Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος: Η Φωτιά που δοκιμάζει τα έργα των Ορθοδόξων
Στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Νικολάου Αλεξανδρουπόλεως, τελέστηκε τηρουμένων όλων των υγειονομικών πρωτοκόλλων, το απόγευμα της Κυριακής της Τυρίνης 6 Μαρτίου, χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αλεξανδρουπόλεως κ. Ανθίμου, ο Α΄ Κατανυκτικός Εσπερινός, της Συγγνώμης, την φετινή Μεγάλη Τεσσαρακοστή.
Το παρόν έδωσαν ο βουλευτής Έβρου κ. Αναστάσιος Δημοσχάκης, ο Δήμαρχος Αλεξανδρούπολης κ. Γιάννης Ζαμπούκης, καθώς και οι Αντιδήμαρχοι Πολιτισμού, Αθλητισμού, Εθελοντισμού, Παιδείας & Νεολαίας κ. Θεόδωρος Βουρδόλης και Κυκλικής Οικονομίας και Περιβάλλοντος κ. Ηλίας Δαστερίδης.
Ο Α’ Κατανυκτικός Εσπερινός, ο οποίος αποτελεί και την εναρκτήριο ακολουθία της κατανυκτικής αυτής περιόδου, λέγεται από την Εκκλησία μας και «Συγχωρητικός», επειδή δίδει την ευκαιρία στους Χριστιανούς να συγχωρεθούμε μεταξύ μας για να βιώσουμε αξίως την πνευματικότητα της περιόδου της Μεγάλης Τεσσαρακοστής.
Κατά τη διάρκεια του Εσπερινού ο Μητροπολίτης μας κ. Άνθιμος, κατ’ έθος, ομίλησε στο εκκλησίασμα με θέμα: «Η φωτιά που δοκιμάζει τα έργα των Ορθοδόξων».
Στο τέλος του Εσπερινού ο Μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως κ. Άνθιμος ζήτησε συγγνώμη από το ποίμνιο της Μητροπόλεως για όποια τυχόν στενοχωρία ή πικρία ή σκανδαλισμός προήλθε από το πρόσωπό του και ζήτησε να συγχωρήσουν όλοι οι χριστιανοί τους συνανθρώπους τους και τους ιερείς εν όψει της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Ο Σεβασμιώτατος κ. Άνθιμος ανέγνωσε τη Συγχωρητική Ευχή για τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή.
Η Ομιλία του Σεβασμιωτάτου στον Α’ Κατανυκτικό συγχωρητικό Εσπερινό, 6 Μαρτίου 2022
Σύμφωνα μὲ τὸ ἐκκλησιαστικό μας ἡμερολόγιο, συμπληρώθηκαν σήμερα οἱ τρεῖς ἑβδομάδες τοῦ Τριωδίου καὶ ἀπόψε, μὲ τὸν πρῶτο Κατανυκτικὸ Ἑσπερινό, μπαίνουμε στὴν Καθαρὰ Ἑβδομάδα, τὴν πρώτη τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ὅπου στὸ τέλος της, ἡ Μεγ. Ἑβδομάδα θὰ μᾶς ὁδηγήσει στὴν Κυριακὴ τοῦ Πάσχα καὶ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας. Μέχρι ἐκείνη, «τὴν κλητὴ καὶ ἁγία ἡμέρα», προηγεῖται αὐτὴ ἡ κατανυκτικὴ περίοδος, στὴν ὁποία ἡ Ἐκκλησία μὲ περισσότερες λατρευτικὲς καὶ εἰδικὲς ἀκολουθίες μᾶς βοηθάει νὰ κατανοήσουμε τὴν πορεία τοῦ Κυρίου μας πρὸς τὸν Γολγοθᾶ καὶ τὸν Τάφο. Νὰ καταλάβουμε ὅτι ὁ Χριστὸς «ἔπαθε» γιὰ νὰ λυτρώσει ἐμᾶς ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες μας
καὶ ὅτι ὁ θάνατός Του ἔγινε ἡ ζωή μας καὶ μάλιστα «περισσὸν ζωῆς».
Ὁ Χριστιανός, καθὼς προχωρεῖ πρὸς τὸ Πάσχα ἀνεβαίνει. Ἀνεβαίνει στὸ μεγαλεῖο τῶν τεραστίων διαστάσεών του, ὅταν γονατίζει καὶ μιλάει στὸ Θεὸ (ὅπως μιλάει σ’ ἕνα φίλο του)· ὅταν ἀφουγκράζεται τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ (τὴν Ἐκκλησία Του)· ὅταν νηστεύει τὸν ἐγωϊσμό του καὶ τὴν τροφή του (ὄχι σὰν ἀποτέλεσμα ἀνάγκης), ἀλλὰ θεληματικά, ὡς λογικὴ λατρεία, ὡς προσφορὰ πρὸς τὸν Κύριο. Ὁ Χριστιανός, μέχρι τὸ πρωῒ τοῦ Μεγ. Σαββάτου ἔχει ἤδη ἀνοιχθεῖ σ’ ἕναν ὁρίζοντα ποὺ μέσα στὸ σύμπαν διαρκῶς διευρύνεται καὶ ἐκεῖ χωρᾶνε ὅλοι καὶ ὅλα: ἄγγελοι, ἄνθρωποι, συγγενεῖς, φίλοι, ἐχθροί, ζῶα, κτήνη, κήτη, πουλιά, βουνά, πηγές, θάλασσες, γῆ, οὐρανοί, ἀέρας, αἰθέρας, φωτιά, παρελθόν, παρὸν καὶ μέλλον, ὅπου «τὰ πάντα καὶ ἐν πᾶσι Χριστός». Ὁπότε ἔτσι, ἀντιλαμβανόμαστε οἱ χριστιανοὶ ὅτι, τὸ «Χριστὸς Ἀνέστη» καθίσταται νικηφόρος παιάνας τῆς νίκης μας κατὰ τοῦ μόνου ἀδυσώπητου καὶ ἄτεγκτου ἔχθροῦ μας, ποὺ εἶναι ὁ θάνατος. Ὁ ὁποῖος πατιέται καὶ συντρίβεται μὲ τὸ θάνατο τοῦ Σωτῆρος μας κι ἐμεῖς ἁπλῶς καλούμαστε νὰ ἀπολαύσουμε τὶς δάφνες του καὶ νὰ κληρονομήσουμε τὴν ἑτοιμασμένη ἀπὸ Ἐκεῖνον γιὰ χάρη μας βασιλεία Του. Τὰ ξέρουμε αὐτὰ οἱ Χριστιανοί, ἔτσι δὲν εἶναι; τὰ ζοῦμε, ὄχι σὰν ἐπετειακὲς γιορτὲς ἀλλὰ σὰν βιωματικὲς ἐμπειρίες ποὺ ἐμπεδώνουν μέσα μας τὴν ζωή, τὴν ὄντως ζωή, τὴν «κατὰ Χριστὸν ζωὴ» καὶ εὔχομαι ἔτσι νὰ τὰ ξαναζήσουμε κι ἐφέτος!
Εἶπα, ἐφέτος! τί τὸ θέλω καὶ τὸ θυμᾶμαι τὸ ἐφέτος! Θὰ μοῦ πεῖτε, μήπως μποροῦμε νὰ τὸ ξεχάσουμε; Ἐφέτος, γύρω μας ἐπικρατεῖ πόλεμος. Κάθε πόλεμος εἶναι παρανοϊκός, φέρνει πόνο, θλίψη, θάνατο. Ὅταν ὁ πόλεμος εἶναι θρησκευτικός, τότε γίνεται ἀνελέητα σκληρότερος. Ὅταν πάλι ὁ πόλεμος διεξάγεται ἀπὸ Χριστιανοὺς ἐνάντια σὲ Χριστιανούς, τότε ἐκτὸς ἀπὸ σώματα καὶψυχὲς σκοτώνει καὶ «τὴν ἐν ὑμῖν ἐλπίδα» καὶ γίνεται ἀφορμὴ νὰ βλασφημεῖται τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ «ἐν τοῖς ἔθνεσι».
