Η «κούπα που ξεχείλισε», διδάσκει!
Του Αρχιμ. Νεκτάριου Πόκκια, Ηγούμενου Ι. Μ. Θάρρι Ρόδου
Δεν είναι λίγες οι φορές που επισκέπτονται το Άγιο Όρος άνθρωποι διαφόρων κοινωνικών στρωμάτων, επιστήμονες, πλούσιοι, απλοί, αγράμματοι, φτωχοί, οι οποίοι έχουν σαγηνευθεί από την αγιότητα και την ηρεμία του τόπου και αναζητούν την ψυχική ξεκούραση, αποθέτοντας τα βάρη των αμαρτιών τους σε κάποιο διακριτικό Γέροντα.
Άλλοι, νοιώθουν την ανάγκη να γαληνέψουν εσωτερικά και να εφοδιασθούν πνευματικά μέσα από την ιερή αυτή συναναστροφή με φωτισμένους ανθρώπους για να γυρίσουν και πάλι στην καθημερινή βιοπάλη ανανεωμένοι και ενισχυμένοι. Δεν είναι όμως και λίγοι αυτοί που πάνε στο Άγιο Όρος από περιέργεια και μόνο, χωρίς να αισθάνονται την ανάγκη να ωφεληθούν από κάτι ή από κάποιον. Απλά και μόνο θέλουν να λένε ότι επισκέφτηκαν αυτό τον αγιασμένο τόπο και ότι έκαναν επίδειξη των γνώσεών τους. Βέβαια, δεν είναι αμελητέο και το γεγονός ότι πολλοί πάνε με άλλη διάθεση και γυρίζουν εντελώς μεταμορφωμένοι και μετανοιωμένοι, γιατί πολλά και θαυμαστά τους άγγιξαν!
Κάποιος πολυάσχολος, λοιπόν, άνθρωπος, θέλοντας να ζητήσει πνευματικές συμβουλές και νουθεσίες για τη ζωή του, επισκέφθηκε έναν ερημίτη. Είχε πολύ άγχος και βασανιζόταν από την καθημερινή ρουτίνα της ζωής που δεν του άφηνε χρόνο να ξεκουραστεί. Ήταν όμως και πολύ παρορμητικός. Άλλωστε, έκανε μεγάλο ταξίδι για να συναντήσει, σε μια φτωχική καλύβα κοντά στα Καυσοκαλύβια, αυτόν τον πνευματικό άνθρωπο. «Ευλογείτε», είπε χαιρετώντας τον ασκητή καλόγερο. «Ξέρετε, έκανα πολύ δρόμο για να έλθω μέχρι εδώ να σας συναντήσω». «Κάθισε να ξαποστάσεις», του είπε ο ερημίτης, «μέχρι να σου βάλω λίγο τσάι».
«Εγώ έχω περάσει πολλά χρόνια σπουδάζοντας σε Πανεπιστήμια του εξωτερικού», άρχισε να αυτοσυστήνεται ο επισκέπτης. Ο Γέροντας κάνοντας πως δεν τον άκουγε επέμενε: «Ας πιούμε πρώτα λίγο τσάι».
«Τώρα, συνέχισε να περιαυτολογεί ο ξένος, είμαι διευθυντής σε μία μεγάλη επιχείρηση με πάρα πολλά κέρδη αλλά και πολλά προβλήματα». Ο ερημίτης εξακολουθούσε να κάνει πως δεν ακούει: «Πιστεύω το τσάι να σας αρέσει πολύ», είπε πάλι με επιβλητική φωνή και συνέχιζε να γεμίζει τη κούπα. Φανερά ενοχλημένος όμως ο ξένος είπε στον ασκητή. «Μα εσείς ξεχειλίσατε την κούπα. Το τσάι πέφτει απ’ έξω. Δεν το βλέπετε»;
Άμεση ήταν τότε η απάντηση του διακριτικού Γέροντα. «Και εσύ, παιδί μου, μοιάζεις με αυτή την ξεχειλισμένη κούπα! Αν δεν αδειάσεις ευλογημένε, έστω λίγα από αυτά που φόρτωσες το μυαλό σου και κουβαλάς, πώς θα αφήσεις χώρο για να σταλάξει μέσα σου η δροσιά από τις πνευματικές νουθεσίες που θέλω να σου πω»;
Κατάλαβε τότε ο πολυάσχολος αυτός άνθρωπος το λάθος του, το οποίο κουβαλούσε μέχρι αυτό τον αγιασμένο τόπο. Επειδή, όμως, είχε αγαθή προδιάθεση, προσπάθησε στο εξής να εφαρμόζει στη ζωή του αυτό το παράδειγμα του Γέροντα! Να αδειάζει από το μυαλό του όλα εκείνα που τον κουράζουν και τον ταλαιπωρούν, για να αφήνει χώρο να ενεργεί η χάρις του Θεού.
Αλήθεια, διερωτηθήκαμε μήπως και εμείς κινούμαστε στα ίδια επίπεδα; Πόσες φορές φορτώνουμε το μυαλό μας με τόσα ανούσια και βλαβερά πράγματα, ενώ θα έπρεπε να επιδιώκουμε να καθαρίζουμε τη σκέψη και το νου μας από τα επουσιώδη για να βρούμε τα ουσιώδη; Τελικά, όλα κρίνονται από την διάθεση που έχουμε μέσα στην καρδιά μας. Μια καρδιά που δεν θα πάψει να αναζητά την λύτρωση και την σωτηρία, μια καρδιά που θα αισθάνεται την ψυχική δύναμη που μπορεί να δώσει η προσευχή και η ήρεμη συνείδηση, δεν μπορεί παρά να πάλλεται από χαρά, αισιοδοξία και ελπίδα!
Και είναι αλήθεια, έχουμε και σήμερα πολλά τέτοια μυαλά γύρω μας και ανάμεσά μας. Μυαλά και νόες που «φουσκώνουμε» από εγωπάθεια και εγωισμό και δεν επιτρέπουμε στο Θεό, σεβόμενος το αυτεξούσιον και το ελεύθερο γνωμικό μας θέλημα, να «έλθει» στις καρδιές μας!
