Γνώση και πράξη
Βασικό σημείο για τη δίκαιη κρίση του ανθρώπου από τον Θεό είναι ο Νόμος. Μάλιστα το αποστολικό ανάγνωσμα αύριο ξεχωρίζει δύο θα λέγαμε είδη Νόμων: τον γραπτό -ο Δεκάλογος- και τον έμφυτο -η συνείδηση-.
Τονίζει ιδιαίτερα ότι δεν χρειάζεται μόνο η γνώση, αλλά πολύ περισσότερο η τήρησή τους. Το παρατηρεί αυτό γιατί εύκολα ο άνθρωπος ακούει ή διαβάζει, δύσκολα όμως πράττει. Η θεωρία από την πράξη απέχει πολύ, ιδίως στους χριστιανούς. Με προθυμία συμμετέχουν σε εκδηλώσεις, πηγαίνουν σε συνάξεις με κηρύγματα, εκκλησιάζονται, μέχρι εκεί όμως. Μετά γίνεται ο καθένας σαν όλους τους άλλους, ένα άτομο στην ζουγκλοποιημένη κοινωνία, χωρίς μόρφωση και μεταμόρφωση. Δεν αποπνέει άρωμα αλλαγής, μεταβολής, μεταστροφής.
Κάποιοι όντως αντιστέκονται στις δυνάμεις εκείνες που θέλουν να ισοπεδώσουν έως αφανισμού τα πάντα γύρω μας, να απαξιώσουν τον αγώνα και την άμιλλα και να καλλιεργήσουν την φιλοσοφία της νίκης, της υπεροχής και της υποταγής επί των άλλων. Είναι όλοι εκείνοι που εμπνέονται πράγματι από τον Νόμο που σαφέστατα καθορίζει την ζωή τους και την σχέση τους τόσο με τον Θεό, όσο και με τον συνάνθρωπο. Παλεύουν με κάθε μέσο μη χαθούν στον λαβύρινθο της καθημερινότητας. Τους αξίζει ο έπαινος!
Αντίθετα, η συντριπτική πλειοψηφία δεν γνωρίζουν σωστά (ή και καθόλου) τον Νόμο. Άλλες φορές νομίζουν ότι τον κατέχουν, άσχετα αν οι γνώσεις τους έχουν διαστρεβλωθεί από ανίδεους, από αιρετικούς, από τυχάρπαστους. Αυτοί βέβαια είναι στην ουσία επικίνδυνοι. Η ημιμάθεια τους συναγωνίζεται την αμάθειά τους και το αποτέλεσμα είναι η παραμόρφωση αυτής της πίστης και ο βαυκαλισμός τους ότι στέκουν καλά μέσα στην Εκκλησία, γνωρίζουν την διδασκαλία Της και τηρούν τα πατροπαράδοτα.
Τέλος, θα δούμε γύρω μας και όσους ζουν και κινούνται με γνώμονα τη συνείδησή τους∙ είτε την ενεργοποιούν, είτε την θανατώνουν. Στην πρώτη περίπτωση ζουν σωστά με κανόνα τον άγραφο νόμο που απαιτεί σεβασμό του άλλου και ανοχή του διαφορετικού, αφού είναι αδύνατο να είμαστε όλοι ίδιοι και όμοιοι. Οι περισσότεροι βέβαια τη συνείδησή τους την εξασκούν όπως το ακορντεόν. Αυξομειώνεται δηλαδή και αποδίδει όχι όμως μ΄ ότι λέει η λογική, αλλά μ’ ότι προτάσσει το προσωπικό τους συμφέρον. Γι’ αυτό και σε πάμπολλες περιπτώσεις την εξορίζουν, αφού αυτή γίνεται εμπόδιο για άνομα σχέδιά τους. Η ανυπαρξία της επιτρέπει τα πάντα, αρκεί να εξυπηρετηθεί το εγώ, ας καταπατούνται προσωπικότητες, δικαιώματα, νόμοι Θεού και Πολιτείας.
Αύριο όμως ο Απόστολος Παύλος θα μας το ξεκαθαρίσει. Οι ακροατές των κηρυγμάτων του λόγου του Θεού να μην μένουν στην επιδοκιμασία, στον θαυμασμό ή στη συγκίνηση. Τα ακούσματα να τα κατευθύνουν μέχρι το μυαλό τους, θα είναι η ωφέλεια, ο σκοπός και η επιτυχία τους. Δεν έχουν πλέον οι άνθρωποι το άλλοθι της άγνοιας, αντίθετα βαρύνονται με την ευθύνη της γνώσης. Πάντα στην ψυχή μας στέκουν οι πράξεις μας, με συνειδήσεις καθαρές και απ΄ εκεί κάθε τι το ενάντιο, έκνομο και εφάμαρτο θα εξορίζεται. Υπάρχουν τα κριτήρια για να σωθούμε, άλλα είναι έμφυτα και άλλα επίκτητα. Γνωρίζουμε τον Νόμο, ζούμε ανάλογα, διαθέτουμε συνείδηση.
του Αρχιμανδρίτη Χρυσόστομου Χρυσόπουλου για το dogma.gr
