Ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος Γ’ ἐπεσκέφθη τήν Μονήν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου εἰς τήν πόλιν τῆς Ἄκκρης, συνοδευόμενος ὑπό τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου ἐν Ἀμμάν τῆς Ἰορδανίας Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κυριακουπόλεως κ. Χριστοφόρου καί ὁμάδος τοῦ σεβαστοῦ κλήρου.
Τήν Πατριαρχικήν Συνοδείαν ὑπεδέχθησαν ὁ βοηθός τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου εἰς τήν Ἄκκρην Ἀρχιμανδρίτης π. Σιλουανός, οἱ σεβαστοί Ἱερεῖς, ἐφημέριοι τῶν Ναῶν καί ὁ Προϊστάμενος τοῦ Κοινοτικοῦ Συμβουλίου εἰς τήν Ἄκκρην κ. Fuad Breque, καθώς καί οἱ Προϊστάμενοι καί τά μέλη τῶν Ποιμαντικῶν Συμβουλίων.
Κατά τήν Θείαν Λειτουργίαν, ὁ Μακαριώτατος εἰς τήν προσφώνησιν Αὐτοῦ ἀνεφέρθη εἰς τήν ἔννοιαν τῆς θείας ἀγάπης καί τοῦ ζήλου, τά ὁποῖα κατεῖχεν ὡς λειτουργός ὁ μακαριστός Ἀρχιμανδρίτης Φιλόθεος κατά τήν διάρκειαν τῆς διακονίας αὐτοῦ εἰς τήν ἐνορίαν αὐτοῦ, τήν ἔμπρακτον πατερικότητα, τήν ἐντιμότητα, τά ἐκκλησιαστικά καί τά μοναστικά τοῦ ἤθη, τήν στενήν του σχέσιν μέ τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων καί τήν Ἀδελφότητα τοῦ Παναγίου Τάφου.
Ὡμίλησεν ἐπίσης περί τοῦ λειτουργικοῦ καί ἐκκλησιαστικοῦ ταλάντου αὐτοῦ, διά τοῦ ὁποίου παρεκίνει τάς ψυχάς τῶν πιστῶν εἰς αἶνον καί δοξολογίαν, ἐκφράζων ὅτι ὁ αἰφνίδιος θάνατός του κατέλιπε κενόν καί θλῖψιν εἰς τάς καρδίας ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι ἐγνώριζον αὐτόν, μέ τήν βεβαιότητα δέ τῆς ἐλπίδος, ὅτι ἐπειδή ἠγάπησε τόν ἀληθινόν ἀμπελῶνα τοῦ Χριστοῦ, ὁ ἐλεήμων Κύριος εἴθε νά κατατάξῃ αὐτόν εἰς τάς τάξεις τῶν ἁγίων.
Ἐν συνεχείᾳ ὁ Μακαριώτατος εἶπεν ὅτι: «Ἡ θεία Χάρις διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος συνῳδά ἀποφάσει τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, διώρισε τόν Ἀρχιμανδρίτην Σιλουανόν ἐν τῇ ἱερᾷ αὐτῇ πόλει εἰς τήν ὑψηλήν ταύτην ἀποστολήν, διά να μεταφέρῃ τό μήνυμα καί τάς εὐθύνας αὐτοῦ. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος εἰς τήν ἐπιστολήν αὐτοῦ πρός τόν μαθητήν αὐτοῦ Τιμόθεον ἐντελλεται: «τάς δέ νεωτερικάς ἐπιθυμίας φεῦγε, δίωκε δέ δικαιοσύνην, πίστιν, ἀγάπην, εἰρήνην μετά τῶν ἐπικαλουμένων τόν Κύριον ἐκ καθαρᾶς καρδίας», (Β’ Τιμοθ. 2,22). Παρατίθεται τό ἀκριβές κείμενον τοῦ λόγου τοῦ Μακαριωτάτου ὡς ἕπεται:
«Νυνί δέ Χριστός ἐγήγερται ἐκ νεκρῶν ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο, ἐπειδή γάρ δι’ ἀνθρώπου ὁ θάνατος καί δι’ ἀνθρώπου ἡ ἀνάστασις νεκρῶν», (Α’ Κορ. 15, 20-21), κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος.
“Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,
Σήμερον ἡ Ἁγία τῶν Ἀποστόλων Ἐκκλησία χρεωστικῶς τελεῖ τά «τεσσαρακοστά» μνημόσυνα τοῦ μακαριστοῦ ἀδελφοῦ ἡμῶν Ἱερομονάχου Φιλοθέου ἐν τῷ ἁγιογραφικῷ καί ἱστορικῷ τούτῳ τόπῳ τῆς Ἄκκρης, ἔνθα μετ’ αὐταπαρνήσεως καί ζήλου ἐνθέου διηκόνησεν ἐπί εἰκοσαετίαν καί πλέον καί ἐποίμανε τό εὐσεβές Ρωμαιορθόδοξον καί Χριστεπώνυμον ποίμνιον, ἀκούων εἰς τόν λόγον τοῦ Κυρίου λέγοντος: «ἐγώ εἰμι ὁ ποιμήν ὁ καλός· ὁ ποιμήν ὁ καλός τήν ψυχήν αὐτοῦ τίθησιν ὑπέρ τῶν προβάτων· … ἐγώ εἰμι ὁ ποιμήν ὁ καλός, καί γινώσκω τά ἐμά καί γινώσκομαι ὑπό τῶν ἐμῶν», (Πρβλ. Ἰωάν. 10, 11 & 14).
Ὁ αἰφνίδιος καί ἐξ ἀτυχήματος κατά τήν ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ Ναῷ ἐργασίαν αὐτοῦ ἐπελθών θάνατος προεκάλεσε βαθεῖαν θλῖψιν τόσον εἰς τήν Ἁγιοταφιτικήν ἡμῶν Ἀδελφότητα, ὅσον καί εἰς τούς ἐν Ἄκκρῃ καί τά περίχωρα κατοικοῦντας καί γνωρίσαντας αὐτόν.
Ὁ μακαριστός Πατήρ Φιλόθεος διεκρίνετο διά τό ἐκκλησιαστικόν αὐτοῦ ἦθος, τό μοναστικόν φρόνημα, τόν ἁγιοταφιτισμόν, τήν ποιμαντικήν μέριμναν καί ἰδιαιτέρως διά τήν λειτουργικήν καί λατρευτικήν διακονίαν, διαθέτων τό τάλαντον τῆς ἱεροψαλτικῆς τέχνης, τῆς κινούσης τήν ψυχήν πρός ὕμνον: «Αἰνέσω Κύριον ἐν τῇ ζωῇ μου, ψαλῶ τῷ Θεῷ μου ἕως ὑπάρχω», (Ψαλμ. 145,2).
Αἱ ὠδῖνες τοῦ θανάτου πόνος, λύπη καί στεναγμός ὀφείλονται εἰς τήν ρῆξιν τοῦ ἀρρήκτου δεσμοῦ ψυχῆς καί σώματος ἀφ’ ἑνός, καί τοῦ ἀφ’ ἡμῶν φίλων καί οἰκείων χωρισμοῦ τοῦ θανόντος ἀφ’ ἑτέρου, ὡς διατυπώνει τοῦτο καί ὁ ὑμνῳδός λέγων: «ὄντως φοβερώτατον τό τοῦ θανάτου μυστήριον! πῶς ψυχή ἐκ τοῦ σώματος βιαίως χωρίζεται ἐκ τῆς ἁρμονίας, καί τῆς συμφυΐας ὁ φυσικώτατος δεσμός, θείῳ βουλήματι ἀποτέμνεται».
