Κανόνας καλής συμπεριφοράς
Πολλές συμβουλές θ’ ακούσουμε αύριο τον Απόστολο να απευθύνει. Το έκανε στους Ρωμαίους, αφορούν κι εμάς. Αρχίζει με την διάκριση των χαρισμάτων που μπορεί να διαθέτει κάθε άνθρωπος και καταλήγει στην αγάπη. Μεταξύ αυτών μεσολαβούν υποδείξεις για τις σχέσεις που πρέπει να υπάρχουν μεταξύ Θεού-ανθρώπων και αναμεσά μας. Όλα συνθέτουν, θα λέγαμε, έναν κανόνα καλής συμπεριφοράς.
Η ποικιλία των χαρισμάτων αναμφισβήτητα είναι δώρα Θεού, τα οποία πρέπει και να αξιοποιούνται από τον καθένα μας, για το καλό το προσωπικό και το γενικότερο. Δόθηκαν για την ωφέλεια της ψυχής μας και την διακονία του άλλου. Η αυριανή αποστολική περικοπή ταιριάζει άριστα με το Ευαγγέλιο της Κυριακής των Απόκρεω, της επονομαζόμενης «της Κρίσεως». Η συμπεριφορά μας σε φίλους και αγνώστους, σε οικείους και ξένους θα είναι και το κριτήριο της ανθρωπιάς μας, της αξιοσύνης μας, της πίστης μας. Είναι η εμπιστοσύνη στον Κύριο και στο κάθε παιδί Του. Εκεί που θα αναγνωρίσουμε τα τάλαντα του λόγου, της διακονίας, της ελεημοσύνης, της απλότητας. Ταυτόχρονα πρέπει να είμαστε και φίλεργοι, η τεμπελιά γεννά σκέψεις και πάθη. Είναι λόγια Αποστόλου Παύλου, λόγια οικοδομής.
Πάντα και όλα πρέπει να γίνονται καρδιακά, αγαπητικά και ανεπιτήδευτα. Ο ένθεος ζήλος ας είναι το γνώρισμά μας μαζί με τον ενθουσιασμό σε λογικά πλαίσια. Έτσι θα αποκτήσουμε ελπίδα και χαρά, υπομονή και προσδοκία. Εφόδιό μας να έχουμε την προσευχή. Η βοήθεια σε αναξιοπαθούντες δεν είναι τυπική υπενθύμιση αλλά και όρος ζωής, αφού τη θέση του κάθε ώρα και στιγμή μπορεί να την έχουμε και εμείς.
Πρέπει έμπρακτα, συνειδητά και κατά δύναμη να τηρούνται τα παραπάνω, να αποδεικνύουμε ότι είμαστε χριστιανοί στην ουσία και έτσι να αναδεικνύουμε το χάρισμα της φιλαλληλίας σε εποχές αποξένωσης. Γι’ αυτό και η Εκκλησία μιλά έντονα και διαρκώς για την αγάπη, απ’ εκείνη πρέπει να ξεκινά κάθε ενέργειά μας. Όταν η αγάπη διαποτίζεται από την ειλικρίνεια αποδίδει έργα και καρποφορεί σχέσεις.
Η προσευχή είναι δικαιολογημένη και επιβεβλημένη για την προκοπή μας και για τα προσφιλή μας πρόσωπα. Ο Απόστολος μάλιστα προβαίνει σε μία υπερβολή καθώς συμβουλεύει ότι, η προσευχή πρέπει να έχει και άλλον προορισμό, ένα παράξενο θέμα: τους διώκτες μας. Δεν θα είναι τυχαία πράξη. Πρώτος μας την δίδαξε ο Κύριος, οφείλουμε να Τον μιμηθούμε. Χριστιανοί είμαστε…….
Δεν είναι τα παραπάνω απλή καθηκοντολογία. Είναι πρόκληση για να ξεχάσουμε τον ατομισμό μας και να καταφύγουμε στη συναδελφοσύνη. Οι καιροί το απαιτούν, οι καταστάσεις το ευνοούν. Έχουμε προ πολλού πάψει να είμαστε μονάδες, αλλά σύνολο, ευλογημένο και τιμημένο: Εκκλησία! Ο καθένας μας έχει τα χαρίσματά του. Να τα αναγνωρίζουμε στους άλλους, να τα αξιοποιήσουμε άμεσα και δημιουργικά. Όσα έχουμε να τα διατηρήσουμε με ταπείνωση. Ο συνδυασμός αυτός θα γίνει αφορμή για νέες ημέρες, καλύτερες εποχές, άριστους χρόνους προσωπικά και συλλογικά, πάντα εκκλησιαστικά.
του Αρχιμανδρίτη Χρυσόστομου Χρυσόπουλου για το dogma.gr
