Περί αδικίας

• Δόγμα
• 26 Νοεμβρίου 2025
• 11:48

Στην Κιβωτό της Ορθοδοξίας

Αυ­τός που μας αδι­κεί, να τον βλέ­που­με σαν έναν με­γά­λο ευερ­γέ­τη μας, που μας κά­νει κα­τα­θέ­σεις στο Τα­μιευ­τή­ριο του Θεού. Μας κά­νει πλού­σιους αιώ­νια! Μι­κρό πράγ­μα εί­ναι αυτό; Τον ευερ­γέ­τη μας δεν τον αγα­πού­με; Δεν του εκ­φρά­ζου­με την ευ­γνω­μο­σύ­νη μας; Έτσι και αυ­τόν που μας αδι­κεί, να τον αγα­πού­με και να τον ευ­γνω­μο­νού­με, για­τί μας ευερ­γε­τεί αιώ­νια. Με συ­κο­φαν­τούν λ.χ. ότι έκα­να κά­ποιο έγ­κλη­μα και με κλεί­νουν στην φυ­λα­κή άδι­κα; Εν­τά­ξει. Έχω ανα­παυ­μέ­νη την συ­νεί­δη­σή μου, αφού δεν έκα­να το έγ­κλη­μα, έχω και ου­ρά­νιο μι­σθό. Υπάρ­χει με­γα­λύ­τε­ρη ευερ­γε­σία; Δέ­ξου λοι­πόν την αδι­κία, ως με­γά­λη ευ­λο­γία, για­τί απο­τα­μιεύ­εις απ’ αυ­τήν ου­ρά­νια ευ­λο­γία. Μην επι­διώ­κεις όμως να σε αδι­κούν, για­τί αυτό κρύ­βει ευ­γε­νι­κή κα­κό­κη­τα.

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης