Πλήθος πιστών στον πανηγυρικό εσπερινό στην Ι.Μ Αγίας Κυριακής στο Λουτρό

Καί ἦταν ὄντως «κλάδος ὡραιό­τα­τος ρίζης εὐκλεοῦς» ἡ ἁγία Κυ­ριακή, γιατί ἦταν καρπός τῆς προ­σευχῆς τῶν εὐσε­βῶν καί εὐγενῶν γονέων της, οἱ ὁποῖοι μή ἔχο­ντας παιδιά παρακα­λοῦσαν τόν Θεό νά τούς χαρίσει ἕνα παιδί. Καί ὁ Θεός εἰσήκουσε τή δέησή τους καί τούς ἔδωσε τό παιδί πού ζητοῦσαν, τήν ἁγία  Κυριακή, τήν ὁποία ἀπό μι­κρή τήν ὁδήγησαν στόν δρόμο τῆς πίστεως στόν Χριστό.

Ἔτσι ἡ ἁγία Κυριακή ὡς μέλος τῆς Ἐκκλησίας ἔγινε κλάδος καί τῆς νοητῆς ἀμπέ­λου, τοῦ Χριστοῦ, καί μάλιστα «κλά­δος ὡραιότατος», ὅπως ψάλ­λει ὁ ἱερός ὑμνογράφος, καθώς διακρινόταν γιά τήν ἀρετή της, γιά τήν ἀγάπη καί τήν πίστη της στόν Χριστό, γιά τήν ἁγνότητα καί τήν καθαρότητα τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώ­ματός της.

Ὅλα αὐτά, γιά τά ὁποῖα ἡ ἁγία Κυριακή ἀγωνιζόταν νά ἀποκτήσει καί νά αὐξήσει γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ὑπῆρξαν ἡ αἰ­τία γιά νά ὁδηγηθεῖ ὡς χριστιανή ἐνώπιον τοῦ Ρωμαίου δικαστοῦ, ὁ ὁποῖος προσπάθησε νά τήν πείσει νά ἀρ­νηθεῖ τήν πίστη της στόν Χριστό καί νά ἀπο­λαύσει τίς ἀνέσεις καί τίς ἡδονές πού τῆς ἐξασφάλιζε ἡ νεό­τητα καί τό κάλ­λος της.

Ὅμως ἡ ἁγία στάθηκε ἀκλόνητη στήν πίστη της καί στήν ἀγάπη της στόν Χριστό. Ὁμολόγησε μέ παρ­ρη­σία ὅτι γι᾽ αὐτήν τίποτε δέν εἶ­ναι σπουδαιότερο ἀπό τόν Χρι­στό, στόν ὁποῖο εἶχε ἀφιερώσει ἤδη ὁλό­κλη­ρο τό εἶναι της, τήν ψυχή της, τήν ἀγάπη της, τήν παρθενία της καί αὐτήν ἀκόμη τή ζωή της, γιατί γνώ­ριζε καί πίστευε ὅτι τίπο­τε δέν ἀξί­ζει περισσότερο ἀπό τό νά μείνει ἑνωμένη μέ τόν Χριστό, τί­ποτε δέν ἀξίζει πε­ρισ­σό­τερο ἀπό τό νά χαρί­σει τά πάντα σ᾽ Αὐ­τόν πού εἶναι τά πάντα γιά τή ζωή της, ἀλλά καί τίποτε δέν ἀξίζει περισ­σό­τερο ἀπό τήν αἰώνια ζωή, τήν ὁποία ὑπό­σχεται ὁ Χριστός σέ ὅσους ὁμο­λο­γοῦν τήν πίστη τους σέ Ἐκεῖνον καί θυσιά­ζουν τή ζωή τους γιά τήν ἀγάπη του.

Ἔτσι ὑπέμεινε ἡ ἁγία τά μαρτύρια στά ὁποῖα τήν ὑπέβαλλαν οἱ διῶ­κτες της καί προσέφερε ὡς δῶρο στόν Χρι­στό μαζί μέ τούς καρπούς τῶν ἀρετῶν της καί τά μαρτυρικά της κατορθώματα, καί ἀξιώθηκε νά κερδίσει τόν στέφανο τοῦ μαρ­τυρίου καί τήν αἰώνια ζωή κοντά στόν Χριστό.

