Ο πνευματικός αγώνας κατά την κλίμακα του Αγίου Ιωάννου του Σιναΐτου

  • Dogma

Ἄν ὁ ἀγώνας τῆς ἐπιβιώσεως ἄρχισε σκληρός καί ἀδυσώπητος γιά τό ἀνθρώπινο γένος, μετά τήν παρακοή, ἀφοῦ, κατά τή δίκαιη καί φιλάνθρωπη ἀπόφαση τοῦ Θεοῦ, «ἡ γῆ ἀνέτειλε ἀκάνθας καὶ τριβόλους»  καί ὁ Ἀδάμ θά ἔπρεπε νά τρώγη τόν ἄρτο του «ἐν λύπαις»  καί «ἐν ἱδρῶτι τοῦ προσώπου» του, ἡ ἐπιστροφή στήν προπτωτική ἀπάθεια καί ἡ μετοχή στήν ἄκτιστη καί αἰώνια δόξα τοῦ Τραδικοῦ Θεοῦ, ἡ κατά χάριν θέωση, γιά τήν ὁποία τόν προώριζε ἡ θεία ἀγάπη, ἔγινε δρόμος δύσβατος καί αἱματηρός, σπαρμένος μέ τίς ἄκανθες τῶν συμφύτων, πλέον, τῆς πεπτωκυίας ἀνθρωπίνης φύσεως παθῶν καί ναρκοθετημένος μέ τίς παγίδες καί τίς ἐνέδρες τῶν ληστῶν δαιμόνων.

+Σπυρίδωνος Δημ. Κοντογιάννη

«Εἰς τοῦτο ἡμᾶς πεποίηκεν ὁ Θεός», γράφει ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, «ἵνα γενώμεθα θείας κοινωνοὶ φύσεως καὶ τῆς αὐτοῦ ἀϊδιότητος μέτοχοι, καὶ φανῶμεν αὐτῷ ὅμοιοι κατὰ τὴν ἐκ χάριτος θέωσιν».  Στό σκοπό αὐτό, τόν ὁποῖο ματαίωσε ὁ πόθος τῆς ἰσοθεΐας καί ἡ παρακοή, ἀποβλέπει τό σχέδιο τῆς Ἐνσάρκου Οἰκονομίας τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τά μέσα γιά τήν πραγμάτωση τῆς ὑψίστης αὐτῆς προοπτικῆς τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου τά παρέχει ἡ Ἐκκλησία μας, διά τῆς διδασκαλίας, τῆς ζωῆς καί τῶν Ἱερῶν Μυστηρίων της, ἀπαιτεῖται, ὅμως, καί ἡ ἐλεύθερη βούληση καί ὁ προσωπικός ἀγώνας τῶν πιστῶν. Στήν Ἁγία Γραφή καί στά πατερικά συγγράμματα ἡ ἔννοια τοῦ ἀγῶνος εἶναι ἀναπόσπαστα συνδεδεμένη μέ τήν κατά Θεόν ζωή τοῦ πιστοῦ. Ἡ δεδομένη ἐμπαθής κατάσταση καί ἡ ροπή μας πρός τό κακό δημιουργεῖ τήν ἀναγκαιότητα τῆς πάλης κατά τῶν παθῶν, γιά τήν μεταποίησή τους σέ ἀρετές. Ἀγώνας, βεβαίως, δέν σημαίνει δυνατότητα αὐτοσωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Χριστός καί μόνον ὁ Χριστός σώζει καί ἁγιάζει, ἀλλά ζητεῖ καί τήν ἀνθρώπινη συμβολή, μέ τήν πίστη, μέ τή συνειδητή συμμετοχή στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας καί μέ τήν αὐτοπροαίρετη καί συνεχῆ προσπάθεια βιώσεως τῶν Εὐαγγελικῶν ἐντολῶν. Χαρακτηριστικοί εἶναι οἱ λόγοι τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «ἀγωνίζου τὸν καλὸν ἀγῶνα τῆς πίστεως», «τὸν ἀγῶνα τὸν καλὸν ἠγώνισμαι…», «Τοιγαροῦν καὶ ἡμεῖς… δι᾿ ὑπομονῆς τρέχωμεν τὸν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα, ἀφορῶντες εἰς τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν Ἰησοῦν».

