Πού πηγαίνει σήμερα το εθνικό μας «σκάφος» χωρίς πλήρωμα
Του Αλεξάνδρου Π. Κωστάρα, Ομότιμου Καθηγητή Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Θράκης
Αφορμή για το σημερινό άρθρο μάς έδωσε ένα περίφημο δίτομο έργο, το οποίο είναι αφιερωμένο στην πολύπλευρη προβληματική των εκτρώσεων και εκδόθηκε, πριν από λίγα χρόνια, στην Αίγινα με την επιμέλεια δύο εξαιρέτων κληρικών: του πατρός Ηλία Διακουμάκου και του πατρός Κωνσταντίνου Παπαθανασίου με την αρωγή πολλών άλλων αξιόλογων συνεργατών τους. Το βιβλίο αυτό έχει τίτλο «Ζωή ή Θάνατος»; Και υπότιτλο την ενασχόληση με το πρόβλημα των εκτρώσεων από ιατρική, νομική, θεολογική, ψυχολογική και βιωματική θεώρηση. Ο Πρεσβύτερος, Πατήρ Ηλίας, και ο Πρωτοπρεσβύτερος, πατήρ Κωνσταντίνος, λειτούργησαν ως «μαέστροι» μιάς μεγάλης «ορχήστρας». Μάζεψαν πολλά «βιολιά» δίπλα τους και τα συντόνισαν, για να μάς δώσουν τις «μελωδίες» τους, οι οποίες άλλοτε είναι υπέροχοι ύμνοι της ζωής και άλλοτε «επιτάφιος θρήνος», ρέκβιεμ, για την απερίσκεπτη απώλεια, μέσα από τις εκτρώσεις, της ανθρώπινης ζωής. Μιάς ζωής, που αντιμετωπίζεται από τους «δικαιωματιστές» και τους υποστηρικτές τους ως κάτι ευτελέστερο ακόμη και από την ζωή των ζώων! Έτσι, εάν κάποιος ανώμαλος ή σαδιστής πατήσει με το πόδι του και συνθλιψει ένα αυγό στη φωλιά του, που βρίσκεται υπό την θαλπωρή των πτερύγων της μητέρας του, για να ολοκληρωθεί η επώασις αυτού και να γίνει πουλάκι, ακόμη κι’ αν υποτεθεί ότι συναινούσε σε αυτό η κλώθουσα το αυγό μητέρα του, οι ευαισθητοποιημένοι σήμερα πολίτες, θα κάψουν την γειτονιά ή θα ξεσηκωθούν διαμαρτυρόμενοι για την σχετική βαρβαρότητα! Το ίδιο φυσικά θα συμβεί, εάν κάτι ανάλογο γίνει σε βάρος μιας εγκυμονούσας σκύλας! Εάν όμως οι φονείς παρέμβουν στην μήτρα της μητέρας και σκοτώσουν εν ψυχρώ, με την συναίνεση αυτής, τον κυοφορούμενο μέσα σε αυτήν, ουδέν οφείλουν! Η υποκριτική κοινωνία μας, που αγανακτεί, όταν σκοτώνεται η εν κυήσει ζωή των ζώων, προσπερνάει αδιάφορα την ανάλγητη θανάτωση της εν γενέσει ανθρώπινης ζωής, όταν δεν γίνεται θερμή συνήγορος των εκτρωσιολόγων φονιάδων της. Έλεος πια με όλους του Φαρισαίους, που συναντούμε σήμερα σε κάθε βήμα μας, καθώς έχουν πληθυνθεί επικίνδυνα και μάς πνίγουν, εάν τολμήσουμε να επισημάνουμε την υποκρισία τους!
