Χορεύει ο πονηρός
Του Δρος Χαραλάμπους Μ. Μπούσια,, Μεγάλου Υμνογράφου της Εκκλησίας της Αλεξανδρείας, στην «Κιβωτό της Ορθοδοξίας»
Απ’ το σπίτι που λείπει ο Χριστός, χορεύει διαρκώς ο πονηρός
Ζούμε σε εποχή αποστασίας από το θείο θέλημα. Έχουμε θέσει στο περιθώριο τον Θεό μας και πορευόμαστε σύμφωνα με τις επιθυμίες των καρδιών μας. Ισχύει για την κοινωνία μας και για κάθε ένα από εμάς ο λόγος του Ψαλμωδού (Ψαλμ. ΝΒ΄ 4), τον οποίον με πόνο ψυχής επαναλαμβάνει ο θείος Παύλος: «Πάντες εξέκλιναν, άμα ηχρειώθησαν· ουκ έστι ποιων χρηστότητα, ουκ έστιν έως ενός» (Ρωμ. γ΄ 12). Όλοι ξεφύγαμε από τον σωστό δρόμο. Όλοι εξαχρειωθήκαμε και πέσαμε στο επίπεδο του κτήνους. Ο άνθρωπος που πλάσθηκε για να «άνω θρώσκει», κυλιέται στον βούρκο της αμαρτίας, της αποστασίας, της ανηθικότητος. Και τι περιμένουμε; Μήπως δεν μας προετοιμάζει ο Παύλος λέγοντας «τα οψώνια της αμαρτίας θάνατος» (Ρωμ. στ΄ 23)!
Διώξαμε τον Χριστό από την ζωή μας. Δεν τον θέλουμε. Ο νόμος Του μας ελέγχει. Θέλουμε την απόλυτη ελευθερία που, δυστυχώς, την σχετίζουμε με την ασυδοσία. Λησμονούμε ότι οι βαθμοί ελευθερίας κάθε ανθρώπου είναι οι βαθμοί που ορίζει ο Κύριός μας, που δεν μας εκτροχιάζουν, αλλά μας οδηγούν άνετα από την γη στον ουρανό. Είναι οι αιματοβαμμένοι βαθμοί από το πανάχραντο αίμα του γλυκύτατου Ιησού μας, που μας ελευθέρωσε από την δουλεία στα δεσμά του θανάτου και για την διηνεκή διατήρησή της μας συμβουλεύει πάλιν ο Παύλος λέγοντας: «Τη ελευθερία, η ημάς Χριστός ηλευθέρωσε στήκετε, και μη πάλιν ζυγώ δουλείας ενέχεσθε» (Γαλ. ε΄ 1).
Αφού, λοιπόν, διώξαμε με την ανάρμοστη συμπεριφορά μας τον Χριστό από την ζωή μας, το κενό που δημιουργήθηκε, χωρίς να το φανταστούμε, ήλθε να το καλύψει ο πονηρός. Άλλωστε, αυτό πάντοτε εκείνος επιδιώκει. Να βρίσκει τρύπες και να εισχωρεί στις ψυχές, στις οικογένειες, στα μοναστήρια, στην εκκλησία, στις κοινωνίες των εθνών. Μπαίνει μέσα χωρίς εμπόδια, αφού τα πνευματικά εμπόδια μόνοι μας τα έχουμε καταργήσει, και στήνει χορό. Κάνει πανηγύρι. Και εμείς καθημερινά πανηγυρίζουμε και αφήνουμε τους εαυτούς μας στην κραιπάλη, την μέθη, την διαστροφή, την φιληδονία, την λαιμαργία, την εμπάθεια, το μίσος, και όσα το πανηγύρι του διαβόλου μας προβάλλει σαν στοιχεία χαράς και ατέρμονης αγαλλιάσεως. Πανηγυρίζουμε χωρίς Χριστό και χωρίς να το καταλαβαίνουμε, αφού οι διασκεδάσεις είναι θανατηφόρες, οδηγούμαστε στην καταστροφή.
