Μεσογαίας για Αμερικής: Αυθαίρετα και δόλια έπραξε τις απόψεις του σε ξένο έδαφος
Μεσογαίας Νικόλαος: Ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής ζήτησε ειλικρινή συζήτηση», ενώ ο ίδιος δεν ήταν ειλικρινής έναντι του Μητροπολίτη Γλυφάδας και πριν καν ανοίξει η «συζήτηση» έχει κάνει αυθαίρετα και με δόλιο τρόπο πράξη τις απόψεις του, και μάλιστα σε ξένο έδαφος.
Λαύρος εναντίον του Αρχιεπισκόπου Αμερικής και για τον τρόπο που ενήργησε στην πολύκροτη βάπτιση στη Βουλιαγμένη, ήταν σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «ΕΣΤΙΑ» και στη δημοσιογράφο Μαρία Κορνάρου, ο Μητροπολίτης Μεσογαίας κ. Νικόλαος.
«Αυτό που Εκκλησία μπορεί να προσφέρει είναι να ξαναζωντανέψει τον γάμο ως μυστήριο της αγάπης και της ζωής στην πράξη, όχι στα λόγια», τονίζει μεταξύ άλλων ο Μητροπολίτης Μεσογαίας.
Διαβάστε αναλυτικά όσα είπε ο δήλωσε Μητροπολίτης Μεσογαίας στην «Εστία»:
Ἐσχάτως, ἔχει ἀνοίξει μία μεγάλη συζήτηση στὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν κοινωνία γύρω ἀπὸ τὴν ἔννοια τῆς οἰκογένειας. Πῶς πιστεύετε ὅτι αὐτὴ ἔχει διαμορφωθεῖ κοινωνικά, μετὰ καὶ ἀπὸ τὴν εἰσαγωγὴ τῆς τεχνητῆς γονιμοποίησης; Τί ὀπτικὴ μπορεῖ νὰ προσφέρει ἡ Ἐκκλησία σὲ αὐτὲς τὶς πρωτόγνωρες ἀλλαγές;
Δὲν ξέρω ἂν ἔχει ἀνοίξει συζήτηση. Νομίζω ἡ κοινωνία τραβάει τον δρόμο της χωρὶς πολλὲς συζητήσεις καὶ ἡ Ἐκκλησία προσπαθεῖ νὰ ἀντιληφθεῖ τὴν ὅλη ἐξέλιξη τοῦ ἱεροῦ θεσμοῦ τῆς οἰκογένειας, ἀλλὰ ὅμως μὲ ἀργοὺς ρυθμούς.
Οἱ ἀλλαγὲς εἶναι ραγδαῖες. Βλέπετε ὁ γάμος σταδιακὰ ἀπογυμνώνεται ἀπὸ τὴ δόξα καὶ τὴν αἴγλη τοῦ μυστηρίου καὶ ἐξελίσσεται σὲ πολιτικὴ σύμβαση ἢ σύμφωνο συμβίωσης καὶ τὰ σχετικά.
Καὶ οἱ θρησκευτικοὶ γάμοι δυστυχῶς ἔχουν τόσο ἐκκοσμικευθεῖ ποὺ διερωτᾶται κανεὶς τὶ σχέση μπορεῖ νὰ ἔχει ἡ ὅλη ἱεροτελεστία μὲ τὸ «μέγα μυστήριο» ποὺ κηρύττει ἡ Ἐκκλησία.
Στὴ Μητρόπολή μας γίνονται οἱ περισσότεροι στὴν Ἑλλάδα θρησκευτικοὶ γάμοι καὶ τὸ διαπιστώνουμε αὐτὸ καθημερινὰ μὲ μεγάλη λύπη.
