Επανάσταση και πνευματικότητα
Του Δημητρίου Λυκούδη, θεολόγου
«Δεν σας φαίνονται άνευ του Χριστού οι άνθρωποι, όταν τους κοιτάξετε με το μάτι του Χριστού, σαν φοβερά φαντάσματα;», ρωτούσε ρητορικά ο άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς.
Και ο μεγάλος αββάς της Ερήμου, Όσιος Σισώης, λίγο πριν παραδώσει την αγία ψυχή του στον Πανάγιο Θεό, ψιθύριζε στις αγγελοφάνειες που έβλεπε, όπως μάς διέσωσαν πολλοί μαθητές και πνευματικοπαίδια του: «Ιδού οι Άγγελοι ήλθον λαβείν με και παρακαλώ ίνα αφεθώ μετανοήσαι μικρόν!».
Όταν, λοιπόν, ένας αββάς Σισώης έλεγε αυτά τα λόγια, καλό, συνετό, σκόπιμο, απαραίτητο και σωτήριο είναι όλοι μας να εμβαπτίζουμε την αντιληπτική μας ικανότητα, έστω σε αρχικό στάδιο, εντός της ανθρωπίνης κοινής λογικής και διακρίσεως.
Ο πνευματικός άνθρωπος, ο αληθινά πιστός κάμνει επανάσταση στο κελί του, στον εαυτό του, στην οικεία του πρωτίστως, και πάντοτε, πάντοτε γράφω, κατά των δαιμόνων και ουχί κατά της μητέρας Εκκλησίας.
Το χαρακτηριστικό γνώρισμα των ημερών μας να παρακινούν σε εκκλησιαστική επανάσταση άνθρωποι που αδυνατούν να κυριαρχήσουν στα πάθη και στον εαυτό τους και εμφορούνται από αδέκαστο και ζηλωτικό δεσποτισμό προς όλους, αρχής γενομένης από τη χορεία των μελών της οικογενείας τους, δείχνει μια αρρωστημένη αντίληψη περί Πίστεως και, ακόμη χειρότερα, εκφράζει μια λανθάνουσα και άκρως επικίνδυνη υιοθέτηση μιας δήθεν «ορθόδοξης» πίστης, που δεν έχει απολύτως καμία, απολύτως καμία σχέση με το καθάριο και αληθινό ορθόδοξο βίωμα των Πατέρων της Εκκλησίας μας.
