Διάκονοι ψυχών και σωμάτων
Το περιστατικό που μας μεταφέρει αύριο το αποστολικό ανάγνωσμα είναι μεν πράξη που συνέβη τότε και για πρώτη φορά, αλλά σαν ιδέα είχε διάρκεια όση και η Εκκλησία.
Αιώνες τώρα, ιδίως στους καιρούς μας, η φιλανθρωπική δράση δεν ήταν πάρεργο της Εκκλησίας. Απέκτησε με την πάροδο του χρόνου άλλες μορφές, άλλη δυναμική και πάντα όμως υποστηρικτική για τα παιδιά Της που πάσχουν και υποφέρουν.
Όταν οι Απόστολοι κατάλαβαν ότι δεν μπορούσαν να διακονούν την ψυχή των χριστιανών με το κήρυγμα και το σώμα τους με τα τραπέζια τα λεγόμενα της αγάπης, αποφάσισαν να αναθέσουν την υλική εξυπηρέτηση των πιστών σε επτά πρόσωπα, τους Διακόνους. Με κλήρωση απέδειξαν ότι δεν ξεχωρίζουν τους χριστιανούς σε καλούς ή κακούς και άφησαν να «μιλήσει» ο Θεός. Πλέον οι δυστυχισμένοι και οι ενδεείς θα έχουν αυτούς που θα τους σκέπτονται, θα τους φροντίζουν, θα τους συμπαραστέκονται όχι μόνο στα λόγια, αλλά και με πράξεις.
Για Διακόνους λοιπόν θ’ ακούσουμε, για την εκλογή τους και την ανάθεση υπηρεσίας στους υπόλοιπους χριστιανούς. Υπάρχουν ακόμα και σήμερα μιμητές τους. Είναι όλοι όσοι εργάζονται και νοηματίζουν το φιλανθρωπική πορεία της Εκκλησίας στους αιώνες, ιδιαίτερα σήμερα.
Η φιλανθρωπία από τότε έγινε μέρος της ταυτότητας της Εκκλησίας. Η αλληλεγγύη είναι πλέον προέκταση της όλης δράσης Της. Κατανοεί τις ανάγκες, αντιλαμβάνεται την προθυμία, αξιοποιεί τα χαρίσματα. Είναι το τρίπτυχο παρουσίας Της στον κόσμο μας που σπαράσσετε από προβλήματα, που ταλανίζεται από δυστυχίες, που βασανίζεται από αβεβαιότητα και που ψάχνει να βρει διέξοδο σωστική και λύση αποτελεσματική.
Από τη «Βασιλειάδα» φτάσαμε στην πληθώρα των ιδρυμάτων ποικίλης κατεύθυνσης και εξυπηρέτησης, ανά την Ελλάδα μας. Σ’ εκατοντάδες αριθμούνται οι φιλανθρωπικές δράσεις της ποιμένουσας Εκκλησίας. Εκείνη πλέον ζητά το χαμόγελο αντί για υποτίμηση, την προσευχή αντί για αμφισβήτηση, τη βοήθεια αντί για απόρριψη. Η μικροψυχία βέβαια μερικών δεν τους αφήνει να κατανοήσουν ότι, αν η Εκκλησία διέκοπτε κάθε φιλανθρωπική Της πρωτοβουλία, τότε πείνα, φτώχεια ακόμα και θάνατο θα δοκίμαζαν χιλιάδες συμπολίτες μας. Είναι όλοι αυτοί που σίγουρα αντιλαμβάνονται και περιμένουν τη φιλοξενία στα ιδρύματα, φαγητό ή τρόφιμα απ’ τα συσσίτια, να ζήσουν από την οικονομική βοήθειά Της. Λογαριασμοί, ενοίκια, γιατροί, φάρμακα κ.ά. καλύπτονται από τα φιλόπτωχα ταμεία των τοπικών εκκλησιαστικών κοινοτήτων, σ’ ενοριακό ή μητροπολιτικό επίπεδο.
Είναι ένα ξέσπασμα καρδιάς του Έλληνα που εμπιστεύεται μόνο την Εκκλησία του και βοηθά όπως μπορεί το έργο Της. Εκείνη βρίσκει και καθοδηγεί τους εθελοντές και είναι αυτοί χιλιάδες. Χαρίζουν χρόνο και κόπο για ν’ ανακουφίζουν τον πόνο του άλλου, να διακονούν την ανάγκη του και να θεραπεύσουν την δυστυχία του. Διαθέτουν οι χριστιανοί -παρά την κρίση- αποθέματα διάθεσης προσφοράς στον συνέλληνα μέσω της Εκκλησίας, που για μια ακόμη φορά αποδεικνύεται τροφός και σώτηρά του.
Αξιολογούμε τα θέματα συνύπαρξης και συναντίληψης μ’ ανθρώπους με πολλές και διαφορετικές ανάγκες, με την ίδια πονεμένη και ματωμένη καρδιά. Αντιλαμβανόμαστε το απαραίτητο, εξετάζουμε την ανάγκη και προβάλουμε τα τάλαντα. Η κρίση των χρημάτων δεν έγινε ευτυχώς και αισθημάτων. Για τον λόγο αυτό εξυπηρετούμε, θαυμάζουμε, διαδίδουμε. Έχουμε ιερή την υποχρέωση, προς έπαινο των ανθρώπων και δόξα Κυρίου.
του Αρχιμανδρίτη Χρυσόστομου Χρυσόπουλου για το dogma.gr