Δίπλα σὲ αὐτό, ὑπάρχουν τὰ διαζύγια ἡ ἐξαφάνιση τῆς πολύτεκνης οἰκογένειας, μὲ τὶς ὅποιες τεράστιες συνέπειές της, καὶ φυσικὰ ὁ πανσεξουαλισμὸς καὶ ἡ ἀπροκάλυπτη προβολὴ τῆς πρωτοφανοῦς διεμφυλικῆς προπαγάνδας καὶ τῆς ἀμφισβήτησης τῆς ταυτότητας τοῦ φύλου σὲ παγκόσμιο ἐπίπεδο.
Μιὰ καὶ μόνο ματιὰ στὶς εἰδήσεις ἢ στὶς διαφημίσεις πιστοποιεῖ τὰ παραπάνω.
Αὐτὸ ποὺ Ἐκκλησία μπορεῖ νὰ προσφέρει εἶναι νὰ ξαναζωντανέψει τὸν γάμο ὡς μυστήριο τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ζωῆς στὴν πράξη, ὄχι στὰ λόγια.
Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἐλπιδοφόρος, μετὰ τὴν βάφτιση τέκνου ὁμόφυλου ζευγαριοῦ, δήλωσε ὅτι χρειάζεται μία «εἰλικρινὴς συζήτηση» γιὰ τὴν σεξουαλικότητα καὶ τὸ φύλο στὴν Ἐκκλησία. Συμφωνεῖτε μὲ αὐτό, καὶ ἂν ναί, ποιός εἶναι ὁ σωστὸς τρόπος νὰ γίνει μία τέτοια συζήτηση;
Δυστυχῶς, ὁ συγκεκριμένος ἐκκλησιαστικὸς ἄνθρωπος ποὺ μιλάει γιὰ «εἰλικρινῆ συζήτηση» δὲν ἦταν εἰλικρινὴς ἔναντι τοῦ Μητροπολίτου Γλυφάδας καὶ πρὶν κἂν ἀνοίξει ἡ «συζήτηση» ἔχει κάνει αὐθαίρετα καὶ μὲ δόλιο τρόπο πράξη τὶς ἀπόψεις του, μάλιστα σὲ ξένο ἔδαφος.
Δὲν μοῦ φαίνεται καὶ τόσο εἰλικρινὴς ἡ πρόθεση γιὰ τέτοιες «εἰλικρινεῖς… συζητήσεις». Συνήθως τὶς «εἰλικρινεῖς συζητήσεις» τέτοιου τύπου τὶς ζητοῦν αὐτοὶ ποὺ δὲν εἶναι εἰλικρινεῖς καὶ ποὺ ἀποφεύγουν τὶς συζητήσεις!
Πρὶν ἀπὸ κάθε ἄλλο μᾶς χρειάζεται μία εἰλικρινὴς συζήτηση γιὰ τὴν εἰλικρινῆ μετάνοια καὶ τὴ συνέπεια ζωῆς καὶ λόγου, οὐσίας καὶ εἰκόνας μέσα στὴν Ἐκκλησία.
Ἡ Ἐκκλησία καλεῖται αὐτὸ ποὺ ζεῖ καὶ διδάσκει ἀπὸ αἰώνων, τὴν ὀμορφιὰ καὶ τὴν ἱερότητα τοῦ φύλου και τοῦ θεσμοῦ τῆς οἰκογένειας, νὰ τὸ προβάλλει ὡς ἔμπνευση.
Ἡ Ἐκκλησία δὲν συζητάει τὴν ἀλήθεια καὶ τὴν ἐμπειρία της, γιατὶ δὲν τὴν ἀναζητεῖ, ἀλλὰ τὴν κατέχει, τὴν μαρτυρεῖ καὶ τὴν ὁμολογεῖ.
Δὲν ἀμφισβητεῖ τὸν θησαυρό της, δὲν ἀμφιταλαντεύεται πάνω στὴν ἀλήθεια της, προφητεύει.
