Μερικές σκέψεις για την εκδημία του «πνευματικού αδελφού» μου
Ο «αητός της Ορθοδοξίας» εκοιμήθη. Ο υπερήφανος και αγέρωχος Κρής , ο γεννημένος στην μαρτυρική Μακεδονία και διακονήσας επί πενήντα έτη τα ιστορικά Ιωάννινα της Ηπείρου, μετέστη πλήρης ημερών και δόξης από την στρατευόμενη Εκκλησία στην Θριαμβεύουσα εν χορεία αγγέλων, προφητών, αγίων, οσίων και μαρτύρων.
Αντώνης Ζαμπέλης
Ο «αητός της Ορθοδοξίας» εκοιμήθη. Ο υπερήφανος και αγέρωχος Κρής , ο γεννημένος στην μαρτυρική Μακεδονία και διακονήσας επί πενήντα έτη τα ιστορικά Ιωάννινα της Ηπείρου, μετέστη πλήρης ημερών και δόξης από την στρατευόμενη Εκκλησία στην Θριαμβεύουσα εν χορεία αγγέλων, προφητών, αγίων, οσίων και μαρτύρων.
Πολλά θα μπορούσε να διηγηθεί κάποιος που είχε συναναστραφεί τον μακαριστό Θεόκλητο Σετάκη. Αδιαμφισβήτητα χαρακτηριστικά του ΑΝΔΡΟΣ η τιμιότης , η ντομπροσύνη , η καλοσύνη και η ευθύτητα του χαρακτήρος του .
Με τα παρακάτω λόγια και με μία εκατοντασέλιδη επιστολή απολογισμού αποχαιρετούσα από τα επίσημα καθήκοντα του Γενικού Διευθυντού ,την Διαρκή Ιερά Σύνοδο, την Διοικούσα Επιτροπή των Οικονομικών και τον «πνευματικό αδελφό» μου Πρόεδρο της Διοικούσης Επιτροπής της Ε.Κ.Υ.Ο , Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Ιωαννίνων κυρό σήμερα Θεόκλητο Σετάκη τον Μάρτιο 2011 :
“ Κατ’ αρχάς και πάνω απ’ όλους , θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Σεβασμιώτατον Πρόεδρον της ΕΚΥΟ κ.κ. Θεόκλητον ο οποίος αν και άγνωστος εις εμέ κατά την έναρξιν της θητείας μου, με περιέβαλε με πατρική αγάπη και με σκέπασε ως φύλακας άγγελος από τις κακοτοπιές και τους πειρασμούς του Διαβόλου και των ανθρώπων.
Στάθηκε πατέρας, σύμβουλος, προστάτης, αδελφός αλλά πάνω απ’ όλα ανιδιοτελής και ακάματος εργάτης της Εκκλησίας του Χριστού που ως ιερωμένος Της την υπηρετεί με τον ίδιο ζήλο πάνω από πενήντα έτη εκ των οποίων τριακονταπέντε ως Αρχιερεύς . Ιεράρχες του βεληνεκούς του κ.κ. Θεοκλήτου σπάνια συναντά κάποιος όχι μόνο στην Ελλαδική Εκκλησία αλλά και σ’ ολόκληρη την Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία. Η βαθειά του γνώση τόσον της θεολογίας όσο και της οικονομολογίας συνυφασμένη με την άδολη αγάπη του γιά τον Χριστό και τον Άνθρωπο τον καθιστούν ένα πραγματικό κόσμημα της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος αλλά και της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας. ΆΝΔΡΑΣ υπερήφανος, αγέρωχος, με σπάνια ευθυκρισία και ευθύτητα λόγων και έργων.
Ότι και να πεί κάποιος γιά τον Άγιο Ιωαννίνων θα είναι λίγο. Θα ευγνωμωνώ εσαεί τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο που επέλεξε να συνεργασθώ μ’ έναν Ιεράρχη που μου έμαθε τόσα πολλά για την Εκκλησία και τους Ανθρώπους ” (Απόσπασμα εκ της επιστολής αποχωρήσεως προς την Δ.Ι.Σ του Γενικού Διευθυντού της Ε.Κ.Υ.Ο από 14.3.2011 , αρ. πρωτ. 2558/527).
