Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος: Μια δικαίωση που άργησε σχεδόν 70 χρόνια

  • Dogma
αρχιεπίσκοπος

Οι λειτουργοί της Εκκλησίας μας την ανέμεναν σχεδόν επτά δεκαετίες. Η πρόσφατη πολιτική και νομοθετική πρωτοβουλία της κυβέρνησης, η οποία έδωσε τέλος στην από μέρους της Ελληνικής Πολιτείας σοβαρής εκκρεμότητας σε βάρος των Κληρικών – Εφημερίων της Εκκλησίας της Ελλάδος αποτελεί μια δικαίωση.

Του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου

Δικαίωση όλων των προσπαθειών και του παγίου αιτήματος που έθεταν από τη δεκαετία του 1950 όλοι οι προκάτοχοί μου Αρχιεπίσκοποι, αλλά και πολλοί αδελφοί αρχιερείς.

Δικαίωση των κληρικών μας που αγωνιούσαν για το αύριο. Γιατί και οι κληρικοί μας, παρά τα όσα πολλοί θιασώτες του προοδευτισμού παραβλέπουν, είναι οικογενειάρχες με αγωνίες, με υποχρεώσεις και ευθύνες και δικαιούνται τον μισθό που προβλέπει η ελληνική Πολιτεία.

Έναν μισθό που λάμβαναν μεν, παρατύπως δε, αφού δεν υπήρχε καμία πρόβλεψη για τις οργανικές τους θέσεις. Αυτή, λοιπόν, η ρύθμιση που έγινε χωρίς να επιβαρύνεται στο ελάχιστο ο Κρατικός Προϋπολογισμός, δεν αποτελεί αδικαιολόγητο προνόμιο υπέρ των λειτουργών της «επικρατούσας θρησκείας» (άρθρο 3 παρ. 1 Συντάγματος) ή μία «χαριστική» ρύθμιση υπέρ των Ιερών Μητροπόλεων επειδή είναι Ν.Π.Δ.Δ..

Οι πιστώσεις για την μισθοδοσία του Κλήρου αποτελούν περιοδικό αντάλλαγμα για την εκκλησιαστική περιουσία, που το Κράτος απέκτησε από τον 19ο αιώνα χωρίς πλήρη ή και καθόλου αποζημίωση της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Πέρα όμως από το «δικαίωμα» θα πρέπει να θεωρείται, κατά την ταπεινή μας άποψη, και ως μία αναγνώριση της προσφοράς του Ιερού Κλήρου στην ελληνική κοινωνία. Του κληρικού που εδώ και δεκαετίες είναι στο επίκεντρο της πνευματικής ζωής.

Του κληρικού που δίνει καθημερινό αγώνα, χωρίς ωράριο και συχνά παραβλέποντας τις ανάγκες της δικής του οικογένειας, προκειμένου να ανταποκριθεί στο λειτούργημά του.

Για να οργανώσει φιλανθρωπικές δράσεις και να καλύψει τις ανάγκες όσων δοκιμάζονται. Για να στηρίξει, από άκρη σε άκρη της ελληνικής επικράτειας, τους ηλικιωμένους, τα άτομα με ειδικές δεξιότητες, τη νεολαία, ακόμη και τους ανήλικους μετανάστες που αναζητούν μία δεύτερη ευκαιρία στη χώρα μας. Για να σταθεί δίπλα στο πρόσωπο που έχει αγωνίες για το αύριο.

Σε όλους αυτούς που ο ιερέας, με τις επιτυχίες ή τις αποτυχίες του, προσπαθεί να του δείξει έναν δρόμο υπεύθυνο, σιγουριάς και ασφάλειας. Δεν πρέπει επομένως να σταθούμε στο «δικαίωμα» του ιερέα, αλλά πρωτίστως στην αναγνώριση της συμβολής του στη διαμόρφωση της ελληνικής κοινωνίας στο σύγχρονο ελληνικό κράτος.

Του ιερέα-μέλους του φιλανθρωπικού και κοινωνικού μηχανισμού της χώρας. Του ιερέα που είναι φορέας πολιτισμού της ελληνικής ταυτότητας του τόπου. Του ιερέα που παλεύει να καλύψει από τις πνευματικές, μέχρι τις πιο απλές ζωτικές ανάγκες του Έλληνα και της Ελληνίδας.

Δεν μπορεί κανείς να μην αναγνωρίσει τη συμβολή της ελληνικής κυβέρνησης και ιδιαιτέρως του Πρωθυπουργού κ. Κυριάκου Μητσοτάκη και της Υπουργού Παιδείας και Θρησκευμάτων κυρίας Νίκης Κεραμέως στην τακτοποίηση αυτής της εκκρεμότητας. Έχω τη βεβαιότητα ότι ο κλήρος της Εκκλησίας της Ελλάδος και οι αδελφοί μας στην Κρήτη και τα Δωδεκάνησα, θα τους μνημονεύουν για πολλά χρόνια γιατί έδωσαν ένα τέλος σε αυτή την αδικία.

Ευχαριστώ όσους στήριξαν αυτή την προσπάθεια, από τους Πρωθυπουργούς, τα μέλη κυβερνήσεων και τους απλούς βουλευτές μέχρι τον πιστό λαό του Θεού που αναγνωρίζει γιατί έπρεπε να τακτοποιηθεί αυτή η εκκρεμότητα.

Σε όλους εκείνους που αντιλήφθηκαν όλα αυτά τα χρόνια την ανάγκη αναγνώρισης των στοιχειωδών υποχρεώσεων της Πολιτείας προς τον ιερό κλήρο αυτού του τόπου. Ευχαριστώ όμως και όσους, τελευταία στιγμή ή στο παρελθόν, αγωνίστηκαν να μην δοθεί στον κλήρο αυτό που του αναλογεί. Γιατί, έτσι, έδωσε παραπάνω επιχειρήματα σε όλους τους άλλους να αγωνιστούν και να κάνουν αυτόν τον νόμο πραγματικότητα.

Τα διλήμματα «γιατί το κράτος να πληρώνει έναν παπά και όχι έναν ακόμη γιατρό ή έναν δάσκαλο» είναι για λαϊκή κατανάλωση και για συζητήσεις στον καφενέ. Η Ελλάδα αξίζει και έχει ανάγκη και από αξιοπρεπείς γιατρούς και δασκάλους, και επιστήμονες.

Έχει όμως ανάγκη και από αξιοπρεπείς ιερείς. Που δεν θα ζητιανεύουν το αυτονόητο, αλλά θα τους αναγνωρίζεται το δικαίωμα σε μία αξιοπρεπή ζωή που θα μπορούν να ζήσουν την οικογένειά τους. Είναι το ελάχιστο που θα πρέπει να τους αποδοθεί.

Αναδημοσίευσης από την εφημερίδα “Καθημερινή”

Φωτογραφία αρχείου: Χρήστος Μπόνης

TOP NEWS