Όταν κοινωνούμε μεταξύ μας
Ἡ ἱκανότητα νά κοινωνοῦμε εἶναι μία ἀπό τίς μεγαλύτερες ἀνάγκες τῆς ἐποχῆς μας, τόσο μεταξύ φίλων ὅσο καί μεταξύ λαῶν.
π. Φιλόθεου Φάρου
Συχνά θέλουμε νά μεταδώσουμε σέ ἄλλους τούς θησαυρούς τῆς καρδιᾶς μας μόνο γιά νά ἀνακαλύψουμε ὅτι ἐκεῖνοι δέν ἔχουν τή δύναμη νά τούς δεχθοῦν καί ἔτσι πηγαίνουμε πλάι-πλάι μόνοι καί ὄχι μαζί, ἀνίκανοι νά γνωρίζουμε τούς συνοδοιπόρους μας καί συγχρόνως ἐμεῖς παραμένουμε ἄγνωστοι σ’ αὐτούς.
Ἡ ἱκανότητα νά κοινωνοῦμε εἶναι μία ἀπό τίς μεγαλύτερες ἀνάγκες τῆς ἐποχῆς μας, τόσο μεταξύ φίλων ὅσο καί μεταξύ λαῶν. Πολύ συχνά μιλᾶμε τήν ἴδια γλώσσα, ἀλλά δέν μποροῦμε νά καταλάβουμε ὁ ἕνας τόν ἄλλο. Συμβαίνει κάποτε νά εἶναι μαζί δυό ἄνθρωποι μία βραδυά χωρίς νά ποῦν μία λέξη καί ὡστόσο νά καταλαβαίνουν τέλεια ὁ ἕνας τόν ἄλλο.
Ἔχει λεχθεῖ ὅτι μία τέτοια σχέση δέν βρίσκεται ὅταν δυό ἄνθρωποι βλέπουν ὁ ἕνας τόν ἄλλο, ἀλλά ὅταν δυό ἄνθρωποι κοιτοῦν μαζί τό ἴδιο πράγμα. Μαθαίνουμε νά γνωρίζουμε ὁ ἕνας τόν ἄλλο, ὅταν μοιραζόμεθα τόν ἑαυτό μας καί διαθέτουμε αὐτή τήν πιό ἑνωτική ἀπό ὅλες τίς δυνάμεις – ἀγάπη.
