Ο Ακάθιστος Ύμνος στον Μητροπολιτικό Ναό της Βεροίας

Τις στάσεις διάβασαν εμμελώς ο εφημέριος της Ιεράς Μονής Παναγίας Δοβρά Βεροίας Αρχιμ. Θεοφάνης Νικοδημόπουλος, ο εφημέριος του Μητροπολιτικού Ναού Αρχιμ. Πρόδρομος Γκιρτζαλιώτης, ο Πρωτοσύγκελλος της Ιεράς μας Μητροπόλεως και προϊστάμενος του Μητροπολιτικού Ναού Αρχιμ. Αθηναγόρας Μπίρδας και ο σεπτός Ποιμενάρχης μας κ. Παντελεήμων, ο οποίος κηρύττοντας τον θείο λόγο ανέφερε μεταξύ άλλων: «Ἀλλ᾽ ὡς ἔχουσα τό κράτος ἀπροσμάχητον, ἐκ παντοίων με κιν­δύνων ἐλευθέρωσον».

Mέ τήν ἀπόλυτη βεβαιότητα ὅτι ἡ Ὑπέρμαχος Στρατηγός μας, ἡ Ὑπε­ραγία Θεοτόκος, πρός τήν ὁποία ἐπί πέντε ἑβδομάδες ἀναγράφαμε κι ἐμεῖς «τά νικητήρια», ὑμνώντας την καί δοξολογώντας την γιά τίς ἄπειρες δωρεές της, ἔχει «τό κρά­τος ἀπροσμάχητον», ἔχει δηλαδή ἀκαταμάχητη δύναμη καί ἰσχύ, τήν παρακαλέσαμε καί ἀπόψε, καθώς ὁλοκληρώνεται ὁ κύκλος τῶν Χαι­ρε­τισμῶν τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Τήν παρακαλέσα­με νά μᾶς ἀπαλλάξει καί νά μᾶς ἐλευ­θερώσει ἀπό κάθε κίνδυνο πού μᾶς ἀπειλεῖ.

Ἀπό ποῦ ὅμως πηγάζει αὐτή ἡ βεβαιότητα γιά τήν πανσθενῆ δύ­ναμη τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τήν ὁποία ἐκφράζει ὁ ἱερός ὑμνο­γράφος καί τήν ὁποία συμμεριζό­μαστε καί ἐμεῖς, τά πιστά τέκνα της, ἐπαναλαμβάνοντας αἰῶνες τώρα τόν θεσπέσιο αὐτόν ὕμνο;

Πηγάζει ἀπό τήν ἐμπειρία μας, τήν ἀτομική καί τή συλλογική. Πηγάζει ἀπό τήν ἐμπειρία τῶν ἁγί­ων καί τῆς Ἐκκλησίας μας. Πηγάζει ἀπό τήν ἐμπειρία τῶν πα­τέρων καί τῶν προγόνων μας. Για­τί δέν ἦταν μόνο ἡ ἀνέλπιστη σω­τηρία πού χάρισε στήν Πόλη της, τήν Κωνσταντινούπολη, ἀπό τούς Ἀβάρους πού τήν πολιορκοῦσαν, καί ἡ ὁποία παρακίνησε τούς κα­τοί­κους της νά τῆς ἀποδώσουν τά νικητήρια, ψάλλοντας ὄρθιοι τά ἀναρίθμητα «χαῖρε» τοῦ Ἀκαθί­στου Ὕμνου, ἀλλά εἶναι καί ὅλες οἱ πολυάριθμες δωρεές τῆς ἀγάπης τῆς στοργικῆς μητέρας μας, τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, πού κάνουν τούς ἀνθρώπους κάθε ἐποχῆς νά συρρέουν ἐνώπιον τῶν ἱερῶν της εἰκόνων, γιά νά τῆς ἐκφράσουν τήν εὐγνωμοσύνη τους γιά τήν προ­στασία καί τή σωτηρία πού τούς χάρισε.

