Η στάση του ιερέα πατέρα του καταζητούμενου Χριστόδουλου Ξηρού κατά τον μητροπολίτη Αλεξανδρουπόλεως
Την αγωνία και τον πόνο ενός ιερέα αλλά πολύ περισσότερο ενός γονιού, που «η δυστυχία τρέχει από τα μάτια του» για χάρη των πράξεων των παιδιών του περιγράφει σε άρθρο του ο μητροπολίτης Αλεξανδρούπολης.
Θεοδώρα Αβαγιανού
Την αγωνία και τον πόνο ενός ιερέα αλλά πολύ περισσότερο ενός γονιού, που «η δυστυχία τρέχει από τα μάτια του» για χάρη των παιδιών του περιγράφει σε άρθρο του ο μητροπολίτης Αλεξανδρούπολης.
Αναφέρεται φυσικά στον π. Τριαντάφυλλο Ξηρό, ο οποίος μετά τα πρόσφατα γεγονότα σχετικά με τον γιο του Χριστόδουλο, δεν μπορεί να κρύψει την αγωνία και τον προβληματισμό του.
Ο ιεράρχης, απορεί αν σε αυτόν τον άνθρωπο αξίζει τόσος πόνος και πολύ περισσότερο αν του αξίζει να πληρώνει «ξένες» αμαρτίες.
«Ο παπα-Τριαντάφυλλος Ξηρός», πρόσθεσε, «στην ιλαρή ατμόσφαιρα του αγιορείτικου μοναστηριού, προ ημερών, ακουμπισμένος στο στασίδι της ολονύχτιας ακολουθίας, ήταν στα μάτια όλων μας το πιο σεβάσμιο πρόσωπο της ομήγυρης, μετά τον οσιομάρτυρα που τιμούσαμε πανηγυρικά ως Εκκλησία».
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ:
Δεν μου αρέσει και δεν μεταχειρίζομαι τις λέξεις ευτυχία και δυστυχία, επειδή έχουν μέσα τους την λέξη «τύχη», την οποία απεχθάνομαι.
Όμως, υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που όταν τους ξέρεις, βλέπεις ότι η δυστυχία τρέχει από τα μάτια τους. Λες και συμμάχησε το σύμπαν για να τους φέρει κάθε πόνο στη ζωή τους. Λες και το πρόσωπό τους φτιάχτηκε για να μη γνωρίσει χαμόγελο ποτέ. Λες και τα πόδια τους έμαθαν να περπατάνε τρικλίζοντας αμήχανα. Το βλέμμα τους φορτωμένο ντροπή, αλλά περισσότερο πνιγμένο στην απορία. Μια απορία που δεν τολμάει μήτε να αρθρωθεί σε λόγο, πού να σκεφθεί να διεκδικήσει δικαίωση…!
Ακόμα κι αν έφταιξαν σε κάτι, δεν άξιζαν τόσο πόνο. Ακόμα κι αν έκαναν κάποιες λαθεμένες επιλογές ή μεγάλες αμαρτίες, κάποτε θα έπρεπε να ξεπληρωθούν. Όχι να τις σέρνουν στις πλάτες τους μέχρι τον τάφο, σαν τον Άτλαντα που κουβαλούσε την υδρόγειο.
Αυτό ισχύει ακόμα περισσότερο, αν πληρώνουν «ξένες» αμαρτίες. Τότε το «γιατί» παραμένει τραγικό όσο μένει αναπάντητο.
Αν ζούσαμε πριν από το Χριστό, θα ρωτούσα: «αυτός αμάρτησε ή οι γονείς του», ώστε να υποφέρει τόσο; Όμως η απάντησή Του, και σήμερα, εύκολα γίνεται κατανοητή, μα, δύσκολα αποδεκτή.
Μπορώ να σας αραδιάσω, υπέρογκους θεολογικούς τόμους, εκατοντάδες παραδείγματα συναξαρίων, χιλιάδες αποφθέγματα γερόντων. Κι ακόμα· ρήσεις σοφών, συνθήματα οσίων και δικαίων, διανθισμένα με φιλοσοφικούς δολιχοδρόμους και ακαδημαϊκούς διαλόγους.
Όμως, ο παπα-Τριαντάφυλλος Ξηρός, στην ιλαρή ατμόσφαιρα του αγιορείτικου μοναστηριού, προ ημερών, ακουμπισμένος στο στασίδι της ολονύχτιας ακολουθίας, ήταν στα μάτια όλων μας το πιό σεβάσμιο πρόσωπο της ομήγυρης, μετά τον οσιομάρτυρα που τιμούσαμε πανηγυρικά ως Εκκλησία.