Μ’ αυτήν μου την επιστολή ανά χείρας, ο μακαριστός γέροντας και κατανοώντας το επερχόμενο τέλος της αυτοτέλειας της κεντρικής υπηρεσίας οικονομικών και την αρχή των οικονομικών δεινών της Εκκλησίας της Ελλάδος, συνέταξε μία επιστολή-κόλαφο προς την Δ.Ι.Σ κοινοποιώντας την παραίτησή του από Πρόεδρος , παρόλο που η θητεία του είχε μόλις ανανεωθεί για μία ακόμη τριετία. Στις ενστάσεις μου για την παραίτησή του και την επίτευξη του στόχου των μανδαρίνων της Αγίας Φιλοθέης και του πράσινου παρακράτους των κηπουρών , δηλαδή στην απομάκρυνση των δύο ισχυρών δεξιών βραχιόνων του Αρχιεπισκόπου, μού απήντησε με το γνωστό του ύφος και την βαριά μπάσα φωνή του : « Άκου , παιδί μου, εγώ έχω δημιουργήσει μία εικόνα για το πρόσωπό μου μέσα στην Εκκλησία και στην κοινωνία και δεν θα αφήσω κανένα να μου την αμαυρώσει. Εμείς οι δύο ήμασταν ομάδα ακτύπητη, αλλά δύσπεπτη για τον εκκλησιαστικό οργανισμό και την διοικητική καμαρίλα. Άσε τους να καταπιούν τον εμετό τους. Είναι άξιοι της τύχης τους και θα δεις την πορεία των πραγμάτων . Εγώ πάντως ντρέπομαι που ανήκω σε αυτό το club….» . Μ΄ αυτά τα λόγια αποχωρισθήκαμε παρ’ όλες τις απέλπιδες προσπάθειες του μέχρι τέλους να ανατρέψει την κυοφορούμενη απόφαση της Δ.Ι.Σ περί απομακρύνσεως μου από την Ε.Κ.Υ.Ο με το πρόσχημα της εκχωρήσεως μου από την Εμπορική Τράπεζα.
Βεβαίως, η πνευματική μας επικοινωνία και η ευλογία του προς την οικογένεια μου ουδέποτε διεκόπη και συνεχίσθηκε μέχρι τέλους με συχνές επισκέψεις τόσο εκείνου στην Αθήνα όσο και ημών στα Ιωάννινα και ανταλλαγή απόψεων περί της εκκλησιαστικής, της οικονομικής, της πολιτικής και της τραπεζικής τρεχούσης καταστάσεως .
Πάντα προσηνής, πάντα ευγενής, πάντα φιλόξενος , πάντα με την αγάπη και την καλωσύνη μέσα του. Αγωνιούσε για την εκκλησία, αγωνιούσε για την πατρίδα μας και το κατάντημά της, αγωνιούσε για την παραπαίουσα οικονομία , υπέφερε για την επιβληθείσα κακή πορεία του τραπεζικού συστήματος και ιδιαιτέρως της Εθνικής Τραπέζης που υπήρξε για πάνω από είκοσι έτη μέλος του Διοικητικού της Συμβουλίου. Δεν μπορούσε να κατανοήσει την εξ αναγκασμού κακή πορεία της μετοχής της Εθνικής με την καταδολίευση των μετόχων της με την μέθοδο της αναγκαστικής αγοράς ομολόγων του Δημοσίου που σε μικρό χρονικό διάστημα υπέστησαν το γνωστό κούρεμα του PSI και την μη απονομή των δικαιούμενων μερισμάτων. Ήταν παιγνίδια ακατανόητα για την ορθολογική σκέψη του Θεοκλήτου και δεν μπόρεσε μέχρι τέλους να συγχωρήσει στον εαυτό του ότι υπέστη τέτοια ταπείνωση από την στήριξη της Εθνικής Τραπέζης.