Κατά μέν τό ἅγιον Γρηγόριον τόν Θεολόγον, ὁ θάνατος τῶν πιστῶν δούλων τοῦ Θεοῦ οὐκ ἐστί θάνατος ἐκδημούντων ἡμῶν ἀπό τοῦ σώματος καί πρός τόν Θεόν ἐνδημούντων, ἀλλά μετάστασις ἀπό τῶν λυπηροτέρων ἐπί τά χρηστότερα καί θυμηδέστερα καί ἀνάπαυσις καί χαρά.
Κατά δέ τόν ἱερόν Χρυσόστομον: «Οὐδέν γάρ ἕτερον ἐστίν ὁ θάνατος ἀλλ’ ἤ ὕπνος καί ἀποδημία καί μετάστασις καί ἀνάπαυσις καί λιμήν εὔδιος καί ταραχῆς ἀπαλλαγή καί βιωτικῶν ἐλευθερία φροντίδων». [Καί ἁπλούστερον: ὁ θάνατος δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ὕπνος καί ἀποδημία, ξενιτεμός καί μετοίκησις καί ἀνάπαυσις καί γαλήνιον λιμάνι καί ἀπαλλαγή ἀπό τήν ταραχήν καί ἀπελευθέρωσις ἀπό τις ἀγωνιώδεις μέριμνες τοῦ βίου.
Τοῦτο ἐπιβεβαιοῖ καί ὁ Σοφός Σολομῶν λέγων: «δικαίων δέ ψυχαί ἐν χειρί Θεοῦ, καί οὐ μή ἅψηται αὐτῶν βάσανος· ἔδοξαν ἐν ὀφθαλμοῖς ἀφρόνων τεθνάναι, καί ἐλογίσθη κάκωσις ἡ ἔξοδος αὐτῶν καί ἡ ἀφ’ ἡμῶν πορεία σύντριμμα, οἱ δέ εἰσιν ἐν εἰρήνῃ», (Σοφ. Σολομ. 3, 1-3).
«Εἰ δέ ἀπεθάνομεν (διά τοῦ βαπτίσματος) σύν Χριστῷ πιστεύομεν ὅτι καί συζήσομεν αὐτῷ», κηρύττει ὁ θεσπέσιος Παῦλος (Ρωμ. 6,8). Ἑρμηνεύοντες τούς λόγους τούτους τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ὁ ἅγιος Θεοφύλακτος καί ὁ Οικουμένιος λέγουν: «Πιστεύομεν ὅτι καί συζήσωμεν Αὐτῷ τήν μακαρίαν ἐκείνην καί ἀγήρω ζωήν, δηλονότι τήν μετά τήν Ἀνάστασιν».
Καί ἡμεῖς πιστεύομεν ὅτι εἰς «ἐκείνην τήν μακαρίαν καί ἀγήρω ζωήν» μετετέθη καί ὁ ἀφ’ ἡμῶν χωρισθείς λίαν ἀγαπητός ἀδελφός μακαριστός Πατήρ Φιλόθεος. Εἴη αἰωνία αὐτοῦ ἡ μνήμη.
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἀναμφιβόλως ὁ αἰφνίδιος θάνατος τοῦ ἀειμνήστου Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου Ἡμῶν Ἀρχιμανδρίτου Φιλοθέου κατέλιπεν ἡμῖν δυσαναπλήρωτον κενόν. Οὐχ ἧττον ὅμως οὗτος «οὐκ εἰς κενόν ἔδραμεν οὐδέ εἰς κενόν ἐκοπίασεν», (Πρβλ. Φιλιπ. 2,16), τοὐτέστιν δέν ἐγένετο εἰς κενόν ὁ κόπος αὐτοῦ (Πρβλ. Α’ Θέσ. 3,5). Καί τοῦτο διότι ὁ Χριστός εἶναι ἡ ἀληθινή ἄμπελος, δηλαδή ἡ ἀληθινή Ἐκκλησία. «Ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος, ὑμεῖς τά κλήματα· ὁ μένων ἐν ἐμοί κἀγώ ἐν αὐτῷ οὗτος φέρει καρπόν πολύν, ὅτι χωρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν», (Ἰωάν. 15,5), παραγγέλλει ὁ Κύριος εἰς τούς μαθητάς Του καί τούς πιστεύοντας εἰς Αὐτόν.
