Η μνήμη του θανάτου προσθέτει ταπείνωση
Η μνήμη του θανάτου ταπεινώνει τον άνθρωπο και τού προσθέτει εγήγορση και νήψη.
Κάποιος αδελφός ρώτησε έναν Γέροντα:
«Τι να κάνω;»
Και του είπε ο Γέροντας: «Οφείλουμε να χύνουμε δάκρυα πάντοτε. Συνέβη κάποτε κάποιος από τους πατέρες να πεθάνει και μετά από πολλή ώρα επανήλθε στον εαυτό του και τον ρωτήσαμε:
«Τι είδες εκεί, αββά;» Και μας είπε τότε κλαίοντας:
«Άκουσα εκεί έναν ασταμάτητο θρήνο απ’ αυτούς που έλεγαν αλίμονό μου, αλίμονό μου».
Το ίδιο και εμείς οφείλουμε να λέμε πάντοτε».
