Θυρανοίξια Παρεκκλησίου και μεγαλοσχημία μοναχού στην Ι. Μ Παναγίας Καλλίπετρας Βεροίας

 Στη συνέχεια ο Σεβασμιώτατος ιερούργησε, τέλεσε την μεγαλοσχημία του Ιεροδιακόνου Θεοδοσίου, αδελφού της Ιεράς Μονής και τέλος κήρυξε το θείο λόγο.

Η μνήμη του Οσίου Ιωσήφ του Ησυχαστού θα εορτάζεται στην Ιερά Μονή στις 31 Αυγούστου εκάστου έτους, ημέρα κατά την οποία ο Όσιος έλαβε το μεγάλο και αγγελικό σχήμα.

Ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: «Ἰσχύν με τήν σήν ζῶσον, ἁγνή Παρθένε». Ἑορτή τῆς καταθέσεως τῆς τιμίας Ζώνης τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τῆς ἐφόρου καί προστάτιδος τῆς Ἱερᾶς αὐτῆς Μονῆς ἀλλά καί πά­ντων τῶν μοναζόντων, οἱ ὁποῖοι ἀφιέρωσαν τή ζωή τους στόν Υἱό της, σέ ἀξίωσε ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ νά ἐνδυθεῖς, μέ τήν εὐ­λο­γία τοῦ πνευματικοῦ σου πα­τρός, τό μέγα καί ἀγγελικό σχῆμα, κειρό­μενος μεγαλόσχημος μοναχός.

Ἡ ἡμέρα κατά τήν ὁποία ἔλαβες τό μέγα καί ἀγγελικό σχῆ­μα δέν εἶναι τυχαία. Ἀφενός διότι συμπί­πτει μέ τήν ἑορτή τῆς Κυρίας Θεο­τόκου καί τῆς καταθέσεως τῆς τι­μί­ας Ζώνης της, γιά τήν ὁποία ἱκε­τεύει ὁ ἱερός ὑμνογράφος, ἅγιος Ἰωσήφ, στήν ἀκροστιχίδα τοῦ Κα­νόνος τῆς ἑορτῆς, τήν Παναγία μας νά τόν περιζωννύει μέ τή δική της ἰσχύ, καί ἀφετέρου γιατί συμ­πί­πτει μέ τήν ἡμέρα κατά τήν ὁποία τελέ­σαμε τά θυρανοίξια τοῦ νέου πα­ρεκ­κλησίου τῆς Ἱερᾶς αὐ­τῆς Μάν­δρας, τό ὁποῖο ὁ ἅγιος Κα­θηγού­μενος θέλησε νά ἀφιερώσει στόν νέο ὅσιο τῆς Ἐκ­κλη­σίας μας, τόν ὅσιο Ἰωσήφ τόν Ἡσυχαστή, τόν ὁποῖο εὐλαβεῖται ἰδιαιτέρως, διότι ὁ ὅσιος ἄρχισε τή μοναχική του ζωή στήν ἔρημο τοῦ Ἁγίου Ὄρους, καί δή στή Μικρά Ἁγία Ἄννα, ἐκεῖ ὅπου καί ὁ ἴδιος ἐγνώρισε ἀρ­χικά τή γλυκύ­τητα τῆς μονα­χικῆς πολι­τείας.

Αὐτή, λοιπόν, τήν ἡμέρα τῆς ἑορ­τῆς τῆς καταθέσεως τῆς τιμίας Ζώνης τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί τῶν θυρανοιξίων τοῦ ἱεροῦ ναοῦ τοῦ ὁσίου Ἰωσήφ τοῦ Ἡσυ­χαστοῦ, εἰσάγεσαι καί σύ εἰς «τήν τελειο­τά­την ζωήν», ὅπως ὀνομά­ζε­ται ἡ μοναχική πολιτεία.

Καί εἶναι ὄντως τελειοτάτη ἡ μο­ναχική ζωή, γιατί εἶναι ζωή κατά μίμηση τοῦ Κυρίου, εἶναι ζωή ἀπο­ταγῆς, κατά τήν ὁποία ὁ μοναχός νεκρώ­νει τόν ἑαυτό του ἀπό τόν κόσμο καί τά τοῦ κόσμου, νεκρώ­νει τόν ἑαυτό του ἀπό τό θέλημά του καί βιώνει τήν ἡσυχία ὄχι τῆς ἀδρα­νείας καί τῆς ἀπα­θείας, μέ τήν κοσμική ἔννοια τοῦ ὅρου, ἀλλά μέ τήν ἔννοια τῆς καθάρ­σεως τῆς ψυχῆς ἀπό τά πάθη καί τίς μέρι­μνες, ὥστε νά μπορεῖ νά ἀνα­παυ­θεῖ ἡ ψυχή στόν Θεό καί νά ἀπο­λαύσει τή γλυκύ­τητα τῆς μετ᾽ αὐ­τοῦ κοινωνίας καί συνευ­ρέ­­σεως.