Για την ορθολογική του σκέψη και την δεινή οικονομική του κατάρτιση ίσως θα ήμουν ο πλέον αρμόδιος να εκφρασθώ, αλλά δεν είναι του παρόντος. Η πεντηκοντασέλιδη ομιλία του με θέμα « Η σημερινή κατάστασις της Εκκλησιαστικής Περιουσίας » στην Ιερά Σύνοδο της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος στις 15 Οκτωβρίου 2009 που ουδέποτε δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Εκκλησία» ως όφειλε, είναι ίσως το πληρέστερο κείμενο περί της ιστορίας της εκκλησιαστικής περιουσίας.
Στο μέλλον θα εκδώσω το βιβλίο μου για την τριετία που περάσαμε μαζί στην διαχείριση των οικονομικών της Εκκλησίας της Ελλάδος (2008-2011) . Είναι τόσα πολλά και σημαντικά αυτά που έγιναν για την ιστορία της Εκκλησίας που δεν θα πρέπει να μείνουν στην αφάνεια. Απλώς θα κάνουν ορισμένους πολύ υψηλά ισταμένους να χάσουν την έξωθεν καλή μαρτυρία και το image τους όπως χαρακτηριστικά έλεγε ο μακαριστός Γέροντας.
Ο θεολογικός του λόγος βαθυστόχαστος και μεστός νοημάτων. Είχε μελετήσει πολύ τα θεολογικά κείμενα και όπως έλεγε χαριτολογώντας για τον Χριστόδουλο που σημειωτέον τον εκτιμούσε για τις ηγετικές του ικανότητες, τον «βοήθησε» να εμβαθύνει στα πατερικά κείμενα με την δεκάχρονη αποχή του από τα διοικητικά δρώμενα της Εκκλησίας.
Η αγάπη του και η αφοσίωσή του δεδομένη για τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο ,τον οποίο θεωρούσε φωτισμένο πνευματικό ηγέτη της Ορθοδοξίας και τον στήριξε με όποιο πρόσφορο τρόπο μπορούσε. Θυμάμαι χαρακτηριστικά την αγωνιώδη προσπάθειά του να χρηματοδοτήσει την ιστορική Πατριαρχική Μονή Βλατάδων στη Θεσσαλονίκη.
Όσο για τις σχέσεις του με τον νύν Αρχιεπίσκοπο καλό θα είναι να μην αναφερθώ την ώρα τούτη διότι σέβομαι την ιερή στιγμή του αποχωρισμού , τις Άγιες Ημέρες των Παθών και δεν θα ήθελα να ρίξω κι’ άλλο λάδι στην φωτιά. Περιμένω καρτερικά να διαγνώσω σε πόσα άλλα ατοπήματα θα περιπέσει ο Μακαριώτατος εις βάρος του μεγάλου αυτού Ιεράρχη, που ειρήσθω εν παρόδω του οφείλει τον Αρχιεπισκοπικό του θρόνο. Μετά τα όσα μεθοδικά και με τόση κακότητα διέρχεται με αποκορύφωμα τον ορισμό του εαυτού του Αρχιεπισκόπου Αθηνών ως Τοποτηρητού καταστρατηγώντας βαναύσως τον Εκκλησιαστικό Χάρτη, που προβλέπει ότι ο αρχαιότερος εκ των ομόρων Μητροπολιτών ορίζεται ως Τοποτηρητής. Διά το τελευταίον, αναμένομε ευσεβάστως και την οφειλομένη αντίδραση του Φαναρίου, ως Μητρός Εκκλησίας της αγιωτάτης Μητροπόλεως Ιωαννίνων.
Τελειώνοντας τις λίγες αφιερωματικές σκέψεις μoυ, θα ευχηθώ να είναι ελαφρύ το χώμα της ηπειρωτικής γής που θα τον σκεπάσει , άς έχομε όλοι εμείς οι συμπροσευχόμενοι την ευχή του παρακαταθήκη για το υπόλοιπο του γηίνου βίου μας και άς προσευχηθούμε ο Πανάγαθος Τριαδικός Αρχιερέας μας να εισακούσει την ικεσία μας : «Μετὰ τῶν Ἁγίων ἀνάπαυσον, Χριστέ, τὴν ψυχὴν τοῦ δούλου σου Θεοκλήτου, ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός, ἀλλὰ ζωὴ ἀτελεύτητος». Αμήν
