Κινητήριος Δύναμη
Πρώτη Κυριακή των Νηστειών, η επονομαζόμενη της Ορθοδοξίας, και η Εκκλησία θα θυμηθεί τον πόλεμο που διεξήγαγαν αρκετοί πριν από εμάς ώστε σήμερα ορθά να έχουμε, να προσκυνάμε και να τιμάμε τις εικόνες. Να βλέπουμε ως αφορμή έμπνευσης, χάρης και θαύματος τα πρόσωπα που εικονίζονται σ’ αυτές και όχι το αντικείμενο ή τα συστατικά του.
Κάθε αγώνας έχει τις έμψυχες απώλειές του σε σημείο εκείνο αυτές να γίνονται τα ζωντανά παραδείγματα μίμησης, ώστε όχι μόνο να απολαμβάνουμε τους κόπους τους, αλλά και να μάθουμε πώς ν’ αγωνιστούμε αν, όπως και όποτε χρειαστεί. Το παύλειο ανάγνωσμα θα μας παραθέσει σωρεία ονομάτων προσώπων της Παλαιάς Διαθήκης που έδωσαν την ζωή τους για την παραδοθείσα πίστη τους. Ήταν για το Θεό και όφειλαν να τις υπερασπιστούν μέχρι βασανιστηρίων και θανάτου. Τα περιγράφει μεν το αποστολικό απόσπασμα, αλλά τα είδαμε και ύστερα στην μετά Χριστού εποχή, στους Αγίους της Εκκλησίας. Φρικτά να ακούγονται, τρομερά να διαβάζονται και όμως βρήκαν τα κορμιά να τα αντέξουν και τις καρδιές να τα δεχτούν.
Συνήγορος των όσων γιορτάζει αύριο η Εκκλησία έρχεται και το αποστολικό ανάγνωσμα. Θυμάται διωγμούς που συνέβησαν και στα χρόνια προ του Χριστού και που δείχνουν το καθήκον όλων έναντι του πιστεύω τους, όποιο και αν είναι αυτό. Η πίστη απαιτεί σίγουρα επιμονή, υπομονή και αγώνα. Θα αντέξει τότε τους ενάντιους ανέμους ακόμη και τεράστια κύματα. Τότε θα αποδειχθεί ότι άξιζε και ότι δεν ήταν ανευθυνότητα, επιπολαιότητα, ψεύδος. Θα αναδείξει το θάρρος και δεν θα καταφύγει την βία, κατά την συνήθη τακτική άλλων και σήμερα.
Δεν έχει μόνο για καύχηση στα σπλάχνα της η Εκκλησία και στις σελίδες των συναξαριών της τα ποικίλα μαρτύρια των παιδιών Της. Υπάρχουν και ψάχνουν να βρουν εμάς και την προαίρεσή μας. Προκλήσεις για την ελληνορθόδοξη υπόστασή μας καθημερινά υπάρχουν αμέτρητες. Αρκετές δεν τις αντιλαμβανόμαστε λόγω βιοτικών μεριμνών, αδιαφορίας ή και αδράνειας.
Είναι όλες αυτές που αφορούν στο θρησκευτικό αποχρωματισμό του δημόσιου βίου, της παιδείας μας, της ταυτότητάς μας. Για να υπάρχει ελεύθερος χριστιανικός βίος στην κοινωνία μας αγωνίσθηκαν αρκετοί. Η θυσία των Αγίων μας δεν πρέπει να ξεχασθεί αντίθετα, ζητά την επαγρύπνησή μας, την προσευχή μας, την διαμαρτυρία μας, ακόμα και την ομολογία μας. Η καθεμία από τις παραπάνω πτυχές του αγώνα μας έχει τον καιρό της, την σημασία της, την αναγκαιότητά της. Όσο αφήνουμε θέματα που αφορούν την ψυχή μας, τόσο θα σκοντάφτουμε σε γενναίες πράξεις των προγόνων μας και θα μας ελέγχουν για την απραξία μας, την παραίτησή μας, την αδιαφορία μας. Όταν θα βρεθούμε ενώπιον των συνεπειών της οκνηρίας μας, τότε θα είμαστε και αναπολόγητοι.
Σαν χριστιανοί οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι η πίστη μας δεν στάθηκε πάνω σε δαφνόφυλλα, αλλά στερεώθηκε με αίμα και ιδρώτα αμέτρητων διαχρονικά. Δεν μας έρχονται αύριο στην μνήμη μας -στην εορτή της Ορθοδοξίας- για να μας φοβίσουν, αλλά για να τροφοδοτήσουμε την καρδιά μας και το είναι μας με πολλά αποθέματα θέλησης. Τούτα ίσως τα χρειαστούμε στο μέλλον, τότε που οι συγκυρίες θα το απαιτήσουν.
του Αρχιμανδρίτη Χρυσόστομου Χρυσόπουλου για το dogma.gr
