ΘΕΟΔΡΟΜΟΣ: Έλεγε ο Όσιος Νικηφόρος ο Λεπρός «να προσεύχεσθε με την ευχή του Ιησού»
Του Δημητρίου Λυκούδη, θεολόγου
Ξημερώνει η 4η Ιανουαρίου 2024. Κοιτάω το Συναξάρι και διαβάζω για τόσους αγίους και οσίους και πόσους άλλους που γνωρίζει μόνο ο Θεός! Και αβίαστα, ξεχωρίζω έναν πονεμένο Άγιο! Ναι, τον άγιο Νικηφόρο, τον λεπρό, τον βασανισμένο, τον «άρρωστο» , τον κατατρεγμένο.
Ορφανός από μικρό παιδί, έζησε την ανέχεια, την κακία του κόσμου, το περιθώριο που κάποιοι υγιείς ωσάν και εμάς, φροντίσαμε να τον θέσουμε!
Κατέφυγε στο Λωβοκομείο της Χίου στα 1914, μόλις 24 χρόνων προκειμένου να αποφύγει την εξορία στη Σπιναλόγκα. Και εκεί, έδωσε ο Θεός και γνώρισε τον Όσιο Άνθιμο Βαγιάνο, τον μεγάλο ασκητή της νήσου και ολόκληρης της Ορθοδοξίας!
Εκεί, στη Χίο, έζησε και είδε από κοντά τον Όσιο Άνθιμο. Συναναστράφηκε, έγινε ένα μαζί του, γαλουχήθηκε, διδάχθηκε, νουθετήθηκε και, ταυτόχρονα με προσευχή και άσκηση, υπέμενε τη δοκιμασία της λέπρας και της υγείας του.
Από τη Χίο έφυγε στα 1957, όταν έκλεισε το Λωβοκομείο και ήρθε στον αντιλεπρικό σταθμό της Αγίας Βαρβάρας, στο Αιγάλεω. Μαζί με τον Όσιο Ευμένιο, οι δυο τιτάνες της ασκητικής και ορθόπρακτης υπομονής, στάθηκαν δίπλα σε κάθε δοκιμαζόμενο ασθενή, σε κάθε λεπρό και αδύναμο!
Κοιμήθηκε την 4η Ιανουαρίου 1964, τυφλός και σε μεγάλο βαθμό αλλοιωμένος και παραμορφωμένος από την αρρώστεια. Μα, συνάμα, ο Όσιος Νικηφόρος είχε αλλοιωθεί το ίδιο και περισσότερο και στην καρδιά του. Διότι, σε τέτοιες πονεμένες ψυχές προσέρχεται απλωτικά ο Θεός και εγκαθιστά το θρόνο της Παναγίας Τριάδος.
Και, αναμφισβήτητα, ο πατέρας της υπομονής, της άσκησης, της προσευχής και εγκαρτέρησης Όσιος Νικηφόρος, πολύ πριν εγκαταλείψει τα εγκόσμια, είχε μεταμορφώσει την καρδιά του σε καθέδρα Αυτής της Τριαδικής Μονοκρατορίας.
Ας έχουμε τις πρεσβείες του και ας διδαχθούμε και εμείς, στο ελάχιστο, κάτι από την αρχοντική και ωκεάνεια υπομονή του.
Διαβάστε επίσης:
