«Φοβού τους Πάπας και δώρα φέροντας» (Β)
Η προαναφερθείσα προδοσία του Χριστού από τους Παπικούς δεν είναι, δυστυχώς, η μοναδική. Συγκεκριμένους Πάπες της Καθολικής Εκκλησίας – και όλους τους μεταγενέστερους που βαδίζουν στα ίχνη τους – βαρύνουν δύο ακόμη προδοσίες του Χριστού.
Του Αλεξάνδρου Π. Κωστάρα, Ομότιμου Καθηγητή Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Θράκης
Αφού είδαμε στο προηγούμενο μέρος του άρθρου το «δώρο» της συγγνώμης, που μας έφερε ο Πάπας κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στην Ελλάδα, πρέπει τώρα να συνεχίσουμε την εξέταση και των υπολοίπων «δώρων» του, για να έχουμε ολοκληρωμένη την εικόνα των «φιλοφρόνων» συναισθημάτων της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας έναντι της Ανατολικής Ορθόδοξης του Χριστού Εκκλησίας. Ας ανοίξουμε λοιπόν το δεύτερο «δώρο» του Πάπα που μιλάει για την εν Χριστώ αγάπη των Καθολικών προς τους Ορθοδόξους «αδελφούς» τους. Με το «δώρο» αυτό μάς υπενθυμίζει ο Πάπας ότι και οι Καθολικοί, αλλά και εμείς οι Ορθόδοξοι είμαστε Μαθητές του Χριστού. Άρα πνευματικώς αδελφοί μεταξύ μας. Αυτήν όμως την εν Χριστώ αγάπη, στο όνομα της οποίας μας προσφωνεί ως «αδελφούς» ο Πάπας, την «τυλίγει» πάλι με το μοναδικό «περιτύλιγμα» που διαθέτουν οι Καθολικοί: τον φαρισαϊσμό. Και τούτο, διότι με τις πράξεις τους έχουν απομακρυνθεί από το αληθινό γνώρισμα που μας έδωσε για τους Μαθητές Του ο ίδιος ο Κύριος: «Εν τούτω γνώσονται πάντες ότι εμοί μαθηταί εστέ, εάν αγάπην έχητε αλλήλλοις» (Ιω, ιγ 35). Για ποιά αγάπη όμως μεταξύ μας μπορούν να ομιλούν οι Καθολικοί, όταν έχουν συνεχώς επιθετική στάση απέναντι σε εμάς τους Ορθοδόξους, όπως αποδεικνύουν τα πεπραγμένα τους από το Σχίσμα (1054) και εντεύθεν με κορύφωση τα γεγονότα της άλωσης της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας το 1204 από τους παπικούς Σταυροφόρους, για την οποία μιλήσαμε πιο πάνω στο πλαίσιο της εξέτασης του «δώρου» της «συγγνώμης» του Πάπα; Είναι δε γνωστόν ότι την επίθεση εναντίον κάποιου δεν την εκδηλώνεις μόνο με εχθροπραξίες, αλλά και με πολλούς άλλους τρόπους, όπως π.χ. με την πολιτική της επιβολής επάνω του που ακολουθείς. Έκφραση αυτής της πολιτικής αποτελεί σήμερα η Ουνία, μέσω της οποίας ο Παπισμός επιχειρεί να «διεμβολίσει» την Ορθοδοξία. Οι Ουνίτες κληρικοί (αυτοί δηλ. που τούς επιτρέπει ο Πάπας να φορούν τα άμφια των Ορθοδόξων και να τελούν την Θεία Λειτουργία κατά το τυπικό της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, αρκεί να μνημονεύουν το όνομα του Πάπα) αποτελούν τους προβατόσχημους «λύκους», τους οποίους μεθοδευμένα χρησιμοποιεί η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, για να «κατασπαράξουν» τους εν Χριστώ Ορθοδόξους «αδελφούς» τους. Έτσι εννοούν την εν Χριστώ αγάπη οι Παπικοί: Να εξαναγκάζουν με την βία ή να εξαπατούν με παραπλανητικές μεθόδους τους «αδελφούς» τους Ορθοδόξους να προσκυνήσουν τον Πάπα!