Το εν λόγω βιβλίο φρονώ ότι θα έπρεπε να είχε τύχει ευρυτάτης υποδοχής από τους αρμόδιους φορείς (Υπουργεία Πολιτισμού και Παιδείας, Σχολεία, Δημοτικές ή άλλες Βιβλιοθήκες, Μητροπόλεις, Ιερούς Ναούς κλπ.), για να αφυπνισθούμε όλοι από τον λήθαργο της αδιαφορίας και της απραξίας, στον οποίο έχουμε περιέλθει πολλοί από εμάς. Ειδικά για εμάς εδώ στην Ελλάδα, που μαστίζεται δημογραφικά από μια συνεχώς επιδεινούμενη πληθυσμιακή «καθίζηση», το έργο αυτό είναι μια κραυγή απόγνωσης, μια «σειρήνα» συναγερμού, που προσπαθεί να μάς συνεγείρει όλους σε μια συστράτευση, ώστε να φροντίσουμε να μη βουλιάξει στον βυθό της θάλασσας της ιστορίας, πρωτίστως εξ αιτίας των εκτρώσεων, το μοναδικό στην ιστορία εθνικό μας «σκάφος», το οποίο πέντε χιλιάδες (5.000) τώρα χρόνια «οργώνει» τους ωκεανούς και τα πελάγη μεταφέροντας σε όλα τα πλάτη και τα μήκη του κόσμου τα «χρυσαφικά» του Έθνους μας, τις αξίες του Ελληνικού Πολιτισμού. Τον συσχετισμό των εκτρώσεων με το δημογραφικό μας πρόβλημα πρέπει να τον λάβει σοβαρά ο Πρωθυπουργός, κ. Μητσοτάκης, και να πράξει τα δέοντα, για να συνεχίσουν να γεννούν Ελληνόπουλα οι ελληνικές μήτρες και όχι να σχεδιάζει να τις υποκαταστήσει με την Ελληνοποίηση εκατομμυρίων μουσουλμάνων λαθρομεταναστών.
Ξεφυλλίζοντας κάποιος το εδώ σχολιαζόμενο βιβλίο για τις εκτρώσεις ήδη από το προλογικό σημείωμα, που έγραψε ο κ. Ίων Συρναίος, γίνεται μέτοχος του προβληματισμού και της ευθύνης που αναλογεί στον καθένα από εμάς σε σχέση με το φλέγον εθνικό ζήτημα των εκτρώσεων: «…Τί προσπαθούν να κάνουν όλοι αυτοί εδώ οι εκατό και πλέον; (εννοεί τους συγγραφείς των σχετικών συμβολών). Γιατί δεν αφήνουν τον κόσμο στην ησυχία του; Γιατί χρησιμοποιούν μελάνι και χρήμα, για να μάς πείσουν πως κάτι τρέχει; Στο κάτω-κάτω οι ευνομούμενη πολιτεία μας, οι νόμοι της, οι κοινωνικές της συμβάσεις, οι δικαστικοί λειτουργοί της, τα media και τα κανάλια της, τα κόμματα και οι οργανώσεις της, οι πάντες, έχουν πάρει θέση. Όλα καλά! Και η έκτρωση είναι ΟΚ. Είπαμε. Επιτέλους, ξεκόλλα άνθρωπε. Ξέρουμε εμείς. Έτσι θέλουμε εμείς. Αποφασίσαμε εμείς. Διαγράψαμε χαρακτηρισμούς και κρατήσαμε την ουσία και τις παροχές της. Απελευθερωθήκαμε και κρατήσαμε τα βαρίδια. Κανείς δεν θα μάς πει, τί να κάνουμε και πώς να το κάνουμε. Στο κάτω-κάτω, τί παραπάνω γνωρίζεις εσύ για τον «άνθρωπο»; Αυτό το δισυπόστατο τέρας που είναι το προϊόν και ο καταναλωτής του μαζί. Τί περιμένεις από αυτόν; Κοίτα γύρω σου. Δες την αλλόκοτη συμπεριφορά του. Δες, τί κάνει στους ανθρώπους γύρω του. Δες, πώς αντιμετωπίζει τα υπαρκτά παιδιά του και σύ μιλάς τώρα για τα ανύπαρκατα, τα ασχημάτιστα, τα άγνωστα… Βάρυνε το κλίμα…Έχει μπει τώρα στον χορό και η νομική επιστήμη., αλλά έχει μπει δειλά, επιφυλακτικά, συνεσταλμένα. Έχει μπροστά της κολοσσούς να αντιμετωπίσει και ογκόλιθους να μετακινήσει. Έχει μπροστά της το ΕΓΩ να υπερνικήσει. Και αυτό δεν το νίκησε κανείς μέχρι τώρα…Οι επιστήμες αλληλοϋποβλέπονται. Η μία λέει, η άλλη ξελέει. Η μία κλείνει το μάτι στο ναι ή άλλη στο όχι. Τί λείπει; Ποιά συνοχή έχει χαθεί;…Οι χώρες, στερημένες από τα παιδιά τους, συρρικνώνονται, γίνονται έρμαιο στις επεκατικές βλέψεις των γειτόνων τους. Η ένοχη και εγκληματική κοινωνία σαπίζει, βουτηγμένη στη δική της λάσπη….».
