Η θεομητορική κοιλία έγινε παλάτι, πλατύτερο και ευρυχωρότερο απ’ τον Ουρανό
Η θεομητορική κοιλία έγινε παλάτι, πλατύτερο και ευρυχωρότερο απ’ τον ουρανό, κατάλληλο για να κατοίκηση εκεί ο Κύριος του ουρανού και της γης.
Ο έμψυχος χώρος, η «παστάς» μέσα στην οποία έγινε ο γάμος των δύο φύσεων του Χριστού ήταν η μήτρα της Παρθένου. Ο μυστικός αυτός τόπος, το άδυτο και άβατο του θεομητορικού σκηνώματος, τα «άγια των αγίων» της νέας Σκηνής του Θεού απέκτησε έτσι νέες ιδιότητες και νέες διαστάσεις: η παρθενική μήτρα έγινε «θρόνος» που δέχθηκε τον Βασιλέα του κόσμου.
Η θεομητορική κοιλία έγινε παλάτι, πλατύτερο και ευρυχωρότερο απ’ τον ουρανό, κατάλληλο για να κατοίκηση εκεί ο Κύριος του ουρανού και της γης.
Η προσφορά της Θεοτόκου στην Ενσάρκωσι ήταν βέβαια σημαντική. Στην πραγματικότητα όμως ήταν μια ανθρώπινη, ταπεινή και μικρή προσφορά, όπως το ωμολόγησε και η Ίδια στον Άγγελο: «Ιδού η δούλη Κυρίου»! Κι όμως, την ταπεινή αυτή προσφορά ο Θεός την μεγιστοποιεί, δίνοντάς της τη δόξα και τις διαστάσεις του μεγαλειώδους.
Ο Θεός μεγεθύνει και μεγιστοποιεί και την πιο ελάχιστη προσφορά που κάνομε σ’ αυτόν. Η χήρα έβαλε στο «γαζοφυλάκιον… δύο λεπτά» και ο Ιησούς είπε «ότι η χήρα η πτωχή αύτη πλείον πάντων έβαλεν» (Λουκ. κα’ 3) . Ο ληστής είπε δύο λόγια στον Εσταυρωμένο και Εκείνος του άνοιξε τον Παράδεισο (Λουκ. κγ’ 43) .
Ο πιστός για «ολίγα» δούλος της παραβολής αποκαθίσταται από τον Θεό στα «πολλά» (Ματθ. κε’ 21). Εμείς προσφέρομε στον Θεό σαν άνθρωποι κι’ Εκείνος δέχεται και ανταποδίδει σαν Θεός! Οι άνθρωποι δίνουν ένα και ο Θεός το κάνει εκατό. Αφιερώνει κάποιος τον εαυτό του στον Θεό και Εκείνος υπόσχεται να του δώση «μισθόν εκατονταπλασίονα» (Ματθ. ιθ’ 29) .
Όποιος πλησιάζει τον Θεό παίρνει τις διαστάσεις του Θεού. Ο μικρός γίνεται μεγαλύτερος και ο μεγάλος μέγιστος. Όσοι τελικά αγαπήσουν τον Κύριο θα είναι όλοι μέγιστοι κοντά του, «όμοιοι Αυτώ» (Α’ Ιω. γ’ 2) .
(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη)