Πόλεμος Ὀρθοδόξων ἐνάντια σὲ Ὀρθοδόξους σημαίνει κάτι χειρότερο. Οἱ Ὀρθόδοξοι διαφυλάξαμε τὴν ἀλήθεια τῆς Χριστιανικῆς Πίστεως ἀνόθευτη καὶ τὴν Ἱερά μας Παράδοση ἀκέραιη, ἔτσι δὲν εἶναι; Οἱ Ὀρθόδοξοι μέχρι τώρα στὴν Ἱστορία μας δὲν βαρυνόμαστε μὲ θρησκευτικοὺς πολέμους. Οἱ Ὀρθόδοξοι μέχρι τώρα στὴν Ἱστορία μας δὲν στιγματιζόμαστε μὲ «Ἱερὲς Ἐξετάσεις». Κι ἂν κάποτε ἀγκαλιάσαμε τὴν κοσμικὴ ἐξουσία, ὁ λαός μας διόλου δὲν βλάφτηκε ἀπ’ αὐτὴν τὴν ἐκτροπή. Κι ἂν κάποτε ἐθναρχήσαμε, ὁ Θεὸς πορφύρωσε τὴν ὑπέρβαση μὲ τὸ αἷμα μας κι ἀπ’αὐτὸ τὸ αἷμα «ὥσπερ πελεκάν», ἤπιε ὁ λαός μας καὶ ἐπέζησε.
Ὅμως, τοὺς Ὀρθόδοξους λαούς, τὸ Κοινὸ Ποτήριο δὲν μᾶς ἕνωσε. Ἡ ἴδια Πίστη, ἡ ἴδια Λατρεία, ἡ ἴδια Πνευματικότητα δὲν μᾶς ἔφεραν κοντά. Αὐτὴ ἡ τραγικὴ διαπίστωση πρέπει πιὰ νὰ ἑρμηνευθεῖ. Ποῦ ὀφείλεται ἆραγε;
Πρόχειρα, θὰ σκεφθεῖ κάποιος: μήπως, στὶς ἁμαρτίες μας!
Ὅμως, ξέρουμε ὅτι ὁ Θεὸς τοὺς ἁμαρτωλοὺς δὲν τοὺς ἐξουθενώνει, δὲν τοὺς τιμωρεῖ. Τοὺς ἀγαπᾶ καὶ συγχωρεῖ κάθε ἁμαρτία τους.
Ἐδῶ, χρειάζεται νὰ προσέξουμε! «Ὑπάρχει μιὰ ἁμαρτία», εἶπε ὁ Χριστός, «ἡ ὁποία δὲν συγχωρεῖται». Ὄχι, ἐπειδὴ δὲν τὸ θέλει ὁ Θεός, ἀλλὰ ἐπειδὴ δὲν τὸ θέλει ὁ ἄνθρωπος! Ἡ ἁμαρτία ποὺ δὲν συγχωρεῖται εἶναι «ἡ βλασφημία κατὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος», δηλ. ἡ ἀμετανοησία, ὁ ὁποία ἑδράζεται στὴν ἔπαρση καὶ στὴν ἀλαζονεία τοῦ ἀνθρώπου, δηλ. στὸν ἐγωϊσμό του!
Λοιπόν, μήπως οἱ Ὀρθόδοξοι ἀναθρέψαμε μέσα μας τόση αὐταρέσκεια, ὅτι τάχα εἴμαστε καλύτεροι ἀπὸ ἄλλους, ἀλλοδόξους, ἀλλοθρήσκους καὶ ἀθέους; Ἡ Πίστη μας, ὄντως! ἀνόθευτη καὶ ἀκέραιη εἶναι ἡ ἀξιοπρεπέστερη, ἡ διαυγέστερη, ἡ λογικότερη, ἡ πνευματικότερη ἐμπειρία τοῦ Θεοῦ, ποὺ λυτρώνει, ἐλευθερώνει, ἀναπαύει καὶ ἀνεβάζει τὸν ἄνθρωπο, ὅσο καμμιὰ ἄλλη πνευματοδοξία, πράγματι! Ἐμεῖς, ὅμως; Ἐμεῖς, εἴμαστε ἀντάξιοί της;
Γιατὶ ἂν δὲν εἴμαστε, τότε δικαίως ἔρχεται ἡ εὐεργετικὴ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ νὰ μᾶς προσγειώσει· «ὁ δοκῶν ἑστᾶναι, βλεπέτω μὴν πέσῃ». Καὶ ὅσο περισσότερη εἶναι ἡ ψευδαίσθησή μας, ὅτι στεκόμαστε καλά, τόσο παταγωδέστερη εἶναι ἡ προσγείωση· «καὶ ἦν ἡ πτῶσις αὐτῆς μεγάλη».
Ὅσοι δὲν ἀντέχουν αὐτὴν τὴν προσωπικὴ πνευματικὴ αὐτοκριτική, ἀποδίδουν τὴν ἀδυναμία σύγκλισης τῶν Ὀρθοδόξων λαῶν, στὸ σαράκι τοῦ ἐθνικισμοῦ, τὸ ὁποῖο σὰν χρυσαλίδα ξεπετάχτηκε ἀπὸ τὸ κουκούλι τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως.
Ἐθνικισμὸς δὲν εἶναι νὰ ἀγαπᾶς τὸ ἔθνος σου (φυσικὰ καὶ ἀγαπᾶμε καὶ καμαρώνουμε γιὰ τὸ Ἔθνος μας), ἐθνικισμὸς εἶναι νὰ μισεῖς τὰ ἄλλα ἔθνη. Βέβαια, τὸ 1872 τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο προσπάθησε νὰ σταματήσει τὸν ἐθνικισμὸ στὰ Βαλκάνια. Δὲν εἰσακούστηκε καὶ τὸ ἀνελέητο κακὸ φούντωσε. Ὅταν τὸ 2016 ἡ Ὀρθοδοξία (γιὰ πρώτη φορὰ ὕστερα ἀπὸ 1000 χρόνια, γιὰ πρώτη φορὰ χωρὶς αὐτοκρατορικὴ ἐντολή, ἀλλὰ) ὡς Ἐκκλησία συγκάλεσε στὴν Κρήτη, τὴν Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδο, ὑπῆρξαν ἐθνικιστικὲς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες ποὺ προσπάθησαν νὰ τὴν ματαιώσουν (μὲ ἐπιχειρήματα ποὺ ἀφελεῖς Ἕλληνες ἔριχναν, σὰν νερὸ στὸ μύλο τους). Θυμᾶμαι ρίγησα, ὅταν στὴν Κρήτη ἄκουσα τὴν ἀγωνιώδη ἔκφραση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου μας: «…Ἕλληνες εἴμαστε, ἀλλὰ ἄν τὸ προτάξουμε, ἐδῶ μέσα θὰ γίνουμε δέκα κομμάτια, γι’αὐτὸ νὰ προτάξουμε τὴν Ὀρθόδοξη ἰδιότητά μας». Στὸν ἀντίποδα ἐκείνης τῆς οἰκουμενικῆς προτάσεως, εἶναι οἱ πρὸ ἡμερῶν σκανδαλώδεις ἀνακοινώσεις τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας γιὰ τὸν πόλεμο στὴν Οὐκρανία.
Σήμερα, γύρω μας, δίπλα μας καὶ μέσα μας, βιώνουμε μιὰ τριπλὴ τραγικὴ πραγματικότητα:
1. Ἀνήκουμε οἱ Ἕλληνες σὲ ὑπερθνικοὺς (πολιτικοὺς καὶ στρατιωτικοὺς) Ὀργανισμούς, ποὺ τὴν ἴδια τωρινή τους εὐαισθησία δὲν τὴν ἔδειξαν ὅταν παρόμοιες ἀδικίες διεπράχθησαν σὲ βάρος μας, στὰ 1922, 1945 καὶ 1974. Ἀναγκαστικὰ μένουμε μαζί τους, δὲν ἔχουμε ἄλλη λύση, ἐπειδὴ ὁ «ἐπιτήδειος οὐδέτερος» γείτονάς μας, ἐξακολουθεῖ νὰ μᾶς ἀπειλεῖ καὶ ὁποιαδήποτε, σήμερα, μετακίνηση συνόρων στὰ Βαλκάνια θὰ ἀνοίξει …τὴν κόλαση. Ἡ Ἀλεξανδρούπολη εἶναι στὸν ἄσφαλτο μονόδρομο τῶν γεωπολιτικῶν ἐξελίξεων καὶ συγχρόνως σταθερὸ σημεῖο στὸ ρευστὸ γεωστρατηγικὸ χάρτη τῆς περιοχῆς μας.
2. Ὁ πολιτικὸς κόσμος τῆς Πατρίδος μας δὲν καταφέρνει νὰ ὁμονοήσει οὔτε στὰ πλέον ἐθνικῶς ἀναγκαία καὶ ἔτσι δίνει τὸ σινιάλο ἑνὸς πολυμεροῦς διχασμοῦ σὲ κάθε πτυχὴ τῆς ἑλληνικῆς καθημερινότητος. Αὐτὸ ἐπιτυγχάνεται ἐπειδὴ ἐμεῖς ὡς πολίτες δὲν ἔχουμε ἀναπτύξει σοβαρὰ πολιτικὰ κριτήρια ἀλλὰ οὔτε καὶ δημοκρατικὴ ὑπευθυνότητα.
3. Ἡ Ἑλληνικὴ κοινωνία ὀσφραίνεται πιὰ τὴν βαρειὰ μυρωδιὰ τῆς σήψης. Βία φανερὴ καὶ κρυφή, στὰ σπίτια, στὸν ἰδιωτικὸ τομέα καὶ στὸν δημόσιο, ἔμφυλη, ρατσιστική, ἀθλητική, καλλιτεχνικὴ καὶ κάθε ἄλλης μορφῆς. Ἀνηθικότητα, σὲ κάθε βαθμό, ἀπὸ τὴν εὔκολη ἔκτρωση μέχρι τὸ ἀληθινὸ ἢ ψεύτικο «me too». Διαφθορά, χωρὶς ἴχνος ἠθικοῦ φραγμοῦ, σὲ ἐκπαιδευτικούς, σὲ κληρικούς, σὲ ἐπιστήμονες καὶ σὲ «ὑψηλὰ ἱσταμένους καθὼς πρέπει ἐπωνύμους». Διαστροφή, ποὺ διεκδικεῖ τὴν ἀποδοχὴ καὶ τὴν καταξίωση καὶ συντρίβει ὅποιον τολμήσει νὰ ἀντισταθεῖ στὸ ὁρμητικὸ ρεῦμα τοῦ Δικαιωματισμοῦ καὶ τῆς διαφορετικότητος, ποὺ ὀνομάστηκε Κίνημα Πολιτικῆς Ὀρθότητος!
Αὐτὴ ἡ πραγματικότητα διέπει, σήμερα, τὸ νοῦ καὶ τὴν καρδιὰ τῆς Ἑλληνικῆς κοινωνίας, μὲ διόλου εὐοίνωνες ἐλπίδες βελτίωσης ἢ ἔστω προβληματισμοῦ, προκειμένου νὰ βροῦμε τὸ βηματισμό μας πρὸς τὸ ἀδήριτο «αὔριο» τῆς σύγκρουσης τῶν πολιτισμῶν. Ποιὸς δὲν βλέπει ὅτι ἡ θρυλούμενη σύγκρουση τῶν πολιτισμῶν ἄρχισε; ὅτι ὁ κόσμος χωρίζεται ξανά; ὅτι οἱ κοινωνικὲς ὁμάδες ἔχουν ρόλο μόνο ὅταν διαθέτουν ψυχὴ καὶ πνευματικὴ ἰκμάδα; Ποιὸς δὲν βλέπει ὅτι οἱ θρησκείες δροῦν ἄλλοτε ὡς προστατευτικὸ ἀδιάβροχο κι ἄλλοτε ὡς στρατιωτικὸ ἀμπέχονο; Ποιὸς δὲν βλέπει ὅτι οἱ Χριστιανικὲς Ἐκκλησίες ἔχουν μπροστά τους μία ἀκόμα (τὴν τελευταία τους), εὐκαιρία νὰ λειτουργήσουν ὡς «Σῶμα Χριστοῦ» γιὰ νὰ ἑνωθοῦν οἱ Χριστιανοὶ σὲ «μέλη ἐκ μέρους»;
Ὁπότε, ἔρχομαι στὰ δικά μας.
Ὁ Χριστὸς μᾶς ἔχει προτείνει νὰ εἴμαστε οἱ Χριστιανοὶ «τὸ ἁλάτι τῆς γῆς»· ἆραγε, εἴμαστε; Ἂς μὴν ἀναφερθῶ στὰ γενικὰ ἀλλὰ νὰ μιλήσω γιὰ τὰ δικά μας, στὴν Πατρίδα μας καὶ στὴν Ἐπαρχία μας.
Μπαίνουμε στὴν Ἁγία καὶ Μεγ. Τεσσαρακοστή, ὁπότε εἶναι ἀνάγκη νὰ κάνουμε αὐτοκριτικὴ στὴν πνευματική μας κατάσταση. Χωρὶς αὐτοκριτική, ζοῦμε σὲ φούσκα ψευδαισθήσεων πὼς ὅλα εἶναι καλά, πὼς ὅλα προχωροῦν τέλεια, ὁπότε τότε δὲν ὑπάρχει καμμιὰ ἐλπίδα βελτιώσεως καὶ σωτηρίας.
Λοιπόν, πρὶν τὴν πανδημία ζούσαμε τὴν ἐκκλησιαστική μας ζωή, παλεύαμε νὰ γίνουμε καλύτεροι, ὅπως μᾶς θέλει ὁ Θεός, μὲ ἀγῶνα, μὲ προσευχή, μὲ προσοχή, μὲ νηστεία, μὲ θ. Κοινωνία. Μὲ ὅλα αὐτὰ οἰκοδομούσαμε ὁ καθένας μας τὴν πνευματική του ζωή. Βέβαια, ὁ Ἀπ. Παῦλος λέει: «ὁ καθένας ἂς προσέχει, μὲ τί ὑλικὰ χτίζει… χτίζει μὲ χρυσάφι, μὲ ἀσῆμι, μὲ πολίτιμους λίθους, μὲ ξύλα, μὲ χορτάρια ἢ μὲ καλάμια»; Καὶ συνεχίζει στὴν Α’ πρὸς Κορινθίους Ἐπιστολή: «θὰ ρθεῖ μιὰ μέρα ποὺ τοῦ καθενὸς τὸ ἔργο, θὰ φανερωθεῖ, θὰ ρθεῖ φωτιὰ ποὺ θὰ τὸ δοκιμάσει».
Φωτιὰ ἦταν, λοιπόν, αὐτὴ ἡ δοκιμασία, ποὺ τὴν παραχώρησε ὁ Θεὸς γιὰ φανερωθοῦμε οἱ Ὀρθόδοξοι …μὲ τὶ ὑλικὰ χτίζαμε!