Μέσα από το περιεχόμενο των δύο πρώτων «δώρων» του Πάπα αναδύεται αβίαστα ένα πολύ σπουδαίο ερώτημα, ποιά σχέση δηλ. μπορούν να έχουν με τον Χριστό εκείνοι, οι οποίοι Τον συκοφάντησαν στους λαούς παρουσιάζοντας τον Θεό της Αγάπης και της Ειρήνης ως πολεμοχαρή, όπως το έπραξαν οι καθολικοί Σταυροφόροι. Κατά την διάπραξη των σχετικών εγκλημάτων τους δεν φρόντισαν οι Παπικοί να βγάλουν τουλάχιστον από πάνω τους τις στολές που προβάλλουν τον Εσταυρωμένο να ευλογεί τις σφαγές, τις λεηλασίες και τους βιασμούς τους. Και ύστερα ψάχνουμε να βρούμε, γιατί οι καταπιεσμένοι και καταφρονεμένοι λαοί του κόσμου, που θα έπρεπε να είχαν παρηγοριά και καταφύγιό τους τον Ναζωραίο, Του γυρίζουν φοβισμένοι την πλάτη και στρέφονται στον Μωάμεθ. Ποιός λοιπόν εμπόδισε όσους «διψούν» για ειρήνη και δικαιοσύνη να σπεύσουν να «ξεδιψάσουν» στους «κρουνούς» που μεταφέρουν τα ζείδωρα «νάματα», τα οποία «αναβλύζουν» από τις αστείρευτες και μοναδικές στον κόσμο «πηγές» του Χριστού; Όλοι αυτοί οι «πεινώντες» και «διψώντες» την ειρήνη και την δικαιοσύνη προσπερνούν τις «πηγές» του Ιησού με την πεποίθηση ότι είναι «δηλητηριασμένες», αφού απορρέουν από Εκείνον που σκοτώνει. Αν είναι δυνατόν! Διερωτώμαι, εάν μετά την προδοσία του Ιούδα υπάρχει άλλη μεγαλύτερη προδοσία του Χριστού από αυτήν που διέπραξαν με τα εγκλήματά τους οι παπικοί Σταυροφόροι. Χωρίς μάλιστα να μετανοιώσουν ποτέ για αυτά και να τα αποκηρύξουν. Ο Ιούδας ήταν κάποτε Μαθητής του Χριστού. Έπαψε όμως να είναι μετά το δόλιο φίλημα της προδοσίας προς τον Διδάσκαλο. Κατά ποίαν λογική θα μπορούσε να έχει διαφορετική αξιολόγηση η εν λόγω προδοσία του Χριστού από τους Παπικούς; Όταν η ιδιότητα του αδελφού δεν θεμελιώνεται σε ένα φυσικό γεγονός, αλλά απορρέει από μια πνευματική σχέση, η ιδιότητα αυτή αποσβένυται μαζί με την προδοσία Εκείνου που δημιούργησε την εν λόγω πνευματική σχέση. Για ποιούς εν Χριστώ «αδελφούς» μάς μίλησε λοιπόν ο κ. Φραγκίσκος, όταν είναι γνωστό ότι η προδοσία του Χριστού απονομιμοποιεί τους προδότες πρώην μαθητές Του να αποκαλούν «αδελφούς» εκείνους, οι οποίοι δεν συνέπραξαν μαζί τους στην προδοσία; Θα μπορούσε ποτέ ο Ιούδας, εάν δεν αυτοκτονούσε, να αποκαλεί «αδελφούς» τους πρώην συμμαθητές του, οι οποίοι έμειναν πιστοί μέχρι τέλους στον Κύριο;
Η προαναφερθείσα προδοσία του Χριστού από τους Παπικούς δεν είναι, δυστυχώς, η μοναδική. Συγκεκριμένους Πάπες της Καθολικής Εκκλησίας – και όλους τους μεταγενέστερους που βαδίζουν στα ίχνη τους – βαρύνουν δύο ακόμη προδοσίες του Χριστού. Πρόκειται αφ’ ενός μεν για την διάσπαση της ενότητας της Εκκλησίας που ίδρυσε με το Τίμιο Αίμα Του ο ίδιος ο Χριστός (άρα μπορούμε να ομιλούμε σε αυτή την περίπτωση για διαμελισμό του Σώματός Του) και αφ’ ετέρου για την αλλοίωση της Διδασκαλίας Του. Η διάσπαση της Δυτικής και Ανατολικής Εκκλησίας, αλλά και η αλλοίωση της Διδασκαλίας του Χριστού ξεκίνησε με πρωτοβουλία των Παπικών ήδη από τα τέλη του 8ου αιώνα με την επανίδρυση από τον Καρλομάγνο της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας που θα αποτελούσε το αντίπαλο δέος στην Βυζαντινή Αυτοκρατορία και ολοκληρώθηκε (πάλι με πρωτοβουλία