Ο Σταυρός ως ύψος ταπεινοφροσύνης
Γράφει ο π. Αντώνιος Χρήστου
Αγαπητοί Αναγνώστες, με τη χάρη Του Θεού φτάσαμε κοντά στη μέση της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, όπου η φιλόστοργη Εκκλησία μας προβάλει τον Τίμιο Σταυρό για να λάβουμε δύναμη για την ανηφορική συνέχεια της περιόδου προς την Μεγάλη Εβδομάδα. Επομένως, το σημερινό άρθρο μας δεν μπορεί να μην ασχοληθεί με τον Σταυρό και θα τον δούμε, όπως λέει και ο τίτλος του, ότι είναι το ύψος της ταπεινοφροσύνης. Τι εννοούμε; Οι απαντήσεις στις παρακάτω γραμμές…!
Ο Σταυρός για την Εκκλησία μας δεν είναι απλά ένα σύμβολο ή απλά ένα κόσμημα που φορούν οι Χριστιανοί στο λαιμό τους κατά την βάπτισή τους και για όλη τους την ζωή. Όταν περιοριστούμε μόνο σε αυτό το «φαίνεσθαι» και όχι το «είναι» τότε πρόκειται τουλάχιστον περί «καταντήματος». Ο Σταυρός για την Εκκλησία μας ιστορικά είναι ο τρόπος ο οποίος ο Ιδρυτής και Αρχηγός της, ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός, έχυσε το Τίμιο αίμα Του για την σωτηρία του κόσμου! Πρόκειται για τον πιο ατιμωτικό και βασανιστικό θάνατο που μπορούσε να υποστεί κάποιος την εποχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Άρα, θεολογικά όταν έχουμε τον ίδιο τον Θεό να γίνεται άνθρωπος και να καταδικάζεται ως κακούργος και ανεβαίνει πάνω στο Σταυρό σημαίνει αυτή η πράξη τον ορισμό της ταπείνωσης-ταπεινοφροσύνης.
Στην Ορθοδοξία δεν έχουμε ορισμούς για το τι είναι ταπείνωση, αλλά συγκεκριμένη πράξη την σταύρωση του Κυρίου μας και χωρίς να άρουμε τον δικό μας Σταυρό και εμείς δεν μπορούμε να μπούμε στη Βασιλεία των Ουρανών. Φυσικά, δεν σημαίνει ότι πρέπει στη κυριολεξία να μας σταυρώσουν και εμάς, όπως κάνουν κακώς την Μεγάλη Παρασκευή στη Μαλαισία, αλλά πρόκειται για την ανταπόκριση στη κλήση του Χριστού «όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού, και ακολουθείτω μοι». (Μαρκ. 8΄ 35), συνσταυρούμενοι δηλαδη «εισέλθετε διά της στενής πύλης· ότι πλατεία η πύλη και ευρύχωρος η οδός η απάγουσα εις την απώλειαν, και πολλοί εισιν οι εισερχόμενοι δι’ αυτής» Ματθ. Κεφ.7,13-14. Δηλαδή: «αγωνισθείτε και προσπαθείτε να μπείτε στο δρόμο της αρετής από τη στενή πύλη. Διότι πλατιά μόνο είναι η θύρα και ευρύχωρος ο δρόμος, που εκτρέπει και οδηγεί τον άνθρωπο στην απώλεια και πολλοί είναι εκείνοι, που με μεγάλη ευκολία εισέρχονται σε αυτήν».
Αφού είδαμε για τον Σταυρό (ως τρόπος ζωής) και για την ταπείνωση που σημαίνει στη πράξη την σταύρωση του θελήματος και την υιοθέτηση των δυσκολιών και πειρασμών στη ζωή του πιστού, ήρθε η ώρα να δούμε και «το ύψος» και αυτό πηγάζει από το ίδιο τον Χριστό «ότι πας ο υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται, ο δε ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται», Λουκ. 18,14. Δηλαδή «όποιος υψώνει τον εαυτόν του θα ταπεινωθεί και εκείνος που ταπεινώνει τον εαυτόν του θα υψωθεί». Άρα, για να είσαι ψηλά πρέπει να είσαι χαμηλά και όταν βρίσκεσαι χαμηλά τότε ο Κύριος μας υψώνει ψηλά μαζί Του. Ποιος είναι ο δρόμος, ποιο είναι το σταυροδρόμι γι αυτό το ύψος; Μόνο ο Σταυρός.
Ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος σε κάποιο λόγο του λέει: «Σκοπήσωμεν, πως τον θεόν δοξάσωμεν. Δοξάζεται δε Ούτος διά του Σταυρού, ήτοι διά του πόνου, των θλίψεων, των ασθενειών. Εάν γαρ ταύτα πάντα εν υπομονή πολλή υποφέρωμεν, τα του Χριστού παθήματα μιμούμεθα και ούτω γινόμεθα Υιοί Θεού χάριτι και συγκληρονόμοι Χριστού». Ας δούμε δηλαδή πώς δοξάζεται ο Θεός. Δοξάζεται με το Σταυρό, δηλαδή τον πόνο, τις θλίψεις, τις αρρώστιες. Αν, λοιπόν, δεχτούμε αυτού του είδους το Σταυρό με υπομονή, τότε γινόμαστε μέτοχοι των παθών του Χριστού, είμαστε παιδιά του Θεού κατά χάρη και συγκληρονόμοι Χριστού.
Κλείνοντας το άρθρο μας, οφείλουμε να αντιληφθούμε ότι ο άνθρωπος θα δικαιωθεί ή θα κατακριθεί, ανάλογα με το πόσο θεοπρεπώς και αξιοπρεπώς κράτησε σ’ αυτή τη ζωή τον Σταυρό του ή όχι! Στο χέρι μας είναι να μιμηθούμε τον Χριστό και όλους τους Αγίους αφού πρώτα καθαρισθούμε από τα πάθη και τις αμαρτίες μας και φωτισθούμε από τη χάρη Του Θεού. Αμήν!