Ἡ Ἐκκλησία εἶπε νὰ κλείσουν οἱ ναοὶ τῆς Χώρας μας. Νομίζετε ὅτι ἦταν ἀπόφαση ποὺ μὲ εὐκολία πῆρε ἡ Ἱεραρχία τῶν Μητροπολιτῶν τῆς Ἐκκλησίας μας; Στοὺς
ναοὺς τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων ὁ λαὸς ποτὲ δὲν ἔμπαινε μέσα, τὰ δρῶμενα γινόντουσαν στὴν αὐλή, μέσα ἦταν μόνο τὸ εἴδωλο τοῦ θεοῦ. Τὸ ἴδιο καὶ στὸ Ναὸ τοῦ Σολομῶντος, μέσα δὲν ἔμπαιναν οἱ Ἰσραηλῖτες ποτέ. Μόνο οἱ ἱερεῖς ἔμπαιναν, μιὰ φορὰ τὴν ἑβδομάδα στὰ Ἅγια καὶ μόνο ὁ Ἀρχιερεύς, μιὰ φορὰ τὸ χρόνο στὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων. Τότε ἦταν ποὺ ὁ Χριστὸς φώναξε: «Τί ἀξίζει περισσότερο ὁ χρυσὸς ἢ ὁ ναός…»; γι’αὐτὸ, ἡ Ἐκκλησία, ἀπὸ αὐτὰ τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ, ἀνέστρεψε αὐτὴν τὴν εἰκόνα, οἱ Χριστιανοὶ μπαίνετε μέσα στοὺς ναούς, τὰ παιδιά σας μπαίνουν ἀκόμα καὶ στὸ ἱερὸ Βῆμα. Ἄρα, λοιπόν, γιὰ τὴν Ἐκκλησία, ἐσεῖς εἶστε ὁ ναὸς κι ὄχι τὸ κτίσμα, «οὐκ οἴδατε ὅτι ναὸς Θεοῦ ἐστε καὶ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ οἰκεῖ ἐν ὑμῖν;
…ὁ γὰρ ναὸς τοῦ Θεοῦ ἅγιός ἐστιν, οἵτινες ἐστε ὑμεῖς».
Ὁπότε, ἡ Ἐκκλησία, στὴν προκειμένη περίπτωση, τί ἄλλο νὰ ἔκαμνε; Ἔκλεισε τὰ κτίσματα γιὰ νὰ προστατεύσει τὰ παιδιά της. Γιὰ νὰ διαφυλάξει τὰ λογικά της πρόβατα. Κάποια ἀπ’αὐτὰ τὰ πρόβατα ὅμως, ἐκδηλώθηκαν ὡς ἐρίφια: καθένας πῆρε τὸ δρόμο του, τὴ στράτα του, τὸ μονοπάτι του…
Ἀκούστηκαν πικρὰ λόγια, ὅπως «πρόδωσαν…» ὁ Πατριάρχης, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος, ἡ Ἱερὰ Σύνοδος… ὅλοι! Καὶ οἱ Ὀρθόδοξοι, στὴν πρώτη περίοδο τῆς πανδημίας, ἔγιναν προτεστᾶντες, διαμαρτυρόμενοι! Κάποιοι ἱερεῖς, ἄνοιγαν «τὸ μαγαζάκι τους» κρυφά, ἔβαζαν μέσα «τοὺς καλοὺς πελάτες», ἀπὸ τὸ παραπόρτι! Κάποιοι ἐπίσκοποι, ὅσα ἀποφάσιζαν στὴν Σύνοδο, δὲν τὰ ἐφάρμοζαν στὶς Ἐπαρχίες τους, μὴν τυχὸν χάσουν ψηφοφόρους τους. Ὅμως, αὐτὸ δὲν εἶναι Ἐκκλησία, δὲν εἶναι Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία!
Ἔφτασαν στὸ σημεῖο, κάποιοι νὰ διαλαλήσουν ὅτι ἔχουν ὡς πρότυπο τῆς ἀνυπακοῆς τους τὸν Ἅγιο Μᾶρκο τὸν Εὐγενικό. Μά, ὁ ὁμολογητὴς ἐκεῖνος, σὲ Συνόδους μιλοῦσε, ἐκεῖ ἀγωνιζόταν γιὰ τὶς Ὀρθόδοξες θέσεις του, δὲν ἔβγαινε ἔξω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, οὔτε ἔγραφε ἀνώνυμα σὲ ἱστοσελίδες! Οὔτε ἐξέφρασε ποτὲ λόγο ἢ λέξη ἐνάντια στὴν Ἐκκλησία, οὔτε ἀποτειχίστηκε οὔτε ἀποστασιοποιήθηκε ποτὲ ἀπ’ αὐτήν.
Ἐνῶ λοιπόν, ἡ Ἐκκλησία μάτωνε καὶ αἱμορραγοῦσε γιὰ τὰ παιδιά της, κάποια ἀπ’αὐτὰ τὴν πετροβολοῦσαν. Θυμᾶμαι μιὰ ὁμάδα κυριῶν ἀπὸ τὶς Φέρες ποὺ διαμαρτυρόμενες μοῦ ἔγραφαν ἀνώνυμα «…γιατί, Σεβασμιώτατε»! καὶ μοῦ ἔστελναν καὶ διαφωτιστικὰ κείμενα!
Ὅμως, κανένας δὲν μὲ ρώτησε πώς ἔνιωθα, ὅταν λειτουργοῦσα μέσα στοὺς ναοὺς τῆς πόλεώς μας μὲ δύο τηλεοπτικὲς κάμερες, χωρὶς ἐσᾶς! Κανένας δὲν μὲ ρώτησε πώς ἔνιωθα ὅταν ἔβλεπα ἀπὸ τὸ Ἐπισκοπεῖο νὰ μαζεύεστε ἔξω ἀπὸ τὶς κλειστὲς πόρτες καὶ νὰ προσπαθεῖτε νὰ ἀκούσετε μέσα τοὺς ὕμνους!
Γιατὶ δὲν ἔδινα ἐντολὴ νὰ ἀνοιχτοῦν οἱ πόρτες;
Ἐπειδή, ἤξερα ὅτι στὸ Νοσοκομεῖο μας δὲν ὑπῆρχαν θέσεις στὶς ΜΕΘ γιὰ ὅλους μας, οὔτε διέθετε μονοκλωνικὰ γιὰ ὅλους μας!
Κάποιοι φωνασκοῦσαν «θὰ μᾶς προστατεύσει ὁ Θεός», «δὲν φορᾶμε μάσκες ὅταν ἀσπαζόμαστε τὶς εἰκόνες» καὶ παρόμοια. Τὰ ἴδια λόγια εἶπε ὁ σατανᾶς ὅταν παρακινοῦσε τὸ Χριστὸ νὰ κάνει τὶς πέτρες ψωμιὰ ἢ νὰ πέσει ἀπὸ τὴ στέγη τοῦ Ναοῦ τοῦ Σολομῶντος κάτω. Κι ὁ Χριστός, θυμᾶστε τὶ τοῦ ἀπάντησε…
Ἄλλη ἀφορμὴ γιὰ διχοστασία, ἡ ὥρα ποὺ εἰπώθηκε τὸ «Χριστὸς Ἀνέστη» κι ἂν ἐπιτρέπεται νὰ κάνουν οἱ ἱερεῖς δυὸ θείες Λειτουργίες μέσα στὴν ἴδια ἡμέρα! Λὲς καὶ δὲν ξέρει ἡ Ἐκκλησία γιατὶ τελεῖ ἑσπερινοὺς τὸ πρωῒ καὶ ὄρθρους τὰ ἀπογεύματα! Λὲς καὶ δὲν ξέρει ἡ Ἐκκλησία πότε ἀναστήθηκε ὁ Χριστὸς καὶ πόσες ἡμέρες ἔμεινε στὸν Ἅδη! Λὲς καὶ δὲν ξέρει ἡ Ἐκκλησία πότε ἀρχίζει ἡ ἡμέρα σύμφωνα μὲ τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ πότε σύμφωνα μὲ τὸ Ἀστεροσκοπεῖο Greenwich!