Ὅταν συζητεῖ, τὸ κάνει γιὰ νὰ καταστήσει κατανοητὸ τὸν πλοῦτο της, ὄχι γιὰ νὰ προσαρμόσει τὴ διδασκαλία της στὶς ἀπαιτήσεις τοῦ παραλογιζόμενου σύγχρονου κόσμου, ποὺ ἐκτρέπεται στὴν ἁμαρτία καὶ τὴ σύγχυση.
Σᾶς ἀνησυχεῖ ἡ ἀπόσταση ποὺ παρουσιάζεται, στὰ θέματα τῆς οἰκογένειας, τοῦ φύλου καὶ τῆς σεξουαλικότητας, μεταξὺ τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἀπόψεων καὶ τῶν ἀπόψεων τῆς νεολαίας; Πῶς μποροῦν νὰ παρουσιαστοῦν μὲ πειστικὸ τρόπο οἱ ἐκκλησιαστικὲς θέσεις σὲ αὐτὴν τὴν κοινωνικὴ ὁμάδα;
Ὁπωσδήποτε μὲ λυπεῖ, καὶ πολὺ μάλιστα, ἀλλὰ κυρίως ἡ ἀδυναμία τῆς Ἐκκλησίας νὰ ἐμπνεύσει. Τὰ νέα παιδιὰ ἔχουν ἀφεθεῖ ἀπροστάτευτα στὸν χείμαρρο τῆς ἀσέβειας καὶ τοῦ παραλογισμοῦ.
Ὁ δικός μας λόγος εἶναι ξερός, ὁ τρόπος μας συντηρητικός, ἡ φωνἠ μας κουραστική, ἡ ζωή μας ἄνευρη.
Σᾶς ἐρωτῶ, ἐὰν ἐμεῖς ὡς Ἐκκλησία ζούσαμε τὴ δύναμη τῆς εὐσέβειας, τῆς ἁγιότητος καὶ τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, τότε ὁ λόγος μας δὲν θὰ ἦταν πιὸ πειστικός;
Τώρα μιλᾶμε καὶ δὲν μᾶς καταλαβαίνουν, μᾶς βλέπουν καὶ γυρίζουν τὸ πρόσωπό τους ἀλλοῦ, μᾶς ἀκοῦνε καὶ γελοῦν περιφρονητικά, μᾶς σκέπτονται καὶ χασμουργιοῦνται. Δὲν ἐμπνέουμε.
Αὐτὸ βέβαια, δὲν σημαίνει ὅτι ἐὰν εἴμασταν ἐντάξει θὰ ἄλλαζε ἡ κοινωνία. Καὶ τὸν Χριστό «πλάνο» τὸν εἴπανε, τὸ κήρυγμά του ἀκούστηκε ὡς «σκληρὸς λόγος… καὶ οὐκέτι περιεπάτουν μετ’ αὐτοῦ».
Ἀλλὰ καὶ τοὺς ἁγίους τοὺς πολέμησαν καὶ τοὺς δικαίους δὲν ἤθελαν νὰ τοὺς δοῦνε στὰ μάτια τους. Ὁ λόγος ὅμως, ὅταν εἶναι ἀληθινὸς καὶ ἡ ζωή μας γνήσια, ἔχει δύναμη ἀπὸ μόνος του.
Ἔλεγε ὁ μακαριστὸς Χριστόδουλος ὅτι τὰ πιὸ κοντινὰ στὸ στόμα μας αὐτιὰ εἶναι τὰ δικά μας. Οἱ πρῶτοι ποὺ πρέπει νὰ ἀκούσουμε καὶ νὰ πιστέψουμε στὸ κήρυγμά μας εἴμαστε ἐμεῖς. Μετὰ ἔρχεται ἡ νεολαία.
Προσπαθοῦμε νὰ μιλήσουμε τὴν ἴδια γλῶσσα, ἀλλὰ μὲ λάθος τρόπο καὶ δὲν συνεννοούμαστε. Θὰ τὸ πῶ ξανά⸱ δὲν ἐμπνέουμε.
Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν πείθουμε. Πάντως, ὅ,τι καὶ νὰ συμβαίνει, ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ ἐλπίδα τοῦ κόσμου. Τίποτα ἄλλο.
Πιστεύετε ὅτι ἡ ἐπιστήμη, γιὰ παράδειγμα τῆς ψυχολογίας ἢ τῆς κοινωνιολογίας, μπορεῖ νὰ δώσει ἀπαντήσεις στὰ ἐρωτήματα αὐτά, ποὺ νὰ συνάδουν μὲ μία κριτικὴ προσέγγιση;
Κάθε ἐπιστήμη ἔχει τὴν ἀξία της καὶ τῆς ἀξίζει ὁ σεβασμός μας. Ἀσφαλῶς καὶ θὰ μποροῦσαν νὰ βοηθήσουν καὶ νὰ συμβάλουν στὴν ἐξυγίανση τοῦ ἤθους καὶ τὴν ἀνάδειξη τοῦ ἀνθρώπου.
Ὅταν ὅμως εἶναι καὶ αὐτὲς κατευθυνόμενες καὶ δίχως πνεῦμα, τότε μόνο ζημιὰ μποροῦν νὰ κάνουν.
Γράφει στὸν Μενέξενο τοῦ Πλάτωνα: «πᾶσά τε ἐπιστήμη χωριζομένη δικαιοσύνης καὶ τῆς ἄλλης ἀρετῆς πανουργία, οὐ σοφία φαίνεται».
Οἱ ὅροι «ψυχή» καὶ «κοινωνία» ποὺ περιλαμβάνονται στὶς ἐπιστῆμες ποὺ ἀναφέρατε εἶναι ὅροι ποὺ χρησιμοποιοῦνται καὶ ἀναδεικνύονται καὶ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ τὴ θεολογία.
Ὁ ἕνας –ἡ ψυχή- δηλώνει τὸ ἀθάνατο κομμάτι τῆς ἀνθρώπινης ὑποστάσεως καὶ ὁ δεύτερος -ἡ κοινωνία- τὴν ἐν ἀγάπῃ ἀμοιβαία περιχώρηση τῶν ἀνθρώπων, τὴν ἑνότητά τους.
Ὅταν ὅμως οἱ ὅροι αὐτοὶ δὲν ἔχουν Θεὸ μέσα τους, δὲν ἔχουν πνεῦμα, εἶναι σὰν ὀργανισμοὶ ποὺ δὲν ἔχουν αἷμα, τότε χάνουν τὴ σημασία τους καὶ ἐκφυλίζονται σὲ ὄργανα ποὺ ἀπογυμνώνουν τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴν ἱερότητά του καὶ τὶς σχέσεις ἀπὸ τὴν αὐθεντικότητά τους, τότε χρησιμοποιοῦνται ὡς ἐργαλεῖα ἀποδόμησης τῆς ἀνθρώπινης ἀξίας, συμπαρασύροντας στὸν κατήφορο καὶ τὸν θεσμὸ τῆς οἰκογένειας καὶ τὴν παρακαταθήκη τοῦ φύλου.
Θὰ κλείσω λέγοντας πὼς ἡ ἐποχὴ μας εἶναι ἐποχὴ ποὺ διψάει γιὰ ἀλήθεια καὶ ἀπαιτεῖ γνήσια, ἐλεύθερη καὶ ζωντανὴ Ἐκκλησία.
Αὐτὴ εἶναι πολὺ πιὸ σύγχρονη ἀπὸ τὰ σύγχρονα ρεύματα, πολὺ πιὸ ἔξυπνη ἀπὸ τοὺς ἐγκεφάλους τῆς τεχνητῆς νοημοσύνης καὶ φυσικά πολὺ πιὸ μπροστὰ ἀπὸ τὶς ἀνακαλύψεις τῆς ἐπιστήμης.
Καταξιώνει τὸν ἄνθρωπο, γιατὶ κατέχει τὸν Θεό. Ἡ πίστη εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἐπένδυση!
