Είμαστε μόνοι (;)
Αναφέρεται στο Γεροντικό ότι ένας μοναχός ρώτησε τον Αββά Μωυσή: «Σε κάθε κόπο που κάμνει ο άνθρωπος, τι είναι εκείνο που τον βοηθά πραγματικά;» Και του απαντά ο Γέροντας: «Ο Θεός είναι που βοηθά, γιατί είναι γραμμένο «Ο Θεός ημών καταφυγή και δυνάμις, βοηθός εν θλίψεσι ταις ευρούσαις ημάς σφοδρά»[1].
π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
Πολλές οι αφορμές για να είναι ο σημερινός άνθρωπος θλιμμένος: οι απαιτήσεις στο επάγγελμα, η ασυννοησία με τους κοντινούς, οι οικονομικές δυσκολίες, οι ειδήσεις για καταστροφές και πολέμους, τα ατυχήματα και οι ασθένειες, όπως, ακόμα, και η πίεση από τον εαυτό μας που μας δυσκολεύει και δυσκολεύει τους γύρω μας.
Η θέα των σκοτεινών αυτών σημείων της ζωής, μας φέρνει τη μαυρίλα της απόγνωσης, κυρίως όταν η μία δυσκολία διαδέχεται την άλλη και «η μέρα δεν πάει καλά».
Ασφαλώς δεν είναι όλες οι μέρες ηλιόλουστες, όπως δεν είναι και με κακοκαιρία. Η φύση μάς μαθαίνει πώς να ζούμε: χαιρόμαστε τις πρώτες και μαζευόμαστε στις δεύτερες.
Πέρα από αυτή την πραγματικότητα της ζωής, οι άγιοι Πατέρες και Μητέρες μας, μας έμαθαν και μίαν άλλη πραγματικότητα: δεν είμαστε μόνοι, πετάμενοι σ’ αυτό το σύμπαν χωρίς φροντίδα και έννοια από Αυτόν που το δημιούργησε και μας δημιούργησεν κατ’ εικόνα Του.
Όμως, ό,τι και να διαβάσουμε ή ν’ ακούσουμε, αν δεν αισθανθούμε στην καρδιά μας ότι ο Θεός, ως Πατέρας, μας βοηθά στις πολλές και ποικίλες δυσκολίες μας, αθόρυβα και με πολλή λεπτότητα, ώστε να μη μας υποχρεώσει, αν δεν το αισθανθούμε αυτό, θα βρισκόμαστε στην ανασφάλεια του εαυτού μας με πολλές παρενέργειες.
Όπως για να επικοινωνήσεις με κάποιον που θέλεις, χρειάζεται να σχηματίσεις τον αριθμό τού τηλεφώνου του, έτσι και για να αισθανθείς την αγαπητική παρουσία του Θεού, χρειάζεται να «συντονιστείς» μαζί Του. Χρειάζεται:
– να προσεύχεσαι
– να εκκλησιάζεσαι
– να μετανοείς
– να κοινωνείς
– ν’ αγωνίζεσαι να εφαρμόσεις τις εντολές Του.
Ασφαλώς, η αγάπη Του δεν εξαρτάται από τη δική μας ούτε αν η ζωή μας συντονίζεται με τη δική Του. Αν χρειάζεται να κάνουμε κάτι από τα πιο πάνω είναι για να μη νιώθουμε ξένοι, αλλά «οικείοι» μαζί Του και με τους αγίους Του.
Δεν είναι οι δυσκολίες, μικρές ή μεγάλες, που είναι το πρόβλημα, αλλά η μοναξιά που βιώνουμε χωρίς την αίσθηση τής αγάπης Του. Όλα μπορούμε να τ’ αντέξουμε με τη βοήθειά Του. Όλα μπορούν να μεταποιηθούν σε ευλογία με τη Χάρη Του.
Δεν είναι κρίμα με τέτοιο Θεό – Πατέρα να νιώθουμε μόνοι;
[1] Είπε Γέρων.., Εκδ. Αστήρ, Αθήνα 1974, σ. 166-167
Πηγή: Ησυχαστήριο Αγίας Τριάδος