Βέβαιως δεν παραβλέπω ότι για το δημογραφικό μας πρόβλημα δεν φταίνε μόνον οι εκτρώσεις, έστω κι’ αν αυτές κατέχουν την «μερίδα του λέοντος» σε αυτό, αφού τριακόσιες χιλιάδες (300.000) περίπου Ελληνόπουλα (!) χάνονται κάθε χρόνο στους υπονόμους της ανυπαρξίας ως απόβλητα των εκτρώσεων, μολονότι θα μπορούσαν να γίνουν, αν τα αφήναμε να δουν το φως της ζωής, νέοι «βλαστοί», που θα ανανέωναν τα γηράσκοντα ή θνήσκοντα «κλαριά» του εθνικού μας «κορμού». Σημαντική συμβολή στην δημιουργία του δημογραφικού μας προβλήματος έχει και η ενσυνείδητη ατεκνία ή ολιγοτεκνία, που χαρακτηρίζει τις ελληνικές οικογένειες της ύστερης μεταπολεμικής περιόδου, σε σύγκριση με την πολυτεκνία που αυτές υπηρετούσαν, κατά κανόνα, μέχρι τα χρόνια του Δευτέρου Παγκομίου Πολέμου. Το φαινόμενο αυτό έχει ασφαλώς την εξήγησή του, εάν ληφθεί υπ’ όψη η μεταβολή των κοινωνικο-οικονομικών συνθηκών, που επήλθε στην μεταπολεμική ελληνική κοινωνία από την δεκαετία του 1960 και εντεύθεν, μεταβολή η οποία επηρέασε αποφασιστικά την δομή και τον οικογενειακό προγραμματισμό όλων σχεδόν των πολιτών. Ωστόσο, παρά τις βαθειές κοινωνικό-οικονομικές αλλαγές, που σημειώθηκαν στην ελληνική κοινωνία της εν λόγω περιόδου, οι εκτρώσεις δεν έκαναν τόση ζημιά στον δημογραφικό «χάρτη», σε σύγκριση με εκείνες που προκλήθηκαν σε αυτόν, μετά το 1983. Τί συνέβη λοιπόν τότε; Στο πλαίσιο της αναθεώρησης του οικογενειακού δικαίου η «Κυβέρνηση της Αλλαγής» έκρινε ότι έπρεπε να αποποινικοποιήσει όλες τις πράξεις των άρ. 304 επ. του Ποινικού Κώδικα, οι οποίες ετιμωρούσαν τους δράστες των αμβλώσεων. Αυτή λοιπόν η απελευθέρωση των εκτρώσεων από τον φόβο της ποινικής τιμωρίας – τοξικό, δυστυχώς, και αυτή «φρούτο» της Μεταπολίτευσης – επέφερε την έκρηξη των σχετικών αριθμών! Και αυτό μπορει να το δει κάποιος καθαρά συγκρίνοντας τα στατιστικά στοιχεία του πίνακα των εκτρώσεων πριν και μετά την αλλαγή του 1983 με σταθερή παράμετρο και στις δύο περιπτώσεις την ολιγοτεκνία της ελληνικής κοινωνίας. Επομένως γνωρίζει πολύ καλά η Κυβέρνηση, τί πρέπει να πράξει, για να αντιστρέψει την ολέθρια καμπύλη των δημογραφικών συντελεστών. Δεν είναι πάντως λογικό να αφήνεις να χάνοναι κάθε χρόνο, μέσω των εκτρώσεων, 300.000 Εληνόπουλα και να διαμαρτύρεσαι ύστερα για την δημογραφική εξαφάνιση της Ελλάδος.