Ἄλλη ἀφορμὴ γιὰ διχοστασία, τὸ ἐμβόλιο! Λὲς καὶ γνωρίζει κανεὶς νὰ ἑρμηνεύει τὴν Ἀποκάλυψη καλύτερα ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία! Λὲς καὶ μπορεῖ κανεὶς νὰ ἀποφύγει ὅσα λέει ἡ Ἀποκάλυψη ὅτι θὰ γίνουν! Ἀλλά, νά! τὶ λέει ἡ Ἀποκάλυψη: ὅσοι θὰ ἐμπιστευθοῦν τὸ Ἀρνίο θὰ σωθοῦν καὶ τὸ Ἀρνίο εἶναι ὁ Χριστὸς καὶ ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Γιατὶ δυσκολεύεστε νὰ τὸ ἀποδεχτεῖτε; Χριστὸς ἔξω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία δὲν ὑπάρχει κι ὅταν ἡ Ἐκκλησία θαλασσοδέρνεται εἶναι γιὰ νὰ «ξυπνήσουμε» τὸ Χριστὸ μέσα μας, ποὺ τάχα λαγοκοιμᾶται.
Θὰ μοῦ πεῖτε, «γιατί τὰ λὲς σ’ ἐμᾶς αὐτὰ σήμερα; στοὺς ἱερεῖς πές τα καὶ σὲ κάποιους ἐπισκόπους, ἐκεῖνοι μᾶς παρέσυραν»! Εἶναι ἀλήθεια ὅτι, στὸν διαδικτυακὸ-Μητροπολίτη Μόρφου, ἔγραψα: Σεβασμιώτατε, ἀρκετοὶ χριστιανοὶ καὶ στὴν Ἀλεξανδρούπολη, σᾶς θεωροῦν ὑπεύθυνο γιὰ τὸ θάνατο συγγενῶν τους καὶ εἶσθε, ἀπορῶ λοιπόν, πῶς ἡσυχάζει ἡ συνείδησή σας»! Ἀλλὰ ἐρωτῶ κι ἐσᾶς· ὁ Μόρφου σᾶς νοιάζεται περισσότερο ἀπὸ ἐμένα; Κι ἂν ἐκεῖνος ἔχει περισσότερη παρρησία ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, γιατὶ δὲν ἦρθε νὰ ἀναστήσει ὅσους ἔστειλε στὸ θάνατο ἐπειδὴ τὸν ἄκουσαν;
Ἱερεὺς ὑπῆρξε καὶ ἐδῶ, ποὺ θέλοντας νὰ κρύψει τὴν ἀπειθαρχία του, ἔστειλε ἐναντίον μου τὰ Ἐσωτερικά μας Σημειώματα στὶς ἱστοσελίδες. Ἀσυγχώρητο σφάλμα. Μερικοὶ ἱερεῖς ἀπέφευγαν νὰ ρθοῦν στὴ Μητρόπολη, φοβούμενοι μὴν τυχὸν τοὺς ἐπιτιμήσω. Γιατὶ νὰ τὸ κάνω; Οἱ ἴδιοι ἤδη κρίθηκαν καὶ κατακρίθηκαν, οἱ ἐνορίτες τους τοὺς προσπέρασαν, τοὺς ἀγνόησαν, ὑπάκουσαν στὴν Ἐκκλησία. Ἀνταρσία, λοιπόν, οἱ ἱερεῖς ποὺ σύμφωνα μὲ τοὺς Κανόνες ὀφείλουν νὰ εἶναι ἁρμονισμένοι μὲ τὸν Ἐπίσκοπό τους «ὅπως οἱ χορδὲς μὲ τὴν κιθάρα».
Ἀπορῶ, πῶς μποροῦν νὰ ἀποκαλοῦν «πατέρα καὶ ποιμενάρχη τους» τὸν Ἐπίσκοπο, ἂν αὐτὸς θέλει τὸ κακό τους; Πῶς μποροῦν νὰ λειτουργοῦν μνημονεύοντας τὸ ὄνομά του ὡς σημεῖο ἑνότητος τῆς Εὐχαριστιακῆς Συνάξεως τοῦ Σώματος τῶν πιστῶν; Εἶναι ἀλήθεια, ὅτι ἕνας ἱερεύς μας ἤρθε καὶ παραιτήθηκε γραπτῶς ἀπὸ τὴν ἐνοριακή του θέση, ἐπειδή, ὅπως σημείωσε στὴν παραίτησή του, δὲν μπορεῖ νὰ πειθαρχήσει στὶς ἀποφάσεις τῆς Ἱερᾶς Συνόδου! «Πάτερ μου, τὴν ἱερωσύνη ποὺ σοῦ ἔδωσε ἡ Ἐκκλησία νὰ ἐπέστρεφες, ὄχι τὸν διορισμό σου! Τὴν κατέστησες μόνος σου ἀνενεργό, ἀλλὰ εἶναι ἀνεξάλειπτος καὶ εἶναι πολὺ βαρειά»! Οἱ ἱερεῖς, εἴμαστε αὐτὸ ποὺ εἴμαστε, δυνάμει τοῦ Μυστηρίου ποὺ μᾶς ἔδωσε ἡ Ἐκκλησία καὶ ὄχι δυνάμει ἑνὸς κρατικοῦ διορισμοῦ στὸν Δημόσιο τομέα! Προσεύχομαι πολὺ γιὰ τὸν ἱερέα μας αὐτό, νὰ τὸν φωτίσει ὁ Χριστὸς νὰ καταλάβει.
Αὐτὴ ἡ συμπεριφορὰ τῶν ἱερέων ἀνέδειξε «τὸ πρόβλημα τοῦ γεροντισμοῦ», στὴν Πατρίδα μας. Τῶν πνευματικῶν ποὺ εἰδωλοποιοῦν τὸν ἑαυτό τους καί, τὴν καλῶς νοούμενη ἔννοια τῆς ὑπακοῆς (γιὰ τὶς μοναστικὲς ἀδελφότητες), προσπαθοῦν ἐσφαλμένα, νὰ τὴν ἐπιβάλουν στοὺς πιστούς ποὺ ἐμπιστεύονται τὸ πετραχείλι τους. Ἔτσι, αὐτὸ ἀκριβῶς ποὺ ζητεῖ ἡ πρὸς Ἑβραίους Ἐπιστολὴ νὰ ἀποφεύγουν οἱ ποιμένες, κάποιοι ἐξομολόγοι δυστυχῶς τὸ ἐφαρμόζουν: δίνουν γάλα καὶ ὄχι στερεὰ τροφή, ἐνῶ «πᾶς ὁ μετέχων γάλακτος καὶ οὐ στερεᾶς τροφῆς, νήπιός ἐστι, ἄπειρος λόγου δικαιοσύνης, τελείων δὲ ἐστιν ἡ στερεὰ τροφὴ…». Αὐτὴ ἡ τακτικὴ ἔδωσε ἀφορμὴ στὴν τηλεόραση καὶ στὸ διαδίκτυο νὰ διακωμωδοῦνται οἱ πνευματικοὶ ποὺ σκοτώνουν μὲ τὴν καθοδήγησή τους πολύτεκνους γονεῖς καὶ κυοφοροῦσες γυναῖκες. Πεῖτε μου, σᾶς παρακαλῶ, τί φταίει τὸ Μυστήριο τῆς Χάριτος νὰ εὐτελίζεται; Γιατὶ νὰ ἀμφισβητεῖται ἡ τεράστια δραστικότητα τοῦ Μυστηρίου τῆς Μετανοίας καὶ ἡ Ἐξομολόγηση, ἐνῶ εἶναι δρόμος ποὺ ὁδηγεῖ στὴ ζωή, νὰ ἐμφανίζεται ὡς μονοπάτι ποὺ στέλνει στὸ θάνατο;
Ἀκόμα καὶ τὸ Μυστήριο τῆς θείας Κοινωνίας ἐπιτρέψαμε νὰ συζητεῖται ἀπὸ ἄγευστους καὶ ἀνίδεους τῆς «κατὰ Χριστὸν» ζωῆς μας. Ἐμεῖς φταῖμε, ὄχι ἐκεῖνοι. Θυμᾶστε ποὺ σᾶς ἔλεγα: «νὰ φορᾶτε μάσκα καθ’ ὅλη τὴ διάρκεια τῆς θείας Λειτουργίας καὶ νὰ τὴν βγάζετε μόνο ὅταν φτάσετε μπροστὰ στὸ Ἅγιο Ποτήριο γιὰ νὰ κοινωνήσετε». Καὶ ὅτι «τὴν θ. Κοινωνία δὲν τὴν συζητᾶμε καθόλου, εἶναι Μυστήριο, εἶναι θαῦμα, εἶναι ἐμπειρία ζωῆς καὶ σωτηρίας». Εἶναι ἀλήθεια, βέβαια, ὅτι σὲ καμμιὰ Κυβερνητικὴ Ἀπόφαση δὲν ἀναφέρθηκε τὸ θέμα τῆς θείας Κοινωνίας, ἀκριβῶς ἐπειδὴ ὁ νομοθέτης, ξέρει τὰ ὅριά του καὶ ἀπὸ σεβασμὸ δὲν τὸ ἄγγιξε. Καὶ βγῆκαν Χριστιανοὶ Ὀρθόδοξοι, στοὺς λασπωμένους δρόμους τοῦ διαδικτύου, νὰ καυχῶνται γιὰ τὸ Μυστήριο, νὰ προσκαλοῦν «ἐλᾶτε νὰ κοινωνήσετε καὶ θὰ δεῖτε ὅτι δὲν θὰ πάθετε τίποτε», λὲς καὶ τὸ Μυστήριο «σηκώνει ἔρευνα», λὲς καὶ ἡ δραστικότητά του ὀφείλεται σ’ ἐμᾶς, λὲς καὶ τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ χρειάζονται διαφήμηση!