Ἑορτάζοντας καί ἐμεῖς τή μνήμη τῆς μεγάλης αὐτῆς ἁγίας τῆς Ἐκ­κλησίας μας, τῆς ἁγίας μεγα­λο­μάρ­τυρος Κυριακῆς, ἄς συνειδητοποιή­σουμε ὅτι δέν ἦταν μόνο ἐκείνη «κλά­δος εὐκλεοῦς ρίζης», ἐπειδή καταγόταν ἀπό μία πλούσια καί ἀρχοντική οἰκογένεια, ἀλλά εἴμα­στε καί ὅλοι ἐμεῖς, τά πιστά μέλη τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία εἶναι «εὐ­κλεής ρίζα», γιατί ἱδρυτής της εἶναι ὁ Χριστός, «ἡ ἄμπελος ἡ ἀλη­θινή», ὅπως λέγει ὁ ἴδιος, καί ἐμεῖς εἴμαστε τά κλαδιά τῆς ἀμπέλου. Καί ὡς κλήματα ἔχουμε χρέος νά παράγουμε τούς καρπούς, τούς ὁποίους ἀνα­μένει ἀπό ἐμᾶς.

Εἶναι μεγάλη ἡ τιμή αὐτή πού μᾶς κάνει ὁ Χριστός καί θά πρέπει νά προσπαθοῦμε νά ἀνταποκριθοῦμε σέ αὐτήν, προσφέροντας τούς καρ­πούς τῶν ἀρετῶν καί τῶν καλῶν μας ἔργων.

Ὁ Χριστός δέν ζητᾶ ἀπό ἐμᾶς νά ὑπομείνουμε βασανιστήρια ἤ νά θυσιάσουμε τή ζωή μας γιά Ἐκεῖ­νον, ὅπως ἔκανε ἡ ἁγία Κυριακή. Περιμένει ὅμως πνευματικούς καρ­πούς, διότι μόνο μέ αὐτούς θά ἀποδείξουμε ὅτι εἴμαστε καί θέ­λου­με νά παραμείνουμε ἑνωμέ­νοι μαζί του. Μόνο μέ αὐτούς θά ἀπο­δείξουμε ὅτι δέν εἴμαστε κλήματα ξερά, τά ὁποῖα εἶναι καταδικα­σμέ­να νά κοποῦν καί νά καοῦν, γιατί εἶναι ἄχρηστα, ἀλλά εἴμαστε κλή­μα­τα ζωντανά μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ καί τῶν μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας μας, χωρίς τήν ὁποία δέν μποροῦμε νά ἐπιτύχου­με τίποτε στή ζωή μας, οὔτε τή φυσική οὔτε πολύ περισσό­τερο τήν πνευματική.

Ἄς μένουμε, λοιπόν, ἑνωμένοι μέ τήν εὐκλεῆ ρίζα, ἑνωμένοι μέ τόν Χριστό καί ἄς προσπαθοῦμε, ἀκο­λουθώντας καί τό παράδειγμα τῆς ἁγίας μεγαλομάρτυρος Κυρια­κῆς, τήν ὁποία ἤλθαμε νά τιμήσου­με ἀπόψε ἐδῶ, στήν Ἱερά Μονή της, νά καλλιεργοῦμε στήν ψυ­χή μας τίς ἀρετές, τήν πίστη καί τήν ἀγάπη στόν Χριστό, τήν τα­πείνωση καί τήν ὑπακοή στό θέλη­μα καί τίς ἐντολές του, ὥστε ἀξιο­ποιώντας τή βοήθεια καί τήν πνευματική τροφή, τήν ὁποία μᾶς προσφέρει ἡ Ἐκκλησία μας μέ τά ἱερά μυστήριά της, νά καρποφο­ροῦ­με πνευματι­κά, γιά νά ἀξιω­θοῦμε διά πρε­σβει­ῶν καί τῆς ἁγίας μεγαλομάρτυρος Κυριακῆς τῆς οὐρανίου βασιλείας καί τῆς αἰωνίου ζωῆς.