Συμπαράσταση από τον ουρανό
Πώς οι πεθαμένοι ενδιαφέρονται για μας
Σωφρονίας Μοναχής
Συνηθίζω όλα τα υλικά θέματα να τα κάνω προσευχή αφενός γιατί πιστεύω ότι ο Θεός απαντά συχνά αμεσότερα από τους ανθρώπους, αφετέρου γιατί δεν υπάρχει η δυνατότητα για ανεύρεση των ειδικών και κατ’ επέκταση η χρηματική αμοιβή τους. Έτσι λοιπόν παρακαλούσα τον Θεό εν απλότητι να στείλει έναν ηλεκτρολόγο.
Ένα Σάββατο πρωι μετά τη Θεία Λειτουργία, εμφανίζεται ένας μεσήλικας κύριος, ο κ. Βασίλης, μαζί με τη σύζυγό του. Με χαιρετάει εγκαρδίως και μετά τις απαραίτητες συστάσεις μου λέει: (επί λέξει)
Εγώ αδελφή είμαι ηλεκτρολόγος. Σας έγραφα στο μέσσαντζερ και δεν μου απαντούσατε. Ένα βράδυ είδα ένα όνειρο. Σας είδα μόνη σας στο μπαλκόνι της μονής. Σηκώνομαι και λέω στη γυναίκα μου: Δεν πάμε στο μοναστήρι μήπως η μοναχή αυτή είναι μόνη της και δεν έχει κανέναν να τη βοηθήσει; Κι έτσι ήρθαμε! Θα σας κάνω ο,τι ηλεκτρολογική εργασία θέλετε!
Περιττό να πω ότι έμεινα άναυδη. Συγκινήθηκα κι ευχαρίστησα τον Θεό. Όμως το θαύμα δεν τελειώνει εδώ. Κι αυτό είναι το πρώτο μέρος. Κανονίζουμε λοιπόν με τον αξιαγάπητο κ. Βασίλη να έρθει ένα Σάββατο για να αλλάξει έναν ηλεκτρολογικό πίνακα στα κελλιά. Ήρθε και άρχισε τη δουλειά. Μετά από καμιά δύο ώρες κατεβαίνει με μεγάλη ένταση κάτω στην εκκλησία που καθάριζα. Μου λέει με ένταση:
Είσαι η Λίτσα;; Είσαι η Λίτσα; Έτρεμε από τη συγκίνηση…
Του λέω έκπληκτη μέχρι να συνειδητοποιήσω τι εννοούσε…:
Ναί, εγώ είμαι…(Λίτσα με φώναζαν ως παιδί από το Ευαγγελία).
Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;
Του λέω όχι κ. Βασίλη.
Περίμενε να ηρεμήσω, μου λέει. Είμαι ο ηλεκτρολόγος του πατέρας σου που ήταν Α΄μηχανικός στα καράβια στο εξωτερικό. Ήμασταν μαζί χρόνια. Και σε ένα ταξίδι μας στην Αμερική σου αγόρασα μια μεγάλη κούκλα και στην έφερα στο σπίτι σας στη Ρόδο στην τάδε διεύθυνση.
Τότε κάθισα κι εγώ να συνέλθω…Θυμόμουν πολύ καλά αυτή την πρώτη μου κούκλα σε ηλικία 8 ετών που μου έφερε ο πατέρας μου με έναν φίλο του (τον κ. Βασίλη!!!)…Καθίσαμε και οι δύο μέσα στην εκκλησία και χρειάστηκε μισή ώρα να συνέλθουμε…Μετά άρχισε να μου διηγείται ιστορίες και πληροφορίες για τον πατέρα μου, τη σύνεσή του, το πόσο τον είχε βοηθήσει καθώς ο κ. Βασίλης ήταν νεαρό παιδί τότε.
Έμαθα και τόσα πράγματα για τον πατέρα μου για τη ζωή του στα καράβια, τις συναναστροφές του και την ακεραιότητά του…(Σημειωτέον ο αγαπημένος μου πατέρας έχει πεθάνει από το 1997).
Άλλη μια απόδειξη ότι οι κεκοιμημένοι δεν έχουν πεθάνει – αλλά απλά …κοιμούνται. Κι όχι μόνο έχουν παρρησία στον ουρανό. Ο πατέρας μου με λάτρευε κι είχε δώσει την ευλογία του να γίνω μοναχή. Τώρα από τον ουρανό βλέπει τις ανάγκες μου και τον αγώνα μου. Κι έστειλε τον φίλο του να με βοηθήσει…
Πηγή: Ησυχαστήριο Αγίας Τριάδος