Ὄντως ἡμεῖς, οἱ ὄντες τά κλήματα τῆς ἀμπέλου Αὐτοῦ «χωρίς Αὐτοῦ [τοῦ Χριστοῦ], οὐ δυνάμεθα ποιεῖν οὐδέν», διό καί δέν «ἄφησεν ἡμᾶς ὀρφανούς ἀλλ’ ἐρώτησε τόν Θεόν Πατέρα Αὐτοῦ καί ἔδωκεν ἡμῖν τόν Παράκλητον», τοὐτέστιν τό Ἅγιον Πνεῦμα, τό Πνεῦμα Αὐτοῦ. Αὐτό δέ τό Ἅγιον Πνεῦμα, τό Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας εἶναι ἐκεῖνο, τό ὁποῖον συνέχει καί συγκροτεῖ ὅλον τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας.
Διό δόξαν καί εὐχαριστίαν ἀναπέμπομεν τῷ Ἁγίῳ Τριαδικῷ Θεῷ, τῷ πληρώσαντι τό κενόν διά τοῦ διορισμοῦ ὑπό τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ Ρωμαιορθοδόξου Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, ὡς Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου τοῦ Ἱερωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου καί τοῦ ἐφημερίου καί βοηθοῦ αὐτοῦ Ὁσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Σιλουανοῦ. Εἴμεθα δέ βέβαιοι ὅτι οὗτοι θά ἀναδειχθοῦν ἄξιοι τῆς ποιμαντικῆς ἀποστολῆς αὐτῶν, ἀλλά καί τῶν προσδοκιῶν πάντων ἡμῶν τῶν ἀγαπώντων τήν εὐπρέπειαν τοῦ οἴκου τοῦ Θεοῦ καί τήν πάντα νοῦν ὑπερέχουσαν εἰρήνην Αὐτοῦ, (Πρβλ. Φιλιπ. 4,7), ἀκούοντες εἰς τήν προτροπήν τοῦ θείου Παύλου πρός τόν μαθητήν αὐτοῦ Τιμόθεον, λέγοντος: «δίωκε δέ δικαιοσύνην, πίστιν, ἀγάπην, εἰρήνην μετά τῶν ἐπικαλουμένων τόν Κύριον ἐκ καθαρᾶς καρδίας», (Β’ Τιμ. 2,22).
Καί πάλιν, δεηθῶμεν τοῦ Θεοῦ, ὅπως τάξῃ τήν ψυχήν τοῦ δούλου αὐτοῦ Φιλοθέου Ἱερομονάχου, ἀδελφοῦ καί συλλειτουργοῦ γενομένου ἡμῖν, ἔνθα οἱ δίκαιοι ἀναπαύονται, ἡμᾶς δέ ἐλεήσῃ κατά τό μέγα αὐτοῦ ἔλεος. Ἀμήν”.
