Σε ποια εποχή ζούμε τελικά σήμερα
Το κείμενο δημοσιεύθηκε στην έντυπη εφημερίδα «Κιβωτός της Ορθοδοξίας»
Οι φοιτητές μας στη σημερινή εποχή δεν φημίζονται, κατά κανόνα, για τα θρησκευτικά τους πιστεύματα. Ο κανόνας αυτός έχει βέβαια και πολλές εξαιρέσεις. Χαρακτηριστικός εκπρόσωπος αυτών των εξαιρέσεων υπήρξε την προηγούμενη εβδομάδα ένας φοιτητής του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, ο οποίος προσήλθε με το σακκίδιό του στον πανεπιστημιακό χώρο, για να παρακολουθήσει τα μαθήματά του φορώντας Σταυρό. Μια ομάδα αναρχικών, που έχει, ως γνωστόν, «κράτος και εξουσία» στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα, κατά την ρήση του Ελύτη, μόλις τον είδε, επιτέθηκε εναντίον του, τον ξυλοκόπησε άγρια και έσκισε τα δύο αυτοκόλλητα που είχε στο σακκίδιό του: την εικόνα της Παναγίας και την Ελληνική Σημαία. Άκου, φίλε μου, θράσος! Να θέλει ένας επιπόλαιος νεαρός φοιτητής να διαταράξει τον κόσμο του εθνομηδενισμού και της αθεΐας που επικρατεί στα πανεπιστήμια εισερχόμενος στους χώρους τους με τα αναχρονιστικά και προκλητικά σύμβολά του. Ο ημερήσιος τύπος αποσιώπησε το περιστατικό, λες και ήταν κάτι επουσιώδες και ανάξιο λόγου, για να απασχολήσει την ειδησεογραφία. Μόνον η «Εστία» το παρουσίασε και μάλιστα στην πρώτη σελίδα. Το συγκεκριμένο συμβάν δεν έλαβε χώρα σε εποχή σκληρών διωγμών κατά του Χριστιανισμού, στο πλαίσιο των οποίων ένας πραιτωριανός του συστήματος, αντί να καρατομήσει άμεσα τον θρασύτατο νεαρό, που ομολογούσε δημοσίως τον Εσταυρωμένο Θεό, αρκέστηκε στα ελάχιστα: Στην κακοποίσηση αυτού και στο σχίσιμο των προκλητικών συμβόλων του. Ούτε εκδηλώθηκε βέβαια αυτό το συμβάν υπό καθεστώς Σταλινικού κομμουνισμού, ο οποίος στην βάση της Λενινιστικής-Μαρξιστικής θεωρίας χαρακτήριζε τον Χριστιανισμό «όπιο του λαού» και απαγόρευε την διάδοση και την χρήση του, ώστε να γίνει κατανοητή η ενέργεια των μπαχαλάκηδων των Πανεπιστημίων. Είναι αυτοί, οι οποίοι εμπνεόμενοι από τις σχετικές ιδεολογίες και τα πολιτικά συστήματα, που τις εκφράζουν καλύπτουν εν ονόματι του ασύλου τούς διακινητές των «ήπιων» ναρκωτικών (ηρωίνης, κοκαϊνης και συναφών εξαρτησιογόνων ουσιών), δεν είναι όμως διατεθειμένοι να ανεχθούν και την διακίνηση μέσα στα Πανεπιστήμια του πιο «σκληρού ναρκωτικού», που προμηθεύει στους πιστούς του ο Ναζωραίος. Ο βρυκόλακας του μηδενισμού, που έχει δρακουλέψει στο σκότος του όλους τους εντός ή εκτός Πανεπιστημίων αναρχικούς, τούς καθοδηγεί στα έργα τους.
Το άσχημο για τους μπαχαλάκηδες είναι ότι η σημερινή Ελλάδα είναι χτισμένη επάνω σε άλλες αξίες, που τις υπαγόρευσε το «σκληρό ναρκωτικό» της Ορθοδοξίας, του οποίου έκαναν εκτεταμένη «χρήση» καθ’ όλη την διάρκεια της μακραίωνης δουλείας τους στους Οθωμανούς οι προπάτορές μας. Και έτσι «μαστουρωμένοι», όπως ήσαν, κατάφεραν το 1821 να γράψουν το μοναδικό στην ιστορία της ανθρωπότητας έπος της Εθνεγερσίας, που αναγέννησε από την τέφρα του το Ελληνικό Έθνος και χάρισε στην Πατρίδα μας την ελευθερία της, για να ασχημονούν σήμερα στο όνομα αυτής οι κάθε μορφής βιαστές της. Για να μη υπάρχει δε ουδεμία αμφιβολία για την επίδραση αυτού του «σκληρού ναρκωτικού» της Ορθοδοξίας στην εθνική μας αναγέννηση, είπαν όλοι οι Αγωνιστές του Εικοσιένα και το επιβεβαίωσε από τον λόφο της Πνύκας ο «Γέρος του Μωριά» με τον λόγο του στους Αθηναίους μαθητές της εποχής: «Όταν εσηκώσαμε τα άρματα είπαμε πρώτα υπέρ πίστεως και ύστερα υπέρ Πατρίδος». Έτσι εξηγείται, γιατί όλα τα Ελληνικά Συντάγματα από το πρώτο Σύνταγμα της Επιδαύρου μέχρι σήμερα είναι γραμμένα «εις το Όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος», όπως προκύπτει από την προμετωπίδα κάθε Συντάγματος. Και γιατί το άρ. 3 του Συντάγματος διαχρονικά δικηρύσσει ότι επικρατούσα θρησκεία στην Ελλάδα είναι « η Θρησκεία της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού». Μάλιστα το άρ. 16 παρ. 3 του Συντάγματος, για να διατηρηθεί επάνω σε αυτή την βάση η ενότητα του Έθνους εις το διηνεκές, ορίζει ως σκοπό της παιδείας, μεταξύ άλλων «την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης» των Ελληνοπαίδων (εννοώντας προφανώς εδώ την ανάπτυξη της ορθόδοξης θρησκευτικής συνείδησης των μαθητών στα σχολεία).