Στο κύτταρο κάθε κοινωνίας, στην οικογένεια, τα λίγα πλέον παιδιά, αφού η υπογεννητικότης μας μαστίζει, χάριν, δήθεν, καλύτερης ποιότητας ζωής, δεν απολαμβάνουν την στοργή και την γαλήνη του χώρου μέσα από την ταπείνωση, την αγάπη και την σεμνότητα των γονέων τους. Σε όλα τα σπίτια, σε κάθε οικογένεια, που έχει μέσα της ταραχή, πίσω της κρύβεται ο διάβολος. Αυτός κυβερνά και προκαλεί φασαρίες, πανικό, ανακατωσούρες, αναμπουμπούλες, ακαταστασίες. Τους χορεύει όλους στο ταψί. Έχει αρθεί από τις οικογένειες η χάρη του Θεού μας και δεν τους δίνονται από τον ουρανό τα δώρα του Παναγίου Του Πνεύματος που είναι «χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια. (Γαλ. ε΄ 22). Τους αγωνιζόμενους και ειρηνοποιούς γονείς, όσο και αν δεν τα καταφέρνουν καλά μόνοι τους, θα τους ευλογήσει ο Θεός. Αυτός ζητά την πρόθεσή μας, την καρδιά μας και με την μεγαλειώδη χάρη Του διώχνει αμέσως τον πονηρό. Καταργεί το πανηγύρι του. Παύει τα όργανά του και σταματά τον χορό του. Η πρόθεση της καρδιάς μας αρκεί στον Κύριο, για να έλθει να μας ειρηνεύσει, να μας ευλογήσει. Μας ζητά το ελάχιστο, όπως λέγει και ο σοφός Σειραχίδης: «Υιέ μου, δος μοι σην καρδίαν» (Σοφ. Σολ. 18΄ 26)!».
Πίσω από την ιδιότητα μας σαν Χριστιανοί με τακτικούς εκκλησιασμούς και με πολλές δήθεν προσευχές, κρύβεται ένας υπέρμετρος εγωισμός, που απομακρύνει την χάρη του ταπεινού Ιησού και, μαζί της, τήν χαρά και την ειρήνη. Έτσι, ο πονηρός προκαλεί ταραχές και μας χορεύει χωρίς πολλές φορές να το κατανοούμε.
Στήνει, λοιπόν, τον χορό ο πονηρός στις οικογένειες και επεκτείνεται, αφού μας θεωρεί όλους δικούς του. Επεκτείνεται στα σχολεία, όπου η ευγενής άμιλλα έχει αντικατασταθεί από τον ανούσιο συναγωνισμό για την κατάκτηση της κοσμικής σοφίας και επιστήμης, που, όμως, χωριζομένης αρετής κατά την πλατωνική ρήση, λογίζεται πανουργία. Δεν διδάσκεται ήθος στα σχολεία. Δεν υπάρχουν παιδαγωγοί με πνεύμα θυσίας. Ο διάβολος και εδώ χορεύει και μάλιστα αλλοιώνει τα πάντα, διαστρέφει την ιστορία, διδάσκει την ανομία και την πονηριά, για την επικράτηση των ισχυροτέρων έναντι των ασθενεστέρων. Αδιαφορία διδασκάλων και αμέλεια διδασκομένων δημιουργούν πανηγύρι του διαβόλου με αποτέλεσμα την ηθική κατάπτωση και χαλάρωση της κοινωνικής συνοχής, της εν Χριστώ συνοχής που οδηγεί σε υψηλές πνευματικές αναβάσεις. Η εν Χριστώ συνοχή ανοικοδομεί και δημιουργεί, ενώ η εν πονηρώ συνοχή αποικοδομεί και καταστρέφει.
Ο πονηρός σε όλους μας στήνει παγίδες και αρχίζει πανηγύρια. Όλοι μας έχουμε πτώσεις. Πανηγυρίζει αυτός για τις πτώσεις μας πολύ, όμως, περισσότερο για την εμμονή μας στην πτώση. Ο πονηρός μάς σπρώχνει σε αυτή και προσπαθεί να μας αφήσει εκεί, για να πανηγυρίζει και να μας έχει στο χέρι του. Εύσπλαγχνος ο Θεός μας, ανάλγητος ο πονηρός. Χαίρεται ο Θεός, λυπάται ο διαβολος. Στο χέρι μας είναι να στήσουμε στην ζωή μας πανηγύρι Χριστού. Πανηγύρι αρετής, όπου θα βασιλεύει η σωφροσύνη, θα ψάλλεται η χριστιανική σεμνότητα και ευταξία, θα επικρατεί ο φόβος Θεού, θα επιδιώκεται η πρόοδος, θα χαίρονται και θα χορεύουν μαζί μας οι Άγιοι Άγγελοι.
Ένα καρδιοστάλακτο δάκρυ μάς καθαρίζει από τον ρύπο της επήρειας του πονηρού και σαλπίζει την απαρχή του πανηγυριού της σωτηρίας μας. Πόσο όμορφη θα ήταν η κοινωνία μας όταν επιδιώκαμε να συμπανηγυρίζουμε με τον Χριστό μας, τον Σωτήρα μας γνωρίζοντας ότι μακριά από την Ορθόδοξη βιοτή μας, ο πονηρός με το ντέφι του μας χορεύει όλους.
