Τα πάθη στη διδασκαλία των Πατέρων
Του Δημητρίου Λυκούδη, θεολόγου
Τα πάθη, ως διδάσκουν οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας, προέρχονται από την «παρά φύσιν» χρήση των λειτουργιών του σώματος ή των δυνάμεων της ψυχής.
Και όταν αποκτήσει ισχύ αυτή η χρήση, όταν δηλαδή, επαναληφθεί πάλι και πάλι και χρονίσει, τότε γίνεται κακή, άσχημη, εφάμαρτη έξη και συνήθεια.
Έλεγε ο άγιος Παΐσιος ο Εζνεπίζης: «Αν αργήσεις και παντρευτείς στα τριάντα σου χρόνια, 30 άνθρωποι σε σπρώχνουν. Αν πάλι στα 40, 60 σε σπρώχνουν. Αν θέλεις μεγαλύτερος να παντρευτείς, πού να βρεθεί τόσος κόσμος εσένα να σπρώξει προς εκεί;».
Διαβάζω στο Γεροντικό: «Κάποια γυναίκα που έπασχε από καρκίνο του μαστού, καθώς άκουσε σχετικά με τον αββά Λογγίνο, ζήτησε να τον συναντήσει. Ασκήτευε εκείνος στο Ένατο της Αλεξάνδρειας. Καθώς τον αναζητούσε η γυναίκα, συμπτωματικά ο μακαριστός εκείνος μάζευε ξύλα στην ακροθαλασσιά.
Μόλις τον συνάντησε, του είπε: «Αββά, πού μένει ο αββάς Λογγίνος, ο δούλος του Θεού;», χωρίς να βάλει με το νου της ότι είναι ο ίδιος. Και εκείνος της είπε: «Τι τον θέλεις εκείνον τον απατεώνα; Καθόλου μην πας σ᾿ αυτόν, γιατί είναι κατεργάρης.
Και τι είναι αυτό που έχεις;». Η γυναίκα τότε, έδειξε το πάθος της και εκείνος, αφού έκαμε το σημείο του Σταυρού στο μέρος που έπασχε, την άφησε να φύγει λέγοντάς της: «Πήγαινε και θα σε θεραπεύσει ο Θεός, γιατί ο Λογγίνος σε τίποτε δεν μπορεί να σε ωφελήσει».
Έφυγε η γυναίκα, αφού πίστεψε στον λόγο του και θεραπεύθηκε αμέσως…» (π. Δημητρίου Φουρλεμάδη, Αποσπάσματα από το μεγάλο Γεροντικό, εκδ. Ορθόδοξη Κιβωτός, Αθήνα 2018, σελ. 133-134).
