Εμείς και οι Αιρετικοί
Η Εκκλησία θυμάται αύριο τους θεοφόρους Πατέρες οι οποίοι συγκρότησαν την Δ’ Οικουμενική Σύνοδο την συγκληθείσα το 451 μ.Χ. στη Χαλκηδόνα και που αντιμετώπισαν την αίρεση του μονοφυσιτισμού.
Οι οπαδοί της (μονοφυσίτες) υποστήριζαν ότι η Θεία φύση του Χριστού απορρόφησε πλήρως την ανθρώπινη, για τον λόγο αυτό έλεγαν ότι δεν είναι Θεάνθρωπος. Αίρεση η άποψη τους, άρα και απορριπτέα.
Δε θα μπορούσαν τα αυριανά αγιογραφικά αναγνώσματα της Θείας Λειτουργίας να μην αναφέρονται με τον τρόπο τους στο γεγονός αυτό. Ο Απόστολος Παύλος απευθυνόμενος στον μαθητή του Τίτο του υποδεικνύει πώς θα συμπεριφέρεται στους αιρετικούς, άρα και εμείς. Το Ευαγγέλιο στη συνέχεια θα μεταφέρει εντολή του Κυρίου, ότι δεν επιτρέπεται να αλλάξουμε το παραμικρό από τους λόγους Του. Θα είναι υπόλογοι ενώπιον Του όσοι θα το τολμήσουν.
Παρ’ όλα αυτά στο διάβα των αιώνων αρκετοί θελημένα ή αθέλητα διαστρέβλωσαν την αλήθεια, την έντυσαν με ψευδοθεωρίες και κατέληξαν καταδικασμένοι από την εκκλησιαστική συνείδηση. Δημιουργούν πλέον ανθρώπινα ιδεολογήματα σχετικά δήθεν με Θεό – Χριστό, χωρίς να έχουν βέβαια καμία σχέση πάντως με τη διδαχή Του. Σε κάποιες περιπτώσεις οι νέες αυτές διδασκαλίες έρχονται από υπερβάλλοντα ζήλο, στις περισσότερες όμως αναμφισβήτητα έχουν πονηρό σκοπό. Είναι οι αιρετικοί που θέλουν πάση θυσία να αλλοιώσουν, να κατακερματίσουν και τελικά να αφανίσουν την Εκκλησία μας και να διαβάλλουν τον χριστιανισμό ως θεία Αποκάλυψη και σαν προσωπικό αγώνα, πράξη και βίωμα.
Από τα πρώτα χριστιανικά χρόνια, η Εκκλησία θέλησε να τους συνετίσει, να τους εξηγήσει, να τους διορθώσει από την πλάνη τους. Οι Οικουμενικές Σύνοδοι αυτό προσπαθούσαν και πετύχαιναν. Τελικά έλαμπε η αλήθεια έναντι της πλάνης, το φως έναντι του σκότους, η αγαθότητα έναντι της πονηριάς. Παρά τις υποδείξεις των υπευθύνων και τον εντοπισμό των σοβαρών θεολογικών παρεκτροπών οι περισσότεροι εμμένουν στα πιστεύματά τους και ασκούν μάλιστα προσηλυτισμό, που ακουμπά ακόμα και την παρανομία.
Οι αιρέσεις είναι αναμφισβήτητα πληγή στο εκκλησιαστικό Σώμα. Με λόγια και έργα θέλουν να διχάσουν τα παιδιά του Θεού, να τα βγάλουν από την μια σώζουσα ποίμνη και ως χαμένα πρόβατα να πάνε προς τον γκρεμό, στην απώλεια. Οι προτεσταντικές αιρέσεις – παραφυάδες είναι τόσες και παράξενες, ώστε να δημιουργούν εντύπωση ως προς τον αριθμό, τον σκοπό που εξυπηρετούν, αλλά και τον λαό που τις ακολουθούν. Δεν αντιλαμβάνονται ότι είναι ανθρώπινα επινοήματα και συνονθυλεύματα.