Στό βιβλίο «Κλῖμαξ», στό θαυμάσιο αὐτό ἀσκητικό σύγγραμμα τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου, πού κατέχει ἐξέχουσα θέση στήν ἀσκητική γραμματεία, εἶναι κυρίαρχη ἡ ἔννοια τοῦ πνευματικοῦ ἀγῶνος. Ἡ συχνή χρήση, ἄλλωστε, τῶν ὅρων «πύκτης», «ἀθλητής», «πολεμιστής», «μάχαιρα», «ὅπλον», «ἀσπίς», «ξίφος», «ρομφαία», «τόξον», «βέλος» καί ὁ ὡραῖος τίτλος «Κλίμαξ» εἶναι ἐνδεικτικά τοῦ πῶς βιώνει ὁ Ὅσιος συγγραφέας -μοναχός ὁ ἴδιος- καί πῶς πραγματεύεται τά τῆς Μοναχικῆς Πολιτείας. Ἀπευθύνεται σέ μοναχούς, καί κυρίως σέ ὑποτακτικούς, ὅπως ὁ ἴδιος ἀναφέρει, ἀλλά ὄχι λιγώτερη ὠφέλεια ἔχει νά προσφέρη καί σέ κάθε συνειδητό καί ἀγωνιζόμενο Χριστιανό. Ὁ χαρακτηρισμός τῆς πορείας πρός τήν τελείωση, ὡς κλίμακος, δηλώνει ὅτι ὁ ἀγωνιστής, μοναχός ἤ κοσμικός, δέν κατακτᾶ ἐξ᾿ ἀρχῆς καί ἀκόπως τήν ἁγιότητα, ὅπως κανείς δέν μπορεῖ νά ἀνεβῆ διά μιᾶς μιά σκάλα, ἀλλά βαθμιαία καί σταδιακά, μέ ἰσόβιους μόχθους καί ὑπομονή, ἀρχίζοντας ἀπό τήν ἐκκοπή τῶν παθῶν καί καταλήγοντας στήν ἀπάθεια καί στίς ἐλλάμψεις τῶν ὑπερφυσικῶν χαρισμάτων. «Οὐδεὶς κλίμακα ὑφ᾿ ἕν ποτε ἀνελθεῖν δεδύνηται». «Χρόνῳ καὶ ὑπομονῇ καὶ κατὰ μικρὸν τὰ εἰρημένα ἐν ἡμῖν προσγίνονται καὶ τελειοῦνται».

Ὁ ἀγώνας ἤ ἄλλως ἡ πνευματική ἐργασία ἀπαιτεῖ, κατά τόν Ἅγιο Ἰωάννη, ὡς βασικές προϋποθέσεις τήν προαίρεση καί τόν πόθο τῆς σωτηρίας ἐκ μέρους τοῦ ἀνθρώπου καί τήν βοήθεια ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ. Ἡ συνεργία τοῦ Θεοῦ εἶναι δεδομένη, ἀλλά μόνο ὅταν προηγηθῆ ἡ θέληση τοῦ ἀνθρώπου. Λέγει σχετικά στόν περί διακρίσεως λόγο: «Πάσης πνευματικῆς ἐργασίας ὁρωμένης τε καὶ νοουμένης προηγεῖται πρόθεσις οἰκεία καὶ πόθος ἄριστος, μετὰ συνεργίας Θεοῦ γινόμενα· τῶν γὰρ προτέρων μὴ καταβληθέντων τὸ δεύτερον ἐπακολουθεῖν οὐ πέφυκεν». Βεβαίως ὁ Θεός δέν παύει νά μεριμνᾶ γιά τή σωτηρία ὅλων καί νά δίνη μέ ποικίλους τρόπους εὐκαιρίες μετανοίας στόν καθένα. Ἐδῶ ὁ Ἅγιος θέλει νά τονίση τόν σεβασμό τοῦ Θεοῦ πρός τήν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου. Ὁ Θεός «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν»,  ἀλλά δέν ἀναγκάζει κανένα.

