όμως, στην πνευματική ζωή δεν μπορεί όλα να τα εξηγήσεις στη σφαίρα της λογικής, γιατί θα οδηγηθείς σε εσφαλμένα αποτελέσματα. Πώς, αλήθεια, θα μπορούσε π.χ. κάποιος να κάνει νοερά προσευχή μόνο με το μυαλό του; Εάν δεν αφήσει την Χάρη του Θεού να απλωθεί μέσα του και να τον καταστήσει δέκτη αυτών των μεγαλείων του Θεού; Χρειάζεται να γυρίσει τον διακόπτη στην πνευματική συχνότητα. Η συχνότητα αυτή πρέπει να είναι καθαρή από παράσιτα που έχουν εγωισμό, υπερηφάνεια, αλαζονεία. Όταν η λογική απολυτοποιηθεί, δεν μπορούμε να καταλάβουμε καθετί το πνευματικό. Όσοι πάνε να συμβιβάσουν το Ευαγγέλιο και την λογική μπερδεύονται άσχημα. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα που είπε κάποτε ο Γέροντας Παΐσιος σε μορφωμένους επιστήμονες που πήγαν να τον επισκεφθούν: Κάποια φιλανθρωπική οργάνωση έμαθε ότι κάποιος άνθρωπος έπαθε μεγάλη οικονομική ζημιά, φτώχυνε και είχε ανάγκη από χρήματα.
Είπαν λοιπόν όλοι να τον βοηθήσουν, αφού προηγουμένως κάποια άτομα της οργάνωσης πάνε στο σπίτι του για να κάνουν επιτόπια έρευνα εάν πραγματικά είχε ανάγκη. Πάνε στο σπίτι του και βλέπουν ότι είχε ένα ωραίο σαλόνι και μία τραπεζαρία, οπότε σκέφτηκαν ότι αφού έχει τέτοια έπιπλα δεν θα έχει ανάγκη. Έτσι αποφάσισαν να μην τον βοηθήσουν. Δεν κατάλαβαν όμως ότι ο άλλος πεινάει. Όταν κάποιος γίνεται φτωχός, αυτό δεν σημαίνει ότι από τη μια ώρα στην άλλη αλλάζει ακόμη και τα ρούχα του. Και πού να ξέρεις αν αυτό το σαλόνι δεν το είχε από παλιά και ο καημένος δεν πρόλαβε ακόμη να το πουλήσει; Ή μπορεί να του το χάρισε κάποιος που έμαθε την ανάγκη της οικογένειάς του. Άρα, έκριναν με την λογική και μπερδεύτηκαν. Είδαν τα πράγματα μόνο εξωτερικά γι΄αυτό και τα ερμήνευσαν διαφορετικά. Και κατέληξε ο Γέροντας, λέγοντάς τους ότι καλά είναι σε αυτούς που έχουν κάμποσο μυαλό να πάρει ο Θεός το κατσαβίδι και να το στρίψει λίγο. Όσο αδειάζει το μυαλό δηλαδή η ανθρώπινη κρίση, τόσο γεμίζει ο άνθρωπος με την Χάρη του Θεού.
Τελικά πόσες φορές όλοι μας κρίνουμε κατ΄ όψιν, με αποτέλεσμα να οδηγούμαστε σε εσφαλμένα συμπεράσματα και να αδικούμε τους συνανθρώπους μας; Μόνο όταν αποδεσμεύσουμε την κρίση μας από την εμπάθεια και την ιδιοτέλεια μπορεί κάτι να καταφέρουμε, αλλά και πάλι δεν πρέπει ποτέ να λησμονούμε ότι το αλάνθαστο κριτήριο το έχει μόνο ο Θεός, οπότε και η κρίση είναι αποκλειστικό προνόμιό Του!
Και όσο περισσότερο θα αφήνουμε τη Θεία Πρόνοια να λειτουργεί, να διανθίζεται σε κάθε κύτταρο του εαυτού μας και να οικοδομεί τα πάντα γύρω μας για το συμφέρον της ψυχής μας, τόσο περισσότερο η πίστη μας θα γιγαντώνεται, το θαύμα θα προ-γεύεται εκκλησιαστικά και χριστοκεντρικά, έτσι όπως αρμόζει στους πιστούς και έτσι όπως οι Πατέρες της Εκκλησίας μάς εδίδαξαν.