Εἶναι ὅλα ἐκεῖνα τά θαύματα πού αἰσθάνθηκε ὁ καθένας μας ὅτι ἐνήρ­γησε ἡ Κυρία Θεοτόκος στήν ψυχή του καί τή ζωή του, ὅταν ἐπικαλέσθηκε μέ πίστη τή βοήθειά της, καί τόν κάνουν νά τήν εὐ­γνω­μονεῖ ἀλλά καί νά τήν ἐμπι­στεύ­εται.

Εἶναι ἡ χάρη της πού ἀγγίζει τίς ψυχές μας στίς ὧρες τῆς δυσκολίας καί τῆς ἀνάγκης, τοῦ πόνου καί τῆς δοκιμασίας, καί μᾶς παρηγορεῖ καί μᾶς στηρίζει γιά νά μήν ἀπογοη­τευ­θοῦμε καί νά συνεχίσουμε τήν προσπάθειά μας.

Πηγάζει ὅμως ἡ βεβαιότητά μας γιά τή μεγάλη δύναμη τῆς Ὑπε­ρα­γίας Θεοτόκου καί ἀπό τήν πίστη μας στόν λόγο τοῦ Υἱοῦ της.

Τί εἶπε ὁ Κύριός μας; «Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ τά ἔργα ἅ ἐγώ ποιῶ κἀ­κεῖ­νος ποιήσει καί μείζονα τούτων ποιή­σει». Δηλαδή, αὐτός πού πιστεύει σέ ἐμένα θά κάνει, χάρη σ᾽ αὐτή τήν πίστη του, ὄχι μόνο τά ἔργα πού ἐγώ ἐπιτελῶ ἀλλά καί ἀκόμη μεγα­λύτερα.

Καί ἐάν αὐτό ἰσχύει, σύμφωνα μέ τή διαβεβαίωση τοῦ Κυρίου μας, γιά κάθε ἄνθρωπο πού τόν πιστεύει, πῶς εἶναι δυνατόν νά μήν ἰσχύει γιά τήν Παναγία Μητέρα του, γιά τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, καί μάλι­στα κατά μείζονα λόγο, ἐφόσον Ἐκεί­νη ἦταν ἡ πρώτη πού τόν πίστευσε ἀπόλυτα καί ἀπέδειξε τήν πίστη της μέ τήν ὑπακοή της στό θέλημά του ἀπό τήν ἡμέρα τοῦ Εὐ­αγγελισμοῦ της μέχρι τή Σταύρωσή του ἀλλά καί τήν Κοίμησή της;

Πῶς νά μήν ἰσχύει γιά τήν Πανα­γία Παρθένο, τήν ὁποία κατέστησε ὁ Κύριός μας Πλατυτέρα τῶν οὐρα­νῶν, Κυρία τῶν ἀγγέλων καί Δέ­σποι­να τοῦ κό­σμου; Πῶς νά μήν ἰσχύει γιά τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο πού τήν τίμησε ἔχοντάς την ὡς πάρεδρο στόν θρόνο τῆς δόξης του, πρέσβειρα καί μεσίτρια διαρκῆ γιά χάρη τῶν ἀνθρώπων;

Νά, λοιπόν, γιατί καί ἐμεῖς ἀπόψε, ὁλοκληρώνοντας μέ τή χάρη της τήν Ἀκολουθία τῶν Χαιρετισμῶν, μέ ὁλόκληρο τόν Ἀκάθιστο Ὕμνο, ἐπαναλάβαμε μέ εὐλάβεια ἀλλά καί μέ ἐμπιστοσύνη πρός τό ἱερό πρόσωπο τῆς Παναγίας μητέρας μας τό αἴτημα τοῦ ἱεροῦ ὑμνογρά­φου: «ἀλλ᾽ ὡς ἔχουσα τό κράτoς ἀπροσμάχητον, ἐκ παντοίων με κιν­δύνων ἐλευθέρωσον».