Μήν σκεφθεῖς ὅμως ὅτι ἡ σημε­ρι­νή ἔνδυσή σου μέ τό μέγα καί ἀγγελικό σχῆμα καί ἡ εἴσοδός σου εἰς τήν τελειοτάτη ζωή τῆς ἰσαγ­γέ­λου πολιτείας εἶναι ἕνα τετελε­σμένο γεγονός, εἶναι μία πραγμα­τι­κότης στήν ὁποία μπορεῖς νά ἐπα­ναπαυ­θεῖς, διότι αὐτό εἶναι μέγα σφάλμα καί εἶναι παγίδα τοῦ πονηροῦ ἐπι­κίνδυνη καί θανατη­φόρος.

Ἡ τελειοτάτη ζωή εἰς τήν ὁποία εἰσῆλθες εἶναι ἀγώνας καί βία διη­­νεκής γιά νά φθάσεις στήν πραγ­­ματική ἀποταγή, ἡ ὁποία ἔχει κατά τούς ἁγίους πατέρες τρία στάδια. Τό πρῶτο εἶναι τό στάδιο τῆς σωμα­τικῆς ἀποταγῆς, τῆς ἐγκα­ταλεί­ψεως δηλαδή τοῦ πλού­του καί τῶν κτήσεων τοῦ κόσμου. Τό δεύ­τερο στάδιο εἶναι τῆς ἀπαρ­νήσεως τῶν προτέρων συνηθειῶν καί πα­θῶν τόσο τοῦ σώματος ὅσο καί τῆς ψυχῆς. Καί τό τρίτο εἶναι τῆς ἀπο­χωρήσεως τοῦ νοῦ ἀπό κάθε ὁρα­τό καί πρόσκαιρο καί τῆς ἀσκή­σεώς του στή θεωρία τοῦ ἀο­ράτου καί τοῦ αἰωνίου.

Τά τρία αὐτά στάδια, γράφει ὁ ἀββᾶς Παφνού­τιος, εἶναι ἀπαραί­τη­τα γιά νά φθάσει ὁ μοναχός στήν τελειότη­τα. Τό ἴδιο διδάσκει καί ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμα­κος, προσθέτο­ντας ὅτι ἡ πορεία τοῦ μοναχοῦ πρός τήν τελειότητα δέν κρίνεται ἀπό τήν ἀρχή τῆς ὁδοῦ πού ἐπέ­λεξε ἀλλά ἀπό τήν ἐπιτυχῆ ὁλο­κλήρωσή της. Γι᾽ αὐτό καί στήν ἀκολουθία τῆς μοναχι­κῆς κουρᾶς ὑπάρχει ἡ ὑπόμνηση πρός τόν προσερχόμενο νά λάβει τό μέγα καί ἀγγελικό σχῆμα ὅτι «καλόν ἔργον καί μακάριον ἐξε­λέξω, ἀλλ᾽ ἐάν καί τελειώσῃς».

Χρειάζεται, δηλαδή, ἀγώνας συ­νε­χής γιά νά ἐπιτύχεις στήν πνευ­ματική αὐτή προσπά­θεια. Χρειάζε­ται ἐπιμονή καί ζῆ­λος. Χρειάζεται ὅμως καί μεγάλη προσοχή. Διότι ὁ ζῆλος πρέπει νά κυβερνᾶται ἀπό τήν προσοχή καί νά εὑρίσκεται ὑπό τήν ἀσφαλῆ καί βεβαία ἄγκυ­ρα τῆς ταπεινώσεως καί τῆς ὑπα­κο­ῆς στήν Ἐκκλησία, γιά νά μήν βρεῖ τήν εὐκαιρία καί τόν χρησι­μο­ποιήσει ὁ ἀντικείμε­νος προκει­μέ­νου νά ἐκτρέψει τόν ἀγωνιζόμενο μοναχό ἀπό τήν κατά Θεό ζωή καί ἀλήθεια στήν πλάνη καί τήν καταστροφή.

«Ἀπαιτεῖται μεγάλη προσοχή ἀπό τούς ἀγωνιζομένους», συμβου­λεύει ὁ ὅσιος Ἰωσήφ ὁ Ἡσυχα­στής, «διότι ὁ διάβολος προκειμέ­νου νά ἐπιτύχει τόν στόχον του, νά παρασύρει δηλαδή τόν μοναχό, ἐπιλέγει τό κατάλληλο γιά κάθε ψυχή πνεῦμα».

