Αρχιερατική θεία Λειτουργία και χειροτονία πρεσβυτέρου στην Ι. Μονή Αγίας Κυριακής Λουτρού

• Dogma
• 21 Νοεμβρίου 2022
• 12:45

Την Κυριακή 20 Νοεμβρίου το πρωί ο Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε το θείο Λόγο στην Ιερά Μονή Αγίας Κυριακής Λουτρού Ημαθίας.

Στη διάρκεια της θείας Λειτουργίας τέλεσε την εις πρεσβύτερο χειροτονία του Ιεροδιακόνου π. Νέστορος Μπαρλακοπούλου.

Στην ομιλία του ο Σεβασμιώτατος τόνισε:

«Καθελῶ μου τάς ἀποθήκας καί μείζονας οἰκοδομήσω».

Πρίν ἀπό μερικές Κυριακές εἴχαμε ἀκούσει στό εὐαγγελικό ἀνάγνω­σμα τήν παραβολή τοῦ πλουσίου καί τοῦ πτωχοῦ Λαζάρου καί εἴ­χαμε δεῖ, μέσα ἀπό τήν ἀφήγηση τοῦ ἱεροῦ εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ, τήν τραγική κατάληξη στήν ὁποία ὁδήγησε τόν πλούσιο ἡ ἀσπλαγ­χνία καί τή σκληροκαρδία του, δηλαδή στή βάσανο τῆς κολάσεως.

Μέ τή σημερινή παραβολή, τήν ὁποία ἀκούσαμε πρό ὀλίγου, ἡ Ἐκκλησία μας μᾶς ὑπενθυμίζει τήν περίπτωση ἑνός ἄλλου πλουσίου. Τά κτήματά του «εὐφόρησαν», λέ­γει, σέ ὑπερβολικό βαθμό καί ἔδω­σαν πολλούς καρπούς, ὥστε δέν χωροῦσαν πλέον στίς ἀποθῆ­κες του. Ἡ πλούσια αὐτή ἐσοδεία, ἀντί νά κάνει τόν πλούσιο χαρού­μενο, τόν ἔκανε νά ἀνησυχεῖ. Προβλημα­τι­ζόταν καί ἀνησυχοῦσε ὁ πλού­σιος πῶς θά μποροῦσε νά διαφυ­λάξει τόν πλοῦτο του, χωρίς νά σκέφτεται ὅτι θά μποροῦσε νά βοη­θήσει κάποιους πού εἶχαν ἀνάγκη καί οἱ ὁποῖοι, ἀντίθετα πρός αὐτόν, προβληματιζόταν πῶς θά μπορέ­σουν νά ἐξοικονομήσουν τά ἀπα­ραί­τητα γιά νά ἀνταπεξέλθουν στίς δυσκολίες τῆς ζωῆς τους.

Δέν σκεπτόταν ὁ πλούσιος ὅτι τόν πλοῦτο τόν ὁποῖο ἀπέκτησε, δέν τόν ἀπέκτησε μέ τόν κόπο του, δέν τόν ἀπέκτησε μόνο μέ τή δική του προσπάθεια, ἀλλά ἦταν δωρεά τοῦ Θεοῦ. Καί ἔτσι ἀντί ὁ πλοῦτος νά γίνει ἀφορμή εὐχαριστίας καί εὐ­γνω­μοσύνης πρός τόν δοτῆρα παντός ἀγαθοῦ Θεό, νά γίνει ἀφορ­μή καλῶν λογισμῶν καί καλῶν πράξεων, ἔγινε ἀφορμή μεριμνῶν καί φροντίδων ὑλικῶν, ἔγινε ἀφορ­μή τελικά ἐπιτιμήσεως καί τιμωρίας ἀπό τόν Θεό.

«Ἄφρων» χαρακτηρίζεται ὁ πλού­σιος στό ἱερό Εὐαγγέλιο. Δέν ὀνομάζεται κακός ἤ πονηρός, ἄπι­στος ἤ ἁμαρτωλός, γιατί αὐτό πού ὑπερτερεῖ καί τόν ὁδηγεῖ καί στά ὑπόλοιπα εἶναι ἡ ἀφροσύνη του, εἶναι ἡ ἀνοησία του. Αὐτή εἶναι πού δέν τοῦ ἐπιτρέπει νά κατα­νοή­σει τήν ἀλήθεια, νά κατανοή­σει ὅτι ὅλα τά πράγματα στή ζωή τοῦ ἀν­θρώπου ἔχουν μία σημασία καί ὅτι οἱ δωρεές τοῦ Θεοῦ προσφέρουν στόν ἄνθρωπο τήν εὐκαιρία νά βοη­θήσει καί τούς συνανθρώπους του.

