Η ζωή μας ή ο Χριστός
Είναι συνηθισμένη η αντίληψη πως ο Θεός υπάρχει για να κάνει θαύματα, για να ανατρέπει τα αρνητικά που έχουμε στη ζωή μας ή για να οδηγεί τη ζωή μας όπως εμείς θέλουμε. Τότε όμως αναδύεται ένα ερώτημα: θέτουμε σε προτεραιότητα τη δική μας ζωή ή τον Θεό;
«Η ζωή μας ή ο Χριστός», γράει ο π. Βαρνάβςα Γιάγκος
Συνήθως θεωρούμε, κι αυτό είναι μια λαθεμένη στάση μέσα στην Εκκλησία, πως υπάρχουμε, κινούμεθα και ζούμε για να εξυπηρετεί ο Θεός τις ανάγκες μας. Ακόμη και η μετοχή μας στα μυστήρια κι ιδιαίτερα σ’ αυτό της εξομολογήσεως σε αυτό το πλαίσιο κινείται. Αυτό προκύπτει όχι τόσο γιατί έχουμε κέντρο της ζωής μας το Θεό, όσο γιατί πιστεύουμε ότι ο Θεός θα εξυπηρετήσει καλύτερα τα συμφέροντά μας. Άρα ως κέντρο τίθεται η ζωή μας και όχι ο Θεός. Ακόμη και η άσκησή μας και ο αγώνας που κάνουμε, δεν γίνεται γιατί προσδοκούμε μέσα από την αναζήτηση την αίσθηση του Θεού, αλλά γιατί ψάχνουμε έναν τρόπο κι ένα δρόμο δικαίωσής μας.
Μ’ αυτήν, λοιπόν, την έννοια δεν μπορεί να εισέλθει ο άνθρωπος στην οδό του Χριστού. Οφείλουμε πάνω από όλα να ξεκαθαρίσουμε στον εαυτό μας αν είμαστε έτοιμοι, έστω αρχικά, να αρνηθούμε κάποια δικαιώματα που φαντάζουν σημαντικά για μας, για την αγάπη του Χριστού, για την αναζήτηση του Θεού. Πρέπει να ρωτήσουμε βαθύτερα τον εαυτό μας ποιο είναι το κέντρο. Η ζωή μας ή ο Χριστός; Από εκεί θα μπορέσει να ξεκαθαρίσει η υπόθεση.
Διότι μπορεί να βαδίζουμε φαινομενικά σε μια πνευματική ζωή, να είμαστε αυστηροί τηρητές των εκκλησιαστικών διατάξεων, αλλά η βάση της προσπάθειάς μας, του αγώνα μας, να είναι ο εαυτός μας. Αυτός είναι και ο λόγος που συνηθίζουμε να φανταζόμαστε το Θεό σαν ένα μάγο, που διά μιάς θα αλλάξει τη ζωή μας και θα μας λυθούν όλα τα προβλήματα.
Αποδεχόμαστε τα συμπτώματα των αμαρτιών μας, και κυριότερα αυτό της φιλαυτίας μας, που έχει χρονίσει μέσα μας κι έχει γίνει σύμφυτη κατάσταση, αλλά και ψυχοπαθολογικές καταστάσεις, όπως ένα ψυχοπλάκωμα, μια αίσθηση κατάθλιψης, μια μελαγχολία ή έστω μια δυσκολία με τον εαυτό μας. Ωστόσο, γκρινιάζουμε στο Θεό πως δεν απαντάει στα αιτήματά μας κι αναρωτιόμαστε που είναι η παντοδυναμία Του, εφόσον δεν μπορεί να ανατρέψει το εσωτερικό σκηνικό και το σκοτάδι να το κάνει φως διά μιάς.
Αυτό όμως δείχνει ξεκάθαρα ότι ως στόχευση της ζωής μας δεν επιλέξαμε να είναι η αναζήτηση αλλά η βόλεψη. Όχι η αναζήτηση του Θεού, αλλά η δικαίωση του εαυτού μας. Η προσευχή μας πολλές φορές είναι μια χειριστική προσέγγιση του Θεού, για να εξυπηρετήσουμε τον εαυτό μας.
Πηγή: Ησυχαστήριο Αγίας Τριάδος
