Τα τέσσερα κεριά!
Του Αρχιμ. Νεκτάριου Πόκκια
Λίγες μέρες μας απομένουν πριν από τα Χριστούγεννα που, σύμφωνα με τον Ιερό Χρυσόστομο, είναι η Μητρόπολις των εορτών. Κατεξοχήν εορτή της αγάπης αλλά και της ελπίδας η Γέννηση του Χριστού μας, σηματοδοτεί καινούργιες πορείες. Ανανεώνουμε και πάλι την πίστη και την πεποίθηση ότι και εφέτος γεννιέται ο Χριστός σε ένα κόσμο που αλληλοσπαράσσεται και γκετοποιείται. Σ΄ ένα κόσμο που παραπαίει πνευματικά και αναζητά μηχανισμούς άμυνας για να επιβιώσει.
Ο Χριστός με την Γέννησή Του στέλνει και πάλι αισιόδοξα μηνύματα. Όλοι είμαστε αποδέκτες. Εξαρτάται όμως από την εσωτερική διεργασία που έχουμε κάνει στον εαυτό μας και από τον βαθμό της δεκτικότητάς μας.
Είναι πολύ συγκινητική, πολύ διδακτική αλλά και πολύ διαχρονική η ιστορία των τεσσάρων κεριών που έλιωναν αργά αργά. Ο χώρος ήταν τόσο ήσυχος που μπορούσε να ακουστεί η συζήτησή τους. Το πρώτο κερί ήταν η ειρήνη, αλλά επειδή οι άνθρωποι δεν κατάφεραν να το διατηρήσουν άρχισε σιγά σιγά να σβήνει. Το δεύτερο κερί ήταν η πίστη, αλλά επειδή οι άνθρωποι δεν ήθελαν να ξέρουν γι’ αυτήν, ένα απαλό αεράκι φύσηξε και το έσβησε. Πολύ λυπημένο το τρίτο κερί που ήταν η αγάπη δεν είχε τη δύναμη να μείνει αναμμένο, γιατί οι άνθρωποι δεν αντιλαμβάνονταν την αξία και την χρηστικότητά του. Με παράπονο είπε ότι οι άνθρωποι μισούν ακόμη και αυτούς που τους αγαπούν. Έτσι και αυτό το κερί είχε την κατάληξη των άλλων δύο. Σιγά σιγά άρχισε να σβήνει. Ξαφνικά στο δωμάτιο μπήκε ένα μικρό παιδί που είδε τα τρία κεριά σβησμένα. Φοβισμένο από το σκοτάδι, είπε στα κεριά: «Μα τί κάνατε; Πρέπει να παραμείνετε αναμμένα και να φωτίζετε, γιατί εγώ φοβάμαι το σκοτάδι»! Τότε πήρε τον λόγο το τέταρτο κερί και είπε με συμπόνια στο παιδί: «Μην κλαις και μην φοβάσαι. Όσο εγώ είμαι αναμμένο, θα μπορούν να ανάβουν και τα άλλα τρία κεριά». Το παιδί ξαναπήρε θάρρος και ρώτησε το τέταρτο κερί να μάθει το όνομά του. «Είμαι η ελπίδα», του είπε. Έτσι, το παιδί με το κερί της ελπίδας άναψε τα άλλα τρία κεριά της ειρήνης, της πίστης και της αγάπης, που είχαν σβήσει.
Λένε πολλές φορές οι άνθρωποι στις καθημερινές τους σχέσεις όταν θέλουν να δώσουν θάρρος σε κάποιον να αγωνισθεί, ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Το ερώτημα όμως είναι εάν πράγματι η ελπίδα πεθαίνει, γιατί στο χώρο της Εκκλησίας πιστεύουμε ότι η ελπίδα δεν πεθαίνει ποτέ! Άλλωστε, η χριστιανική ελπίδα δεν είναι μία μεμονωμένη αρετή αποκομμένη από τις άλλες. Έχει ευρύτητα και πολυσυλλεκτικότητα και αναπτερώνει πάντοτε το πεσμένο μας ηθικό. Η ελπίδα, λένε οι Πατέρες, είναι τρισδιάστατη. Απλώνεται στο παρελθόν, στο παρόν και στο μέλλον. Για το παρελθόν, η ελπίδα μας δίνει τα φτερά του ελέους του Θεού. Για το παρόν, μας θωρακίζει και μας εξασφαλίζει μία ωραία ατμόσφαιρα να αγωνισθούμε τον καλό αγώνα της πίστεως και για το μέλλον, μας ανοίγει προοπτικές να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για την αιωνιότητα και την κατάκτηση της Βασιλείας του Θεού.
Ας αγωνισθούμε να επαναφέρουμε την ελπίδα και πάλι στη ζωή μας. Ας βάλουμε ένα φρένο στις μεμψιμοιρίες, στα παράπονα, στη γκρίζα καθημερινότητα και σε όλη την παθογένειά μας την ατομική και την κοινωνική. Μόνο με την ελπίδα μπορούμε να δούμε τα πράγματα πιο αισιόδοξα. Έτσι θα ευθυγραμμισθούμε με τους στίχους του ποιητή Πολέμη που λέει: «Χαρά σ’ εκείνον που στήριξε την πίστη στην ελπίδα, τον είδα στη ζωή να μάχεται μα πάντα ανίκητο τον είδα».
Τελικά ο άνθρωπος της ελπίδας είναι πάντα ανίκητος! Ω, μακαρία ελπίδα, εσύ που γεννάς κάθε υψηλό και θείο στοιχείο εντός της ανθρώπινης καρδιάς! Εσύ που οδηγείς και συμβουλεύεις κάθε άνθρωπο «ερχόμενον εις τον κόσμον»! Εσύ που, αιώνες τώρα, στήριξες και στηρίζεις τον κόσμο ολόκληρο!