Θά ἔπρεπε νά γνωρίζει ὁ πλούσιος ὅτι ἡ μεγάλη εὐφορία τῆς γῆς του δέν εἶναι κάτι πού συμβαίνει κάθε χρόνο, διαφορετικά θά εἶχε ἤδη τίς κατάλληλες ἀποθῆκες, καί ἀκόμη ὅτι ἐφόσον ἡ κανονική συγκομιδή τοῦ ἦταν ἀρκετή γιά νά ζεῖ ἄνετα καί νά εὐημερεῖ, θά μποροῦσε μέ αὐτή τήν ἔκτακτη νά συνδράμει καί τούς ἐνδεεῖς ἀδελφούς του. Θά ἔπρεπε νά ἀντιληφθεῖ ὅτι ὁ Θεός, πού τοῦ χάρισε πλουσιοπάροχα τά ἀγα­θά του, περίμενε καί ἀπό αὐτόν νά τόν μιμηθεῖ.

Ὅμως ἡ ἀφροσύνη τοῦ πλουσίου, τόν ὁδηγεῖ σέ ἄλλες σκέψεις. Ἐπα­να­παύεται στόν πλοῦτο, γιατί πιστεύει ὅτι τοῦ ἐξασφαλίζει ἕνα μέλλον χωρίς κόπο καί χωρίς ἐργα­σία, στό ὁποῖο θά μποροῦσε νά ἀπολαμβάνει τά ἀγαθά γιά τά ὁποῖα δέν κοπίασε στή ζωή του, χωρίς νά ὑπολογίσει ὅτι δέν εἶναι αὐτός ὁ κύριος τῆς ζωῆς του, καί ἔτσι τελικά χάνει τή δυνατότητα νά ἀπολαύσει τόν πλοῦτο γιά τόν ὁποῖο τόσο πολύ φρόντιζε.

Ὁ πλούσιος ὅμως τῆς σημερινῆς παραβολῆς δέν εἶναι μόνος του στίς σκέψεις καί τούς ὑπολογι­σμούς πού ἀκούσαμε πρό ὀλίγου. Ἀπό τόν ἴδιο πειρασμό κινδυνεύ­ουμε καί ἐμεῖς. Γιατί μπορεῖ νά μήν ἔχουμε ὅλοι τά ὑλικά ἀγαθά πού ἀπέκτησε ὁ ἄνθρωπος τοῦ εὐαγγε­λίου, ἀλλά ὅλοι ἀπολαμβάνουμε χαρίσματα καί δωρεές τοῦ Θεοῦ, τίς ὁποῖες ἔχουμε χρέος νά τίς δια­χειριζόμεθα ὄχι μόνο γιά τό προ­σω­πικό μας ὄφελος ἀλλά καί γιά τήν ὠφέλεια καί τή στήριξη τῶν ἀδελφῶν μας, ἐργαζόμενοι γι᾽ αὐτό μέ ὅλη μας τή διάθεση καί τόν ζῆ­λο.

Μία τέτοια μεγάλη δωρεά λαμβά­νεις καί σύ σήμερα. Τή δωρεά τῆς ἱερωσύνης καί τόν πλοῦτο τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, τόν ὁποῖο θά σοῦ ἐμπιστευθεῖ σέ λίγο ἡ Ἐκκλησία διά τῶν χειρῶν τοῦ Ἐπισκόπου σου καί τῆς ἐπικλήσεως τοῦ Παναγίου Πνεύματος.

Πλοῦτος εἶναι ἡ χάρη τῆς ἱερω­σύνης καί μάλιστα ἀπείρως ἀνώτε­ρος καί πολυτιμότερος ἀπό κάθε ὑλικό πλοῦτο, ἀπό κάθε ἐπίγειο ἀγαθό, γιατί εἶναι αὐτή ἡ θεία χά­ρη, τήν ὁποία μεταδίδει ὁ ἱερεύς στούς ἀνθρώπους καί ἀπό τήν ὁποία πηγάζουν καί τά ὑλικά καί τά πνευματικά ἀγαθά.

