Εκκοσμίκευση και Εκκλησία
Του Αρχιμ. Νεκτάριου Πόκκια, Ηγούμενου της Ι. Μονής Θάρρι Ρόδου
Παράξενος ο σημερινός τίτλος, αλλά και ακαταλαβίστικος για κάποιον που με την πρώτη ματιά θα προσπαθήσει να τον ερμηνεύσει. Κι όμως, είναι ο τίτλος ενός άρθρου εφημερίδας που προσπαθούσε να σχολιάσει ένα νέο κοινωνικό φαινόμενο και μία σύγχρονη τάση πολλών νέων ζευγαριών, να παντρεύονται στην Εκκλησία και αμέσως να ακολουθεί η βάπτιση του παιδιού τους. Αυτή είναι η σημασία του δύο σε ένα. Δηλαδή, δύο μυστήρια να γίνονται σαν να είναι ένα. Βέβαια, εάν ο αρθρογράφος είχε περισσότερες εκκλησιαστικές γνώσεις, θα μπορούσε να βάλει διαφορετικό τίτλο και να πει: τρία σε ένα, γιατί στην συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε το μυστήριο του γάμου και τα μυστήρια του χρίσματος και του βαπτίσματος.
Ποιος είναι ο λόγος της νέας αυτής μόδας; Φυσικά οικονομικός, θα πει η πλειονότητα. Αντί να προσκαλούν τους συγγενείς και τους φίλους τους δύο φορές ξεχωριστά, τους απευθύνουν την πρόσκληση μία φορά λέγοντας τους ότι θα παντρευτούν στην Εκκλησία (έχει προηγηθεί βέβαια, στις περισσότερες περιπτώσεις, ο πολιτικός γάμος) και κατόπιν θα βαπτίσουν και το παιδί τους. Έτσι, όλα είναι τακτοποιημένα και όλοι χαίρονται για τα ευχάριστα αυτά γεγονότα.
Η Εκκλησία μας, είναι γνωστό ότι είναι η μάνα μας. Φροντίζει για τα παιδιά της και προσπαθεί να τα αγκαλιάζει όλα, με την ίδια στοργή και αγάπη. Στην Εκκλησία όμως, δεν κάνουμε τίποτε μηχανικά. Ούτε ακολουθούμε την μόδα. Θεωρώ ότι δεν είναι ωραία η εικόνα της μητέρας να είναι ντυμένη νύμφη και να παίρνει το παιδί της από την κολυμβήθρα! Ούτε είναι τα μυστήρια ένα οικονομικό πακέτο που μας έρχεται πιο φθηνά. Αποκλίσεις σε πολλά θέματα από Ιερείς, έγιναν και γίνονται και αυτό δυστυχώς είναι λυπηρό, για να μην ωραιοποιούμε τα πράγματα. Δεν πρέπει όμως, αυτές οι εξαιρέσεις να μας οδηγούν σε μία άλλη νοοτροπία και συνήθεια, απ’ αυτήν που αιώνες τώρα έχουμε συνηθίσει.
Το πιο ίσως ανεδαφικό σε όλα αυτά είναι να διαβάζει ο Ιερέας στο ανδρόγυνο τις τόσο όμορφες ευχές του γάμου και να εύχεται οι νεόνυμφοι να έχουν «καρπὸν κοιλίας, καλλιτεκνίαν, ευτεκνίας απόλαυσιν, τὴν επὶ τέκνοις χάριν» και όλα αυτά να έχουν ήδη γίνει. Δεν θέλουμε να θεωρηθούμε ούτε στενόμυαλοι, ούτε οπισθοδρομικοί. Νιώθουμε την μηδαμινότητα και αμαρτωλότητά μας, όμως, είναι όλο αυτό το σκηνικό, εκσυγχρονισμός και πρόοδος; Ίσως αυτές οι σκέψεις να προβληματίσουν κάποιους, μήπως σταματήσει κάποτε αυτός ο κατήφορος!
Είναι γνωστό ένα τραγούδι που λέει ότι «η ζωή τραβά την ανηφόρα», θέλοντας έτσι να μας δηλώσει την δυσκολία που έχει ο κάθε άνθρωπος για να τα βγάλει πέρα, καθώς οι συνθήκες ολοένα δυσκολεύουν, αλλά και τα προβλήματα καθημερινά αυξάνουν. Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει το ότι πραγματικά είναι ανηφορικός ο δρόμος της ζωής μας, με τα μύρια βάσανα, τα εμπόδια αλλά και τα προβλήματα που συνεχώς αναφύονται; Σε τέτοιες περιπτώσεις χρειάζεται δύναμη ψυχής και συνοχή καρδιάς για να ανταπεξέλθουμε στις δυσκολίες!
Θα μπορούσε η ζωή μας να είναι όμως και κατήφορος; Πολλές φορές πάλι, θέλοντας να δείξουμε ότι κάποιος δεν ακολουθεί τον σωστό δρόμο, λέμε ότι αυτός πήρε τον κατήφορο! Τότε χρειάζεται φρένο για να μην κατρακυλήσει και άλλο.
Μήπως είναι καιρός και πάλι να ανανήψουμε, ιδιαίτερα σε αυτό το θέμα; Πώς μπορούμε να είμαστε μέλη της Εκκλησίας και να προχωράμε ανάποδα; Ενώ υπάρχει η ευλογία της Εκκλησίας για μία φυσική σειρά με τον γάμο των νεονύμφων με την γέννηση και την βάπτιση του παιδιού, εμείς, θέλοντας να ικανοποιήσουμε το δικό μας θέλημα, να ξεκινάμε με την γέννηση και μετά να πηγαίνουμε στον γάμο και απευθείας στη βάπτιση;
Τελικά, η εκκοσμίκευση πρέπει και αυτή να έχει κάποια όρια. Ας προβληματισθούμε υγιώς σε όλα αυτά. Εάν θέλουμε, ας συμβουλευτούμε και κάποιον Πνευματικό, γιατί το «πίπτειν ανθρώπινον, το συγχωρείν θείον και το εμμένειν στην αμαρτία σατανικόν!». Εμείς, τι θα διαλέξουμε;