Σκοπός τῆς συγγραφῆς τοῦ ἔργου εἶναι ἡ πνευματική ὠφέλεια τῶν Μοναχῶν. Καί ἀποδεικνύεται ἄριστος καί διακριτικός παιδαγωγός ὁ Ἅγιος Ἰωάννης, μεθοδικός διδάσκαλος, φιλόστοργος πατέρας, χριστομίμητος ποιμένας καί σοφός ἰατρός, καθ᾿ ὅσον ὁ λόγος του εἶναι τό ἀπόσταγμα τῆς μακροχρόνιας μοναχικῆς του πείρας, τῶν ὑπέρ ἄνθρωπον ἀσκητικῶν του παλαισμάτων, τῆς ἀναβάσεώς του στήν κορυφή τῆς θεοδρόμου κλίμακος τῶν ἀρετῶν καί τῆς ἐμπειρίας τῆς ἐλλάμψεως τοῦ Ἀκτίστου Φωτός τῆς Θεότητος. «Διδάσκαλός ἐστιν ὄντως», λέγει «ὁ νοερὰν δέλτον γνώσεως δακτύλῳ Θεοῦ, ἤγουν ἐνεργείᾳ ἐλλάμψεως ἐξ αὐτοῦ κομισάμενος καὶ τῶν λοιπῶν βιβλίων ἀνενδεὴς γενόμενος».  Ὄντως τήν δέλτο τῆς γνώσεως ἔλαβε στό Πανεπιστήμιο τῆς Ἐρήμου ὁ Ἅγιος, ὑπογεγραμμένη «τῷ δακτύλῳ τοῦ Θεοῦ», γι᾿ αὐτό καί ὁ αὐθεντικός λόγος του ὁδηγεῖ μέ ἀσφάλεια τίς ψυχές στή σωτηρία. Ἐμπειροπόλεμος πολεμιστής στά πεδία τῶν μαχῶν ὑπέρ τῆς ἐν Χριστῷ ἐλευθερίας καί ὀλοθρευτής τῶν δαιμόνων, προβάλλει μέσα ἀπό τό ἔργο του ὡς ἱκανώτατος στρατηγός, γιά νά καταρτίση στήν τέχνη τοῦ πνευματικοῦ πολέμου τήν παράταξη τῶν ἀγωνιστῶν τοῦ Χριστοῦ. Γνωρίζει τίς μεθοδεῖες καί τίς πανουργίες τοῦ παγκακίστου ἐχθροῦ τῆς σωτηρίας μας διαβόλου καί ἀποκαλύπτει τίς πονηρές παγίδες του. Μέ τόν φωτισμό τοῦ Παναγίου Πνεύματος ἀναδεικνύεται μοναδικός ἀνατόμος τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς καί, μέ τόν ἐντοπισμό τῶν παθῶν καί ἀδυναμιῶν, ἀλλά καί μέ τή γνώση τῶν μέτρων καί χαρισμάτων τῆς ψυχῆς, προτείνει κατάλληλα φάρμακα καί πνευματικά ἀγνωνίσματα. Στόν 26ο λόγο του συνιστᾶ στούς ἀγωνιζομένους τήν ἐπίγνωση τῆς πνευματικῆς τους καταστάσεως: «Ἐν πᾶσι τοῖς πάθεσι καὶ πάσαις ταῖς ἀρεταῖς ἑαυτοὺς ἐκζητοῦντες μὴ παυσώμεθα, ποῦ τυγχάνομεν· ἐν ἀρχῇ ἢ ἐν μεσότητι ἢ ἐν τέλει».  Καί σέ ἄλλο λόγο: «Κλίμακα ἀναβάσεως πεπελέκηκα· ἕκαστος δὲ λοιπὸν βλεπέτω ἐν ποίᾳ βαθμίδι ἕστηκεν».

Πηγή: Μητρόπολη Κηφισίας

TOP NEWS