Γι᾽ αὐτό καί ὁ ἱερεύς ἔχει ὑποχρέ­ω­ση ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος τοῦ τήν δίδει διά τῆς Ἐκκλησίας, πού εἶναι ταμειοῦχος τῆς θείας χάριτος, νά μήν τήν κρατᾶ γιά τόν ἑαυτό του, νά μήν τήν ἔχει μόνο γιά νά ἀπολαμβάνει τόν σεβασμό καί τήν τιμή τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά νά τήν προσφέρει στούς ἀνθρώ­πους μέ τή θυσιαστική διακονία του, μέ τή συνέπεια στά ἱερατικά του καθήκοντα, μέ τήν ἀφοσίωσή του στήν τάξη καί τούς κανόνες τῆς Ἐκκλησίας, μέ τήν προσπάθειά του νά ἀποτελεῖ πρότυπο καί παρά­δειγμα πίστεως καί εὐσεβείας γιά τούς ἀνθρώπους πού θά τοῦ ἐμπι­στευθεῖ ἡ Ἐκκλησία.

Ὅλα αὐτά ἔχε τα καί σύ κατά νοῦν, καθώς σέ λίγο θά λάβεις αὐτή τήν ὑψίστη δωρεά, πού συνο­δεύει τόν δεύτερο βαθμό τῆς ἱερω­σύνης.

Μήν λησμονήσεις ποτέ ὅτι ἡ ἱερω­σύνη δέν εἶναι ἀνάπαυση, ἀλλά θυσία, εἶναι σταυρός καθημε­ρινός, ἐφόσον θέλεις νά ἀκολου­θεῖς πραγματικά τόν δι᾽ ἡμᾶς καί διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν σταυ­ρω­θέντα ἀρχηγό καί τελειωτή τῆς πίστεώς μας, τόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό.

Εἶναι θυσία πού δέν γίνεται ἀπό ἀνάγκη ἀλλά ἀπό ἀγάπη πρός τούς ἀνθρώπους, στούς ὁποίους ὀφεί­λεις νά μεταδίδεις τήν χάρη τοῦ Θεοῦ, τήν ὁποία θά λάβεις σέ λίγο. Καί ἔχε ὑπόψη σου ὅτι ὅσο μετα­δίδεις τή χάρη τοῦ Θεοῦ στούς ἀν­θρώπους μέ ἀγάπη καί ταπεί­νωση, ὅσο ἀγωνίζεσαι γιά νά εὐαρεστεῖς τόν Θεό μέ τήν καθαρότητα τῆς ζωῆς σου καί τήν ὑπακοή σου στήν Ἐκκλησία καί στόν Ἐπίσκοπο, τόσο θά αὐξάνει καί θά πολλαπλα­σιά­ζεται ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ στήν ψυχή σου καί θά σέ βοηθᾶ νά προάγεσαι στήν ἀρετή, ἀλλά καί νά ἐπιτελεῖς τή διακονία σου ἐν φόβῳ Θεοῦ καί ἐν καθαρῷ τῷ μαρτυρίῳ τῆς συνει­δή­σεως, ὥστε νά μήν ἀκούσεις ἀπό τόν Θεό τήν ἐπιτίμηση τοῦ ἄφρο­νος πού ἄκουσε ὁ πλούσιος τῆς σημερινῆς παραβολῆς, ἀλλά τό «εὖ δοῦλε, ἀγαθέ καί πιστέ, ἐπί ὀλίγα ἦς πιστός ἐπί πολλῶν σε κατα­στή­σω».

Καί εὔχομαι πατρικά καί ἀπό καρ­δίας νά ἀξιωθεῖς ὄντως, διακονώ­ντας τόν Χριστό καί τούς ἀνθρώ­πους ὡς πιστός οἰκονόμος τῶν μυ­στηρίων τῆς χάριτος μέ ὑπομο­νή, μέ ὑπακοή, μέ ταπείνωση καί ἔχο­ντας τή συμπαράσταση καί τίς προσευχές καί τίς δικές μου, καί τοῦ ἱερατείου καί τοῦ π. Γεωργίου, ἀλλά καί ὅλων ὅσων συμ­προσεύχονται στή μεγάλη αὐτή ἡμέ­ρα τῆς ζωῆς σου, καί ἰδιαιτέρως τῶν οἰκείων καί τῶν φίλων σου πού χαίρονται σήμερα μέ τή χαρά σου.

«Εἴσελθε», λοιπόν, «χαίρων εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου σου», γιά νά λά­βεις τόν δεύτερο βαθμό τῆς ἱερω­σύνης.