Οι εραστές της ησυχίας!
Η ησυχία στην πνευματική ζωή, ως τρόπος και μέσο καλλιέργειας των αρετών και νήψεως νου και καρδίας
Μια σύντομη ιστορία από το Γεροντικό που τονίζει τη σημασία και αξία της ησυχίας στην πνευματική ζωή:
Ξεκίνησε κάποτε νά πάει νά ἐπισκεφθῆ τούς ἀσκητάς τῆς Νιτρίας ὁ Πατριάρχης τῆς Ἀλεξανδρείας Θεόφιλος. Στό δρόμο του συνάντησε ἕνα γέροντα Ἀσκητή.
Τί κέρδισες, Ἀββᾶ, ζώντας σ’ αὐτή τή μοναξιά; Ρώτησε ὁ Πατριάρχης.
Γνώρισα καλά τόν ἑαυτό μου, ἀποκρίθηκε ὁ Γέροντας, κι ἔμαθα νά τόν μέμφωμαι.
Μεγαλύτερο κέρδος ἀπ’ αὐτό εἶναι ἀδύνατο ν’ ἀποκτήση στή ζωή του ὁ ἄνθρωπος, παραδέχθηκε ὁ Πατριάρχης.
Σάν ἔφθασε στή σκήτη, βγῆκαν οἱ Πατέρες νά τόν ὑποδεχτοῦν κι ὁ καθένας ἔβρισκε κάποιο καλό λόγο νά τοῦ εἰπῆ. Μόνο ὁ Ὅσιος Παμβώ στεκόταν παράμερα ἀμίλητος.
Δέν θά πῆς κι ἐσύ τίποτε στόν Πατριάρχη γιά νά τόν ὠφελήσης; Τόν ρώτησαν οἱ Γέροντες.
Ἄν δέν ὠφεληθῆ ἀπό τή σιωπή μου, ἀδελφοί, οὔτε ὁ λόγος μου πρόκειται νά τόν ὠφελήση, ἀποκρίθηκε ὁ σοφός Πατήρ.
