Το φιλανθρωπικό έργο της Εκκλησίας και η «Κιβωτός του Κόσμου» – Η στάση των πιστών
Του Δημητρίου Λυκούδη, Δ/ντου Σύνταξης της εφημ. «Κιβωτός της Ορθοδοξίας»
Πολλοί είναι αυτοί που έσπευσαν να προκαταλάβουν με την εκτίμησή τους ότι, εν όψει των εξελίξεων στη ΜΚΟ «Κιβωτός του Κόσμου», για την οποία οι έρευνες συνεχίζονται από τις αρμόδιες Οικονομικές και Εισαγγελικές Αρχές, το φιλανθρωπικό αισθητήριο των πιστών θα κλονιστεί, θα μαραθεί, θα αρθεί η ζέση και πηγαία πρωτοβουλία πολλών ανωνύμων συνανθρώπων μας να προσφέρουν απλόχερα από το υστέρημά τους προς τους εμπερίστατους αδελφούς μας.
Τα στοιχεία, όμως, η καθημερινή εμπειρία όλων εκείνων που ασχολούνται ενεργά με το εν γένει φιλανθρωπικό έργο, έχουν άλλη εικόνα και άποψη.
Το φιλανθρωπικό έργο των πιστών δεν εστιάζει στην «Κιβωτό του Κόσμου», για την οποία, το τονίζω, οι έρευνες συνεχίζονται και επομένως άλλοι αρμοδιότεροι από εμάς θα αποτυπώσουν την πλήρη εικόνα, θετική ή αρνητική, όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή. Η «Κιβωτός του Κόσμου» αποτελεί ένα από τα πολλά, τα αναρίθμητα σημεία υποδοχής και απολαβής της όποιας φιλανθρωπίας των απλών πιστών, καθώς η φιλανθρωπία δεν έχει όνομα, ταυτότητα, συγκεκριμένο και προσωποκεντρικό χαρακτήρα. Σαν τη συγκεκριμένη ΜΚΟ, τόσες άλλες, τόσοι φιλανθρωπικοί Σύλλογοι, η Εκκλησία της Ελλάδος εν συνόλω, τόσες κατά τόπους Μητροπόλεις και επι μέρους ενορίες, συνέχισαν και συνεχίζουν να προσφέρουν από το υστέρημά τους, από τα ελάχιστα προκειμένου να ανακουφίσουν τον ανθρώπινο πόνο γύρω τους.
Το φιλανθρωπικό έργο δεν μπορεί να κλονιστεί, καθώς οι πιστοί, κάθε φορά που προσφέρουν, γνωρίζουν καλώς ότι ο σκοπός επιτυγχάνεται, οι αναγκεμένοι ανακουφίζονται, οι πεινασμένοι τρώγουν, οι διψασμένοι ξεδιψούν, οι μοναχικοί χαμογελούν, οι απελπισμένοι αναπτερώνονται και πάλι χαμογελούν, υπάρχουν και ζουν.
Δεν μπορεί και, κατά την ταπεινή μας γνώμη, δε δύναται καμια ΜΚΟ, κανένα εμπόδιο, καμια δυσκολία στο διάβα του φιλανθρωπικού έργου να αποκαρδιώσει την αναδύουσα ψυχική ανάγκη του πιστού να μοιραστεί, να προσφέρει, να «αγκαλιάσει» με τον τρόπο του, έστω με τα πενιχρά και ελάχιστα που διαθέτει, τον ανθρώπινο πόνο γύρω του.
Ενδεικτικά αναφέρω το παράδειγμα της Μητρόπολης Πειραιώς! Καθημερινά, πλέον των 2.000 μερίδων φαγητού προσφέρονται σε αναγκεμένους αδελφούς μας. Προσφέρεται ζεστό φαγητό, με ανθρωπιά, με χαμόγελα, με αξιοπρέπεια για να θυμίζει σε όλους μας πως η ανθρωπιά δεν εξέλειπε και ούτε πρόκειται να εκλείψει από την καρδιά του Έλληνα, από την καρδιά του πιστού ορθόδοξου χριστιανού. Και είναι τόσες άλλες μητροπόλεις, «ων ουκ έστιν αριθμός», τόσες φιλάνθρωπες οργανώσεις που δραστηριοποιούνται σε αντίστοιχη διακονία αλλά και άλλη, πολύπλευρη.
Το φιλανθρωπικό έργο συνεχίζεται. Με δυσκολίες, είναι αλήθεια, με εμπόδια, με στερήσεις. Ειδικά το προηγούμενο διάστημα και με την επέλαση του κορωνοϊού. Δεν σταμάτησε, όμως, δεν πρόκειται να σταματήσει. Κάθε προσφορά των πιστών, ως απώτερο στόχο και εικόνα έχει κάθε συνάνθρωπό μας που έχει ανάγκη. Και, αυτή την εικόνα, όσα σύννεφα και να εμφανίζονται εμπρός, ουδένα εξ αυτών μπορεί να την παραχαράξει και να την αλλοιώσει.
