Ο αμελής μοναχός στη Μονή Οσίου Διονυσίου
Του Δημητρίου Λυκούδη, θεολόγου
Ήταν 25 Νοεμβρίου στα 1905. Οι Πατέρες της Μονής ήσαν στην τράπεζα (χώρος-οικοδόμημα εντός της Μονής που λειτουργεί ως τραπεζαρία) και συνέτρωγαν. Ο διαβαστής μοναχός, καθώς την ώρα του φαγητού ουδείς εκ των συνδαιτημὄνων της τραπέζης ομιλεί, εδιάβαζε περί του μαρτυρίου της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Αικατερίνης, της Πανσόφου.
Όμως, ετελείωσε την ανάγνωση λίγο πριν ολοκληρωθεί η τράπεζα και για λίγα λεπτά επικράτησε απόλυτη σιωπή εντός της αιθούσης. Εις νεότερος μοναχός, ονόματι Νεόφυτος, προθυμοποιήθηκε να «βγάλει» τον διαβαστή μοναχό από τη δύσκολη θέση και τού πρότεινε να διαβάσει κάτι από τον αγιαστικό βίο του αγίου Μερκουρίου, ο οποίος σεμνύνεται και τιμάται την ίδια ημέρα. Και αλήθεια, τι το ήθελε!
Ο Γέρων Συμεών ο τυπικάρης, στο άκουσμα αυτής της προτροπής του αδελφού Νεοφύτου προς τον διαβαστή μοναχό, όχι απλά εθύμωσε, αλλά και εξαγριώθηκε και μανιωδώς μετεστράφη.
Σταμάτησε αμέσως το φαγητό του, εγύρισε κατακόκκινος εκ του θυμού και ανεφώνησε προς τον «αυθάδη» μοναχό Νεόφυτο, που ετόλμησε να κάμνει και υπόδειξη: «Εσύ σκάσε!». Όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, έμειναν άναυδοι. Τέτοια συμπεριφορά! Και να πεις ότι έκαμνε κάτι ασυγχώρητο και άτοπο, ο ταλαίπωρος ο Νεόφυτος! Να βοηθήσει προθυμοποιήθηκε…! Αλλά, μη βιάζεσαι, αγαπητέ μου αναγνώστα. Η Ιστορία έχει και συνέχεια…!
Εμβρόντητοι όλοι οι Πατέρες μετά το αψυχολόγητο ξέσπασμα του Συμεών, έμειναν εις τις θέσεις τους. Ουδείς αντέδρασε, ουδείς παραπονέθηκε ή διαμαρτυρήθηκε. Και ολίγον μετά, δεν είχαν παρέλθει ούτε πέντε λεπτά της ώρας, την ώρα που όλη η μοναστική αδελφότητα εδιάβαζε ορθία την ευχαριστία του δείπνου (την προσευχή μετά το φαγητό), ο γέρων Συμεών σωριάστηκε κατά γης, αιφνιδίως, ακαριαίως, «εν ακαρεί».
Επέθανε εκ συγκοπής καρδίας και απεβίωσε με τον αυτόν τρόπον που σας περιέγραψα…! Δεν επρόλαβε ούτε από την τράπεζα να εξέλθει ορθίως!