Καί ὁ ὅσιος ὁμιλεῖ ἐκ πείρας, κα­θώς καί ὁ ἴδιος στήν ἀρχή τῆς μο­να­χικῆς του ζωῆς ἀπό ζῆλο καί ἀγάπη γιά τήν ἰσάγγελη πολιτεία, ἑλκύσθηκε ἀπό τούς ζη­λωτές μο­να­χούς τοῦ Ἁγίου Ὄρους, οἱ ὁποῖοι ἀπό ἄγνοια εἶχαν ἀπομα­κρυν­θεῖ ἀπό τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τήν Ἁγία μας Ἐκκλησία, καί ἐνῶ πίστευαν ὅτι ἔκαναν ὑπα­κοή, στήν πραγματικότητα δέν ὑπά­κουαν σέ κανένα παρά μόνο στόν ἑαυτό τους, ἐφόσον δέν ἀνεγνώριζαν τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί εἶχαν ἀποκοπεῖ οὐ­σιαστικά ἀπό αὐτήν.

Ἀλλά ὁ ὅσιος Ἰωσήφ ἐσώθη ἀπό αὐτόν τόν οὐ κατ᾽ ἐπίγνωσιν ζῆ­λον, διά τῆς προ­σευχῆς καί τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία τοῦ ἀπεκάλυψε ὅτι ἡ ἀλήθεια εὑρίσκε­ται στήν Ἐκ­κλησία, ἐκτός τῆς ὁποί­ας κανείς δέν μπορεῖ νά φθά­σει στήν τελειο­τάτη ζωή καί τή σωτηρία, καί δέν τόν ὠφελεῖ οὔτε αὐτή ἡ τελεία ἀποταγή.

Γι᾽ αὐτό καί ἔκανε ὁ ὅσιος Ἰωσήφ τήν προσευχή καθημερινό του ἐρ­γόχειρο, ὅπως ἄλλωστε τήν εἶχε κάνει καί ὁ μέγας ἅγιος τῆς περιο­χῆς μας καί τῆς Ἱερᾶς αὐτῆς Σκή­της μοναστής καί μέγας διδά­σκα­λος τῆς νοερᾶς προσευχῆς, ὁ ἅγιος Γρηγό­ριος ὁ Παλαμᾶς, ἀρχιεπίσκο­πος Θεσσαλονίκης, ἀλλά καί ὁ συμ­μοναστής του καί κατά σάρκα ἀδελφός του, ὁ ὅσιος Θεοδόσιος, τοῦ ὁποίου τό ὄνομα φέρεις.

Αὐτούς ἔχε καί σύ στό ἑξῆς ὡς πρό­τυπο ἱερό καί ἀγωνίζου, ὥστε διά τῆς κατά Θεόν ἀποταγῆς καί τῆς ἀδιαλείπτου προσευχῆς νά ἐπι­τύχεις τήν κατά Θεόν ἡσυχία, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τό πρόσφορο ἔδα­φος γιά τήν καλλιέργεια τῶν καρ­πῶν τοῦ ἁγίου Πνεύματος καί τόν ἁγιασμό τοῦ μοναχοῦ διά τῆς χά­ριτος τοῦ Θεοῦ.

Αὐτούς ἔχε ὡς πρότυπο ὑπακοῆς, προσευχῆς ἀλλά καί εὐλαβείας πρός τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, κατά τήν ἑορτή τῆς ὁποίας ἔλαβες τό μέγα καί ἀγγελικό σχῆμα, καί μή παρα­λείπεις ποτέ νά παρακαλεῖς τήν Κυρία Θεοτόκο νά σέ ἐνισχύει μέ τή χάρη της, ἐπαναλαμβάνο­ντας τήν ἱκεσία πού τῆς ἀπευθύνει σήμερα, ἑορτή τῆς Καταθέσεως τῆς τιμίας της Ζώνης, ὁ ἱερός ὑμνο­γράφος λέγοντας: «Ἰσχύν με τήν σήν ζῶσον, ἁγνή Παρθένε».

Καί εὔχομαι πατρικά μέ τίς πρε­σβεῖες καί τή χάρη τῆς Κυρίας Θεο­τόκου, τοῦ προστάτου σου ὁσίου Θεοδοσίου καί τοῦ νέου ὁσίου τῆς Ἐκκλησίας μας καί ἀπό σή­μερα προστάτου καί τῆς Ἱερᾶς σας Μονῆς, ὁσίου Ἰωσήφ τοῦ Ἡσυχα­στοῦ, ἀλλά καί μέ τήν ὑπακοή σου στόν Γέροντά σου καί Καθηγούμενο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς π. Παλαμᾶ καί μέ τήν εὐχή του νά ἀξιωθεῖς καί σύ τῆς τελειο­τά­της ζωῆς καί τοῦ οὐρανίου νυμ­φῶ­νος τοῦ Κυρίου μας.