Δεν χρειάζεται, νομίζω, να επικαλεσθεί κάποιος περαιτέρω επιχειρηματολογία, για να αποδείξει, πόσο μακρυά από την υλοποίηση αυτού του σκοπού είναι η σημερινή εκπαίδευση. Μια ματιά στα εκπαιδευτικά προγράμματα και στην εικόνα που παρουσιάζει σήμερα η μαθητιώσα νεολαία στα εθνικά και θρησκευτικά θέματα δίνει από μόνη της την πιο πειστική απάντηση. Έτσι με ευθύνη της Πολιτείας συρρικνώνεται συνεχώς ο παραδοσιακός χώρος στις τάξεις των μαθητών και εν συνεχεία των φοιτητών στα Πανεπιστήμια με συνέπεια την εξάπλωση εθνομηδενιστικών και αθεϊστικών ιδεών, που προσπαθούν να καλύψουν το σχετικό κενό στους κόλπους της παιδείας. Πού να βρει χρόνο η Κυβέρνηση, για να εκπονήσει τα απαιραίτητα προγράμματα, ώστε να σφυρηλατήσει μέσω αυτών την εθνική και θρησκευτική συνείδηση των μαθητών στα σχολεία, όπως έχει άλλωστε χρέος εκ του Συντάγματος; Μέλημά της είναι, πώς θα καταρτίσει και θα προωθήσει προς ψήφιση νομοσχέδια που ικανοποιούν τις απαιτήσεις και τις ανάγκες των Σοδομιτών, όπως το βλέπουμε άλλωστε στην έγνοια της να νομιμοποιήσει, παρά την σχετική απαγόρευση του Συντάγματος, τον γάμο μεταξύ ομοφύλων ζευγαριών! Από την άποψη αυτή η κακοποίηση του προαναφερθέντος παραδοσιακού φοιτητή από τους Αναρχικούς μέσα στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών δεν ήλθε ως «κεραυνός εν αιθρία». Υπήρξε φυσικό επακόλουθο της «σποράς», στην οποία προβαίνει δια παραλείψεως και κατ’ εξακολούθηση η Κυβέρνηση σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Οι μπαχαλάκηδες εκμεταλλεύονται απλώς την ευκαιρία, που τους παρέχεται με αυτόν τον τρόπο, για να καλλιεργήσουν τα δικά τους «ζιζάνια» ιδίως στον χώρο της Ανωτάτης Παιδείας.
Αξία ιδιαιτέρου σχολιασμού στην προκειμένη περίπτωση είναι η στάση όλων ανεξαιρέτως των λεγομένων «προοδευτικών» κομμάτων. Κανένα δεν βγήκε να καταδικάσει την απαράδεκτη συμπεριφορά των αναρχικών σε βάρος του εν λόγω φοιτητή. «Προοδευτικό» είναι άλλωστε κάθε τι αντίθετο στην παράδοση. Αντιστοίχως «προοδευτικός» είναι κάθε αριστερός που εξ ορισμού αντιστρατεύεται την παράδοση. Κάπως έτσι βγήκε και ο τίτλος της παράταξης, που είναι σήμερα αξιωματική αντιπολίτευση: «της αριστεράς και της πρόδου». Ο αληθινός τίτλος της όμως είναι «της αριστεράς του τίποτα». Μέσα στο τίποτα εμπεριέχεται και η αδιαφορία των αριστερών απέναντι στην κακοποίηση ενός παραδοσιακού πολίτη. Το ενδιαφέρον όλων των «αριστερών του τίποτα» και των συντρόφων τους ενεργοποιείται μόνον, όταν κάποιος δικός τους ή έστω κάποιος προστατευόμενός τους, Σοδομίτης ή άλλος, κακοποιείται ή προπηλακίζεται (κακώς βέβαια) από ακροδεξιούς ή χρυσαυγίτες. Τότε κινητοποιούν σε ένδειξη διαμαρτυρίας το σύμπαν και μπλοκάρουν τα πάντα με τις πορείες και τις απεργίες τους. Να αντιδράσουν όμως, επειδή κακοποιήθηκε κάποιος παραδοσιακός φοιτητής για αυτό που είναι από ένα αναρχικό; Γιατί; Δικά τους παιδιά δεν είναι οι μπαχαλάκηδες, που έχουν αναλάβει εργολαβικά την απώθηση από την δημόσια ζωή όλων των παραδοσιακών πολιτών; Η διγλωσσία των «προοδευτικών», που υπαγορεύει την διαφορετική αντιμετώπιση από αυτούς των ιδίων απαραδέκτων συμπεριφορών, αναλόγως αν αυτές προέρχονται από τους άλλους ή τους δικούς τους, μπορεί να εναρμονίζεται με την λογική τους, αδυνατεί όμως να καλύψει το δικαιοκρατικό έλλειμμα που ενέχει η διγλωσσία αυτή.
Πηγή: Κιβωτός της Ορθοδοξίας