Αὐτὰ ἦταν λάθη μας, τῶν Ὀρθοδόξων, τεράστια λάθη ποὺ ἔγιναν ἀφορμὴ νὰ βλασφημεῖται τὸ Ὄνομα τοῦ Θεοῦ μας καὶ νὰ περιπαίζεται ἡ ἐμπειρία τῆς ἐκκλησιαστικῆς μας Παραδόσεως, ἀπὸ θεατρίνους τῆς εὐσέβειας καὶ ψιλικατζῆδες τῆς λογικῆς Λατρείας μας.
Ἐδῶ, ὀφείλω νὰ σᾶς δώσω μιὰ ἐξήγηση γιὰ τοπικὸ συμβάν. Ἐξαιτίας τῶν ὅσων κακῶς συζητοῦντο ἀπὸ ἐμᾶς γιὰ τὴν θεία Εὐχαριστία καὶ τὴν ἀμφισβήτηση ποὺ ξεσηκώθηκε ἀπὸ ἄλλους, πράγματι, εἶπα στὸν Ἐφημέριο τοῦ Ναοῦ τῆς Παναγίας μας, στὸ Στρατόπεδο Ζήση, νὰ μεταδώσει τὴν θεία Κοινωνία ὅπως τὴν μεταδίδουμε στὴν θεία Λειτουργία τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, μὲ τὸ χέρι. Ποιὸς ἀπὸ σᾶς, δὲν ἔχει ἀκούσει ἀδελφούς μας χριστιανοὺς ποὺ διστάζουν ἀπὸ ὀλιγοπιστία νὰ πλησιάσουν τὴν θεία Κοινωνία λόγῳ τοῦ τρόπου μεταδόσεώς της; Ἐξαιτίας αὐτῆς τῆς ὀλιγοπιστίας τους πρέπει νὰ καταδικαστοῦν σὲ ἀκοινωνησία; Γιατὶ νὰ μὴν τοὺς δώσουμε τὴν εὐκαιρία νὰ κοινωνήσουν «κάπως ἀλλιῶς»; Νὰ ἀφήσουμε δηλ. τὸ Μυστήριο νὰ θαυματουργήσει μέσα τους, νὰ ἐξανεμίσει τὶς ἀμφιβολίες τους, νὰ τοὺς προσθέσει πίστη καὶ στὴ συνέχεια νὰ τοὺς στερεώσει στὴν Παράδοσή μας; Κυττάξτε, ἐγὼ γνωρίζω τί σημαίνει πνευματικὸς θάνατος λόγῳ ἀκοινωνησίας καὶ πονάω πολὺ γιὰ ὅσους δὲν κοινωνοῦν. Προσευχήθηκα, λοιπόν, πολύ, μελέτησα πολύ, ρώτησα δυὸ πνευματικοὺς ἀνθρώπους καὶ τόλμησα ὥστε κανεὶς ἀλεξανδρουπολίτης νὰ μὴν στερεῖται τὸν Χριστό, ἐξαιτίας τοῦ δισταγμοῦ του ἀπὸ τὴν κοινὴ λαβίδα. Ὅμως, οὔτε ὁ ἱερεὺς τοῦ Ναοῦ συμμερίστηκε τὴν ποιμαντικὴ ἀγωνία μου, οὔτε οἱ «ἐπαγγελματίες εὐλαβεῖς» τοῦ ἐκκλησιάσματος, ποὺ ἄρχισαν νὰ φωνάζουν ἀγοραία στὸ Ναό, ὅτι δὲν δέχονται τὴν τάχα καινοτομία, ἐνῶ συγχρόνως, ἔκαναν καὶ τὶς ἀπαραίτητες λήψεις μὲ τὰ κινητά τους τηλέφωνα ποὺ στὴ συνέχεια πρόβαλαν στὸ διαδίκτυο κατηγορῶντας με. Δὲν μὲ πειράζει αὐτό, ὁ Θεὸς ξέρει τὴν ἀγωνία μου γιὰ τὸ θέμα καὶ τὴν πρόθεσή μου, νὰ μὴν ὑπάρχει ἄνθρωπος ποὺ δὲν εἶναι μπολιασμένος μὲ τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ μας. Ὁ Θεὸς ἂς συγχωρέσει ὅσους ἀρνήθηκαν καὶ πολέμησαν μὲ εὐσεβιστικὴ αὐτάρκεια αὐτὴν τὴν πρόσκληση τοῦ Χριστοῦ πρὸς ὅσους ἀκόμα Τὸν διστάζουν, ἐνῶ ἐμεῖς ἀδιαφοροῦμε γι’ αὐτό.
Σχετικὰ μὲ τὸ ἐμβόλιο. Ὅταν ἡ Ἐκκλησία βεβαιώνει ὅτι, ὅσα λέγονταν γιὰ τσιπάκια δὲν εἶχαν καμμία σχέση μὲ τὸ σκεύασμα, ὅταν ἡ Ἐκκλησία βεβαιώνει ὅτι, ὅσα λέγονταν περὶ ἐμβρυακῶν κυττάρων εἶναι ἀνυπόστατα, τότε πρὸς τί αὐτὴ ἡ ἄρνηση νὰ ἀποδεχτοῦμε τὴν ἀλήθεια;
Τί νομίζετε; ξεγυμνώσαμε ὅλοι σχεδὸν οἱ Ἐπίσκοποι τὰ μπράτσα μας γιὰ νὰ σᾶς ξεγελάσουμε; Γιὰ νὰ σᾶς κοροϊδέψουμε; Ἀκοῦστε, ἡ Ἐκκλησία μας δὲν ἀντιμετωπίζει λοιμικὴ νόσο γιὰ πρώτη φορὰ μέσα στὴν δισχιλιόχρονη ἱστορία της. Γνώρισε ἀλλεπάλληλους λοιμοὺς καὶ ξέρει νὰ ἀντέχει καὶ νὰ προφυλάσσει τὰ παιδιά της. Στὴν πρόσφατη πανδημία, ἕνα μόνο δὲν κατάφερε: νὰ θεραπεύσει τὰ ἀρρωστημένα σενάρια συνωμοσίας ποὺ κυκλοφοροῦσαν στὸ διαδίκτυο. Ἡ Ἐκκλησία μας «σήκωσε τὰ χέρια» της μπροστὰ στὸν ὑπερφίαλο ἐγωϊσμὸ τῶν τάχα Χριστιανῶν της, ποὺ ἀντὶ νὰ πιστέψουν τὴν Ἐκκλησία τους, πίστευαν τοὺς ἀνεύθυνους, τοὺς ἀνώνυμους καὶ τοὺς ἄσχετους.