των Παπικών) με το Σχίσμα το 1054. Διευρύνθηκε δε η διάσπαση αυτή και αποχαλινώθηκαν οι αιρέσεις πέντε αιώνες αργότερα, όταν ο Γερμανός μοναχός Μαρτίνος Λούθηρος αντιδρώντας στις μπίζνες που έκαναν στις αρχές του 1500 οι Πάπες με τα περίφημα «συγχωροχάρτια» θεμελίωσε το κίνημα των Διαμαρτυρομένων, με το οποίο συντάχθηκε εν συνεχεία ο Γάλλος κληρικός και θεολόγος Ιωάννης Καλβίνος και πολλοί άλλοι. Σήμερα οι Προτεστάντες με τα αναρίθμητα παρακλάδια τους (Ευαγγελικοί, Βαπτιστές, Πεντηκοστιανοί κλπ.) έχουν κατακερματίσει πλήρως, με ευθύνη των Παπικών, τον Χριστιανισμό. Έτσι όλοι πια είμαστε «αδέλφια» μεταξύ μας. Με ένα Πατέρα άγνωστης ταυτότητας, ένα Υιό συγκεχυμένης σχέσης με τον Πατέρα και το Άγιο Πνέυμα, παρά τα όσα ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεως, το οποίο διαμορφώσαμε μαζί με τους Παπικούς στις πρώτες Οικουμενικές Συνόδους. Τότε που πολεμούσαμε μαζί τους τούς αιρετικούς, πριν ακόμη μολυνθούν και οι ίδιοι από τον «ιό» των αιρέσεων. Και όλα αυτά προς δόξαν της «Μίας, Αγίας, Καθολικής (δηλ. γενικής αποδοχής) και Αποστολικής Εκκλησίας», όπως λέμε στο «Πιστεύω». Μιας Εκκλησίας δηλ., η οποία, όπως την κατάντησαν οι Παπικοί, ούτε Μία, ούτε Καθολική ούτε Αποστολική είναι πια.
Με αυτά που γράφουμε εδώ δεν καταδικάζουμε κανένα. Αυτό είναι έργο του Θεού, που θα μας κρίνει τελικά όλους. Και εμάς και τους Παπικούς. Και προσευόμαστε στον Κύριο όχι μόνο για τα δικά μας αμαρτήματα, αλλά και για τους παραστρατημένους Παπικούς. Να τούς φωτίσει να εγκαταλείψουν τους «δρόμους» της πλάνης τους και να επανέλθουν στην «οδό» της μοναδικής αλήθειας, που μας αποκάλυψε ο Υιός Του. Εδώ παραθέτουμε πραγματικά περιστατικά, στα οποία δίνουμε τους χαρακτηρισμούς που υπαγορεύει η λογική. Και το πράττουμε αυτό κυρίως, επειδή πολλοί εξ ημών παρασυρόμενοι από τον φαρισαϊσμό των Καθολικών τούς θεωρούν καλύτερους Χριστιανούς από εμάς τους Ορθοδόξους. Λειτουργικά τουλάχιστον. Συγκρίνουν τους απλά ενδεδυμένους Καθολικούς Επισκόπους με τους δικούς μας χρυσοφορεμένους Δεσποτάδες. Παραβλέπουν όμως ότι κάθε τι που μοιάζει με χρυσό δεν είναι χρυσάφι. Τα αληθινά χρυσαφικά τους οι Καθολικοί, δικά τους ή κλεμμένα από εμάς, τα έχουν αλλού. Και τα εκμεταλλέυονται καταλλήλως με την αφιερωμένη στο Άγιο Πνεύμα Τράπεζά τους, στο οποίο έχουν αναθέσει και τραπεζικές εργασίες.
Στην Αινειάδα του ο Βιργίλιος εμφανίζει τον Ιερέα του Απόλλωνα Λαοκόοντα να συμβουλεύει τους Τρώες να μη παρασυρθούν από μια πράξη αμφίβολης Θεοσέβειας και να μη βάλουν μέσα στα τείχη τον Δούρειο Ίππο των Ελλήνων. Η φράση του «timeodanaosetdonaferentes» («φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντες») έγινε γνωμικό. Με παραφρασμένα τα λόγια αυτού του γνωμικούπου αποτελούν και τον τίτλο του ανα χείρας άρθρου πρέπει να υποδεχόμαστε και εμείς τους εκάστοτε δώρα φέροντες Πάπες που επισκέπτονται την Ελλάδα.
Εν όψει των επικείμενων Εορτών του Αγίου Δωδεκαημέρου ας τα αφήσουμε όλα αυτά στην άκρη. Είναι καιρός να γαληνεύσει η ψυχή μας με τον Αγγελικό Ύμνο που ακούγεται επάνω από την Φάτνη: «Δόξα εν Υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις Ευδοκία»!