Μετά τήν τέλεσιν τοῦ τεσσαρακονθημέρου Μνημοσύνου ὑπέρ ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιμανδρίτου Φιλοθέου, ὁ Μακαριώτατος μετά τῆς Συνοδείας καί τῶν πιστῶν μετέβησαν εἰς τήν κεντρικήν αἴθουσαν τῆς Μονῆς, ἡ ὁποία ἀπό σήμερον μετωνομάσθη εἰς «Αἴθουσαν Ἀρχιμανδρίτου Φιλοθέου» πρός τιμήν αὐτοῦ, ἔνθα ἐτελέσθη ἐπιμνημόσυνος δέησις, συμπεριλαμβανομένης τῆς ὁμιλίας τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου ἐν Ἀμμάν τῆς Ἰορδανίας Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου κ. Χριστοφόρου, ὁμιλήσαντος ἐκ μέρους τοῦ Μακαριωτάτου, εἰς τήν ὁποίαν ὑπεγράμμισεν τήν σημασίαν τῆς πνευματικῆς ἑνότητος τῆς στρατευομένης μετά τῆς θριαμβευούσης Ἐκκλησίας καί μετά τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία συντελεῖται μέσῳ τῆς Θείας Λειτουργίας. Ὡμίλησεν ἐπίσης διά τήν κοινωνικήν ἑνότητα πάντων τῶν κατοίκων τῆς Ἄκκρης καί τόν δεσμόν ἀγάπης καί συνυπάρξεως, ὁ ὁποῖος ἐπισφραγίζεται διά τῆς διατηρήσεως τῆς κοινῆς θρησκευτικῆς ἀπαρχῆς καί κληρονομίας τῶν Ἀβραμιαίων θρησκειῶν Χριστιανῶν καί Μουσουλμάνων.
Βαίνομεν ἐπί τά πρόσω διά τήν προώθησιν τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς τῆς Κοινότητος.
Ἐν συνεχείᾳ ἐξεφωνήθησαν καί ἄλλοι λόγοι, ὡς ὑπό τοῦ ἐντιμοτάτου Σεΐχη Σαμίρ Ἄση, τοῦ πατρός Σάμερ Ζακνούν τῆς Μαρωνιτικῆς Ἐκκλησίας, τοῦ κ. Ἰσκάνταρ Σουλεϊμάν ἐκ τῆς Χορῳδίας τῆς Γαλιλαίας, τῆς κ. Σάλμα Χαζμπούν καί τῆς δεσποινίδος Ράνιας ἐκ μέρους τῶν Κατηχητικῶν Σχολείων, τῆς κ. Σιχάμ Μάνση ἐκ μέρους τῶν Κυριῶν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου καί τοῦ Προέδρου τοῦ Κοινοτικοῦ Συμβουλίου Ἄκκρης κ. Fuad Breque, οἱ ὁποῖοι ἐξέφρασαν καί πάλιν τήν σημασίαν τῆς συμπορεύσεως μετά τοῦ Κυρίου, μέ τήν ἐλπίδα τῆς Ἀναστάσεως καί τῆς αἰωνίου ζωῆς καί τήν σημασίαν τοῦ πνευματικοῦ, οἰκοδομικοῦ καί ἀνακαινιστικοῦ ἔργου τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιμανδρίτου Φιλοθέου καί τῆς καλῆς συναναστροφῆς αὐτοῦ μετά τῶν κατοίκων τῆς Κοινότητος τῆς Ἄκκρης.
Μετά τό πέρας τοῦ Μνημόσυνου, ὁ Ἀρχιμανδρίτης π. Σιλουανός καί ὁ Προϊστάμενος τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Συμβουλίου κ. Fuad Breque παρέθεσαν γεῦμα ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ εἰς τόν Μακαριώτατον καί τήν Συνοδείαν Αὐτοῦ καί τούς παρευρισκομένους, ἐν ἀτμοσφαίρᾳ ἀγάπης καί ἀνεκτικότητος.
Πρός τό τέλος τῆς ἐπισκέψεως, ὁ Μακαριώτατος καί ἡ Συνοδεία Αὐτοῦ ἀπεχαιρέτησαν τούς συμμετέχοντας εἰς τό Μνημόσυνον καί τήν ἐκδήλωσιν ταύτην, εὐχαριστοῦντες πάντας διά τήν θερμήν ὑποδοχήν, τήν φιλοξενίαν καί τό πνεῦμα ἀγάπης, τό ὁποῖον ἥνωσεν τόν Ποιμένα μετά τῶν τέκνων τοῦ ποιμνίου αὐτοῦ.