Κάποιοι εἶπαν «ἂς ἐμβολιαστοῦν οἱ ἄλλοι πρῶτα κι ἂν δῶ, ὅτι δὲν παθαίνουν τίποτε, τότε θὰ ἐμβολιαστῶ κι ἐγώ». Ὡραῖα, χριστιανικὴ ἄποψη! Ἐνῶ θὰ ἔπρεπε οἱ Χριστιανοὶ νὰ μποῦμε μπροστὰ ὥστε ἂν πάθουμε, νὰ πάθουμε ἐμεῖς καὶ νὰ σωθοῦν οἱ ἄλλοι. Τώρα τί ἔγινε; γιὰ νὰ σωθοῦν οἱ ἄνω τῶν 60 «καλοὶ χριστιανοί», ἐμβολιάσθηκαν τὰ παιδιά, ποὺ ἀλλιῶς δὲν θὰ χρειαζόταν. Τώρα, αὐτοὶ οἱ «καλοὶ χριστιανοὶ» θὰ ρθοῦν μὲ ἤρεμη συνείδηση νὰ κοινωνήσουν; Σ’ αὐτοὺς ὀφείλονται τόσοι θάνατοι καὶ οἱ παραλαγὲς τοῦ ἰοῦ μέχρι σήμερα. Ἀλλὰ καὶ αὔριο, τὰ 200 αὐτο-άνοσα ποὺ ἀναπτύχθηκαν (τόσα ἔχουν καταγραφεῖ στὴν Ἑλλάδα) καὶ θὰ βασανίσουν μεγάλο μέρος τοῦ πληθυσμοῦ, πάλι σ’αὐτοὺς θὰ ὀφείλονται. Ὁ Θεὸς ἂς μᾶς λυπηθεῖ γιὰ τὴν δίκαιη μισθαποδοσία τοῦ ἐγωϊσμοῦ μας ποὺ θὰ εἰπράξουμε τὰ ἑπόμενα χρόνια.
Ἀγαπητοί μου,
Στὴν Ἁγία Γραφὴ λέει ὅτι ὁ Θεὸς στέλνει πειρασμοὺς καὶ δοκιμασίες στοὺς ἐκλεκτούς του καὶ μᾶς δοκιμάζει, πόσο στ’ ἀλήθεια ἀξίζουμε. Μᾶς δοκιμάζει ὅπως δοκιμάζεται ὁ χρυσὸς στὸ χωνευτήρι. Ἔτσι δοκίμασε κι ἐμᾶς καὶ τὰ ἔργα μας. Ἔστειλε ὁ Θεὸς φωτιὰ καὶ δοκίμασε τὰ ἔργα μας τῶν Ὀρθοδόξων. Δὲν ξέρω πόσο μᾶς βρῆκε νὰ εἴμαστε ἄξιοι γιὰ Ἐκεῖνον. Πολλοὶ ἀπὸ τοὺς κληρικούς, τοὺς μοναχούς, τὶς μοναχὲς καὶ τὶς 26.500 συνανθρώπων μας ποὺ πέθαναν, πέθαναν ἄδικα. Θὰ μοῦ πεῖτε· «ὅλοι θὰ πεθάνουμε μιὰ μέρα», ναί! ἀλλὰ ὅποτε θέλει ὁ Θεός, ὄχι ὅποτε ὀλιγωρίσουμε κι ἀποφασίσουμε νὰ αὐτοκτονήσουμε ἐμεῖς, φορτωμένοι μάλιστα μὲ τὴν ἁμαρτία τοῦ φόνου συνανθρώπων μας!
Πατέρες, ἀδελφοὶ καὶ ἀδελφές μου.
Μπαίνουμε στὴν Ἁγία καὶ Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Ἂς ἀφήσουμε τὰ μεγάλα λόγια καὶ κυρίως τὴν μεγάλη ἰδέα ποὺ ἔχουμε γιὰ τὸν ἑαυτό μας, οἱ Ὀρθόδοξοι. Εἶναι ἄδικο νὰ φορτωθεῖ ἡ Ἐκκλησία τὴν μομφὴ ὅτι δὲν προστάτευσε τὰ παιδιά της, ὅτι δὲν διεφύλαξε τὰ λογικὰ πρόβατα τῆς ποίμνης της. Τὰ προστάτευσε καὶ τὰ διεφύλαξε. Μόνο τὰ ἐρίφια ποὺ ἀποστάτησαν, ἐκεῖνα ταλαιπωρήθηκαν, πῆραν στὸ λαιμό τους κι ἄλλους καὶ χάθηκαν. Ἡ Ἐκκλησία δὲν σώζεται ἀπὸ τὴν εὐλάβεια τῶν παιδιῶν της, ὅμως σώζει ὅσους τὴν ἐμπιστεύονται. Ἡ Ἐκκλησία ἀκόμα κι ὅταν ἀστοχεῖ, ἡ ἀστοχία της μεταποιεῖται σὲ σωτηρία. Μά! ποῦ εἶναι ἡ ἐμπιστοσύνη σας στὴν Ἐκκλησία; Ὅταν σᾶς δίδαξε τὰ Δόγματα, τὴν Πίστη, τὴν Παράδοση τότε σᾶς δίδαξε σωστά. Τώρα λάθεψε; Κι αὐτὸ θὰ τὸ κρίνω ἐγώ, ἐσύ, ὁ κάθε ἕνας μας ἁπλὸς Χριστιανός; Δὲν θὰ τὸ κρίνει ἡ Ἱερὰ Σύνοδος; Μά! πῶς γίναμε ἔτσι οἱ Ὀρθόδοξοι!
Τί ἀπομένει; ἡ μετάνοια!
[Οἱ ἱερεῖς νὰ προτιμᾶτε τὸ Χριστὸ κι ὄχι τὸ Νόμο. Μὴν θεοποιεῖτε τοὺς Κανόνες. Ἡ
«ἔξωθεν καλὴ μαρτυρία» ἂς μὴν εἶναι αὐτοσκοπός σας. Μὴν εἰδωλοποιεῖτε τὴν ἀτομικὴ ἠθικὴ καθαρότητα. Δεῖτε τοὺς ἐνορῖτες σας μὲ ἐπιείκεια, μὲ συγκατάβαση, μὲ συγχωρητικότητα, μὲ ἀγάπη. Μὴν κουνᾶτε τὸ δάχτυλο σὲ κανέναν, γιατί, προσέξτε, ἔχετε καὶ σεῖς παιδιά! Σταματεῖστε νὰ ξεστομίζετε τὴν φράση «τὰ πνευματικά μου παιδιά» καὶ κάνετε τοὺς ἀνθρώπους «φίλους» σας, γιατὶ ἔτσι ἀποκάλεσε ὁ Χριστὸς τοὺς μαθητές του «ἐσεῖς εἶστε φίλοι μου», τοὺς εἶπε. Ἡ ἱερωσύνη σας νὰ μοσχοβολᾶ γνησιότητα καὶ ὄχι ὑποκρισία, ἦθος καὶ ὄχι ἠθική, ταπείνωση καὶ ὄχι ἐγωϊσμό, φιλανθρωπία καὶ ὄχι σκληρότητα, ὀρθὴ κρίση καὶ ὄχι κατάκριση, εὐλάβεια καὶ ὄχι εὐσεβισμό, συμπόνια καὶ ὄχι ἀδιαφορία, καλωσύνη καὶ ὄχι κακία, ὑπομονὴ καὶ ὄχι μικροψυχία.