Καί ὅλοι γνωρίζουμε πόσοι κίν­δυνοι μᾶς ἀπειλοῦν καί μᾶς κά­νουν νά ἀνησυχοῦμε γιά τόν ἑαυτό μας, γιά τούς οἰκείους μας, γιά τήν πατρίδα μας ἀλλά καί γιά τόν κόσμο. Κίνδυνοι σωματικοί καί πνευ­ματικοί, κίνδυνοι πού ὀφείλο­νται στίς ἀσθένειες, στή βία πού δυστυχῶς πλεονάζει στίς ἡμέρες μας, ἀλλά καί στήν κλιματική ἀλ­λαγή, ἐξαιτίας τῆς ἀδιαφορίας μας γιά τό περιβάλλον καί τήν προ­στασία του. Κίνδυνοι πού ὀφείλο­νται στήν ἀλόγιστη χρήση τῆς τεχνολογίας καί τῶν συγχρόνων μέσων πού προσφέρει ὁ πολιτισμός. Κίνδυνοι πού ὀφείλονται στήν ἀπο­μάκρυνσή μας ἀπό ἀρχές καί ἀξίες, στή διάλυση ἱερῶν θεσμῶν, ὅπως τῆς οἰκογενείας, ἤ καί στήν ἀντικατάστασή τους μέ δῆθεν θεσμούς πού ἐξυπηρετοῦν τά πάθη καί τίς ἀδυναμίες μας. Κίνδυνοι πού ὀφείλονται στόν ὑπέρμετρο ἐγωισμό τῶν ἀνθρώπων, στίς φιλο­δοξίες καί τά συμφέροντά τους, τά ὁποῖα καί μόνο θέλουν νά ἐξυπηρετοῦν. Κίνδυνοι ἀπό τήν ἀποσάρθρωση τῆς κοινωνίας, ἀπό τήν ἐπικράτηση τῆς ἁμαρτίας, ἀπό τούς πολέμους πού τά σύννεφά τους πυκνώνουν καθημερινά στήν περιοχή μας καί ἀπειλοῦν ὅλο τόν κόσμο.

Καί ἀπό ὅλους αὐτούς τούς κινδύ­νους ἔχει τή δύναμη νά μᾶς προ­στατεύσει ἡ Ὑπε­ραγία Θεοτόκος, ἐφόσον βε­βαί­ως καί ἐμεῖς δέν τῆς ζητοῦμε μόνο τή βοήθεια καί τήν προστασία της, ἀλλά φροντίζουμε καί νά ζοῦμε κοντά της, νά ζοῦμε σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Υἱοῦ της, ὅπως ἔζησε κι Ἐκείνη.

Καί νά εἴμεθα βέβαιοι ὅτι τότε θά μᾶς προστατεύει ἡ Παναγία μητέρα μας ἀπό τούς κινδύνους πού ἀπει­λοῦν ὄχι μόνο τή ζωή μας ἀλλά καί τήν ψυχή μας, καί θά μᾶς χαρίσει διά τῆς μεσιτείας της, ἐφόσον τῆς τό ζητοῦμε καθημερινά καί ἀγωνι­ζόμεθα πνευματικά, καί τή σωτη­ρία μας. Διότι ἡ ἐδῶ ζωή μας εἶναι πολύ περιορισμένη. Ὅλοι τό γνωρίζουμε. Πόσα χρόνια θά ζήσουμε σ᾽ αὐτή τή ζωή; Ὅταν ὅμως ἀρνούμεθα τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, πού εἶναι καί ἐντολές τῆς Κυρίας Θεοτόκου — μήν ξεχνοῦμε τί εἶπε στόν γάμο τῆς Κανᾶ· εἶπε σ᾽ αὐτούς πού διακονοῦσαν «ὅ,τι ἄν λέγῃ (ὁ Χριστός) ὑμῖν ποιήσετε» —. Ἄν ἐμεῖς δέν τό κάνουμε, εἴμαστε καταδικασμένοι, ὄχι σ᾽ αὐτή τή ζωή, ἀλλά σέ ἐκείνη πρός τήν ὁποία κατευθυνόμεθα ὅλοι μας. Γι᾽ αὐτό ἄς εἴμαστε πάντα κοντά στήν Παναγία μας, ἄς τῆς ζητοῦμε νά μᾶς φωτίζει, νά μᾶς καθοδηγεῖ καί νά πρεσβεύει ὑπέρ ἡμῶν.