Το παράδοξο είναι ότι, όλες οι αυτοπροσδιοριζόμενες ως χριστιανικές (ακόμα και σαν «ορθόδοξες») ομάδες έρχονται στην Ελλάδα που κατά το Βάπτισμα ζουν στην πλειοψηφία Ορθόδοξοι χριστιανοί και ασκούν δήθεν ιεραποστολή, σε ποιούς όμως ; Ο Χριστός δεν είναι ξένος στον τόπο μας, Τον γνωρίζουμε άριστα. Εκτός βέβαια αν αυτό που προσφέρουν δεν έχει σχέση μ’ Εκείνον, αλλά με διαφορετικό «Χριστό», πλασμένο στα δικά τους μέτρα και σταθμά. Θέλουν να δημιουργήσουν οπαδούς σε οργανώσεις που αρκετές φορές έχουν αποδειχθεί ψυχοφθόρες και επικίνδυνες , ακόμα και για την ζωή των μελών τους.
Η συμπεριφορά μας δεν πρέπει να έχει μίσος και αποστροφή, ακραίες συμπεριφορές και βία. Είναι και αυτοί παιδιά του Θεού και αδέλφια μας που πορεύονται σε λάθος δρόμο, άθελά τους ίσως. Είναι θύματα της προπαγάνδας, της εξωτερικής καλής εμφάνισης, των υποσχέσεων και των δήθεν καλών έργων. Πίσω απ΄ όλα αυτά κρύβονται στόχοι ύποπτοι και σκοποί ξένοι μ’ ότι κατά τ΄ άλλα διαφημίζουν. Διαχρονικά τα παραδείγματα-αποδείξεις για τα παραπάνω είναι αμέτρητα, έχουν απασχολήσει την δημοσιότητα ακόμα και τα δικαστήρια.
Η Εκκλησία μίλησε με τα θεόπνευστα κείμενα των Αγίων Πατέρων, συνεχίζει να διδάσκει μ’ ότι μέσο διαθέτει. Αρκετές φορές ο αγώνας φαίνεται άνισος, ο Κύριος χαρίζει δύναμη. Πρέπει να προσευχόμαστε για να φωτισθούν, να δουν τα λάθη και να επιστρέψουν στην Ορθοδοξία. Ο Απόστολος αύριο θα μας πει μετά από πολλές νουθεσίες, να παραιτούμαστε. Η εμμονή τους είναι πειρασμική και επιζήμια για όλους. Επιπλέον είναι γεγονός ότι, η συντριπτική πλειοψηφία των χριστιανών δεν έχει καμία παιδεία, ούτε ενδιαφέρονται να την αποκτήσουν. Γι’ αυτό κάθε συζήτηση μαζί τους αφ’ ενός τους δίνει αξία, αφ’ ετέρου εμείς ως αδαείς ίσως εμπλακούμε, παρασυρθούμε και ενδώσουμε στα σχέδιά τους. Στην ουσία δεν θα κατορθώσουμε τίποτα το ουσιαστικό. Αντίθετα μάλιστα, θα χάσουμε χρόνο, εμπιστοσύνη ακόμα και ψυχή.
Είναι παρήγορο το θέμα ότι αρκετοί στους καιρούς μας έχουν δίψα περί των πνευματικών. Καταφεύγουν σε πηγές όμως με τα βρομόνερα των αιρέσεων και δηλητηριάζονται. Συμπονούμε την κατάστασή τους, προσέχουμε εμείς και παρακαλούμε τη θεία Χάρη να τους απεγκλωβίσει. Να δουν κάποια στιγμή το λάθος τους και να καταφύγουν στην καθαρή πηγή της Μιας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας. Ποτέ άλλωστε δεν είναι αργά.
του Αρχιμανδρίτη Χρυσόστομου Χρυσόπουλου για το Dogma.gr