Οἱ λαϊκοὶ Χριστιανοί, μὴν ψάχνετε γιὰ «διορατικοὺς» ἱερεῖς, γιὰ φανατικοὺς ἠθικιστὲς καὶ διαδικτυακοὺς χαρισματούχους γέροντες. Μὴν ψάχνετε γιὰ διάσημους αὐτοπροβαλλόμενους κατόχους τῆς ἀλήθειας. Νὰ ψάχνετε τὸν Χριστὸ κι ὄχι νὰ ἐνθουσιάζεστε ἀπὸ προφητείες, ρητορείες, θαύματα καὶ μακρυὲς γενειάδες. Νὰ ἐπιλέγετε πατέρες κι ὄχι νομοδιδασκάλους. Νὰ ἐπιλέγετε τοὺς φυσιολογικοὺς ἱερεῖς κι ὄχι τοὺς ἀπόμακρους. Νὰ προτιμᾶτε τοὺς παπάδες μὲ τὴν δυσοσμία τῆς καθημερινότητος κι ὄχι τοὺς ἀτσαλάκωτους ποὺ μοσχοβοῦν λιβάνι] (ἀρχιμ. Παὐλου Παπαδοπούλου).
Ὅλοι μας, κληρικοὶ καὶ λαϊκοί, νὰ πέσουμε μὲ τὸ πρόσωπο κάτω, προσευχόμενοι. Νὰ ἀφήσουμε τὴν ἀλαζονεία ποὺ μᾶς ἔχει φάει τὰ σωθικά. Νὰ ὑπακούσουμε τὴν Ἐκκλησία καὶ νὰ μὴν «τὸ παίζουμε» θεοί. Νὰ πάψουμε νὰ πιστεύουμε στὴν αὐθεντία μας καὶ στὴν ἀποκλειστικότητά μας. Νὰ φράξουμε τὰ λόγια μας πίσω ἀπὸ τὰ δόντια μας. Νὰ κλείσουμε τὰ αὐτιά μας σὲ φανατισμοὺς καὶ σὲ ἀκρότητες. Νὰ ἀφήσουμε τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ νὰ πνεύσει στὴ ζωή μας. Νὰ πιαστοῦμε ἀπὸ τὸ χέρι γερά. Νὰ ἀφήσουμε τοὺς θρησκευτικοὺς τύπους καὶ «νὰ γίνουμε Ἐκκλησία». Νὰ ἀνοίξουμε τὴν καρδιά μας σὲ ὅλους ἀνεξαιρέτως, σὲ φίλους, σὲ ἐχθρούς, σὲ ἀλλοθρήσκους, σὲ ἀλλοδόξους καὶ σὲ ἀθέους. Κυρίως νὰ δείξουμε ἀγάπη στοὺς ἁμαρτωλοὺς (ἐμεῖς οἱ ἀναμάρτητοι)!
Ξέρετε, τί φανερώνει ἡ τραγωδία τῶν μεταξύ μας σχέσεων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, σήμερα; Θὰ σᾶς πονέσει ἡ λέξη: σημαίνει «ἐγκατάλειψη Θεοῦ»! Ὅταν ἡ Ἐκκλησία κομπορημονεῖ καὶ περηφανεύεται, τότε ὁδηγεῖ τὰ παιδιά της στὸν γκρεμό. Κατηγοροῦμε εὔκολα τοὺς Καθολικοὺς καὶ τοὺς Προτεστᾶντες καὶ δεῖτε ποὺ καταντήσαμε οἱ Ὀρθόδοξοι. Οἱ Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι διχασμένοι στὴν Πατρίδα μας, οἱ Ὀρθόδοξοι Ρώσοι καὶ Οὐκρανοὶ σὲ πόλεμο μεταξύ τους, οἱ Ὀρθόδοξοι στὴν Βαλκανικὴ νὰ ὑποβλέπουν ὁ ἕνας τὸν ἄλλο, ἀντικανονικὲς εἰσπηδήσεις στὴν Ἀφρική, προτεσταντικὲς τακτικὲς στὴ Διασπορά, φερέφωνα πολιτικῶν καὶ δεκανίκια ἐμπορικῶν συμφερόντων παντοῦ. Αὐτοὶ εἴμαστε!
Λοιπόν, ἂς ἀνασκουμπωθοῦμε κι ἂς πάρουμε οἱ Ὀρθόδοξοι τὴν Πίστη μας στὰ σοβαρά. Ἂς γίνουμε «τὸ ἁλάτι τῆς γῆς». Ἂς γίνουμε «πόλη ἐπάνω σὲ ὄρος», περίβλεπτη. Ἂς κυτταχτοῦμε στὰ μάτια μὲ εἰλικρίνεια. Ἂς ἀναπτύξουμε τὶς εὐαγγελικὲς ἀρετὲς καὶ τὴν ταπεινοφροσύνη. Ὄχι ἐθνικιστικὲς ἐξαλλοσύνες καὶ ὑπερφίαλους μεγαλοϊδεατισμούς. Ἂς προτάξουμε τὸ Κοινό μας Ποτήριο, τὴν ἴδια μας Πίστη, τοὺς κοινούς μας Ἁγίους. Αὐτὰ θὰ μᾶς ἑνώσουν τοὺς Χριστιανοὺς παραμερίζοντας «ἄλλες» διαφορές μας. Ἂς ἔρθουμε κοντά, τὰ ἀπομακρυσμένα παιδιὰ τῆς Ἐκκλησίας, μὲ διάθεση νὰ συμβιώσουμε ἁρμονικά. Ἂς μὴν ἐπιβάλλουμε ὅρους, ἀλλὰ ἂς ἀποδεχτοῦμε τοὺς ὅρους τοῦ ἀλλουνοῦ ὁ καθένας. Καὶ τότε οἱ Ὀρθόδοξοι θὰ προσκαλέσουμε τὸν κόσμο ὅλο μὲ μιὰ πρόταση ζωῆς.
Ὁ κόσμος μας ἔχει κουραστεῖ μακρυὰ ἀπὸ τὸ Χριστό, περιμένει ἕνα τέτοιο κάλεσμα, εἰλικρινές, ἀγαπητικὸ καὶ θὰ ξαναγυρίσει στὸ Χριστό. Αὐτὸ τὸ κάλεμα, μόνο οἱ Ὀρθόδοξοι μποροῦμε νὰ τὸ κάνουμε, χωρὶς γεωπολιτικοὺς καὶ οἰκονομικοὺς ἀστερίσκους. Καὶ τότε, ὁ κουρασμένος ὁ κόσμος, ὁ πληγωμένος μὲ ἀδιέξοδα, θὰ γυρίσει στὸ Χριστό. Κουράστηκε πιὰ μακρυά Του. Ξέρετε, ὅταν ἀρχίσουν νὰ ἐπιστρέφουν οἱ ἄνθρωποι στὴν Ἐκκλησία, σὰν ἕνα καραβάνι πρόσφυγες, τότε ἐκεῖ ἀνάμεσά τους θὰ εἶναι καὶ ὁ Χριστός, τότε θὰ ἐπιστρέψει κι Ἐκεῖνος…
Καλὴ Σαρακοστὴ ἀγαπητοί μου, Καλὴ Σαρακοστή.
